Thomas was Alone

source: pcgvangamesbe

Bij het horen van de titel denk je misschien dat Thomas een of ander klein kind is. Thomas is echter een AI, een onderdeel van een gigantische computer mainframe. Door een fout in de code heeft hij een eigen willetje en persoonlijkheid gekregen en probeert hij zijn weg uit de computer te vinden. Hij voelt zich eerst alleen in deze grote, enge wereld, maar heel snel wordt hij vergezeld door een bont gezelschap van andere AI’s. Hoewel ze het niet altijd met elkaar kunnen vinden, zullen ze samen moeten werken om doorheen de levels te geraken.

Klinkt als een rare opzet voor een spel, maar het geheel wordt werkelijk meesterlijk gebracht. Mike Bithell, de man verantwoordelijk voor deze indie, haalde duidelijk de mosterd bij Portal maar maakt van het spel iets unieks. Minimalisme is de leidraad bij dit spel, en dat is een groot risico om te nemen in deze tijd van dure blockbusters. De eenvoud van Thomas Was Alone is echter wat deze game zo charmant maakt. Alle karakters in het spel zijn geometrische vormen met een ander kleurtje. Ze hebben geen gezicht, geen ledematen, geen stem. Hier zou het bij kunnen blijven, maar Bithell gaat nog een stap verder. Hij geeft elk van de tien personages die je tegenkomt een unieke vaardigheid, waardoor je ze allemaal op een geven moment zal nodig hebben om de puzzels tot een goed einde te brengen.

Elke van de tientallen puzzels in het spel volgt hetzelfde eenvoudige stramien. Ergens in de ruimte bevinden zich portalen in de vorm van de karakters met wie je start. Aan jou om ze bij hun portaal te krijgen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want elk mannetje heeft niet enkel zijn pluspunten, ze hebben ook zwakheden. Thomas is een goede springer, maar hij is te groot voor sommige openingen. Chris kan nauwelijks springen maar is klein genoeg om op plekken te komen waar de rest niet heen kan. Claire is groot en plomp, maar ze kan als enige drijven in water. Tijdens een puzzel moet je de karakters elkaar laten helpen om het einde van het level te bereiken. Dit is in het begin zeer makkelijk, maar later moet je soms je hersenen laten kraken. Het geheel wordt echter nooit zo ingewikkeld als bijvoorbeeld Portal en dat moet ook niet. Het plezier zit in het gevoel dat de karakters elkaar helpen en ze naar elkaar toegroeien.

Even goed als Portal, enkel simpeler

Dit wordt nog verder in de hand gewerkt door de geweldige narratie. De stem van de verteller is de enige die je zal horen in het spel en hij verklaart wat er omgaat in het ‘hoofd’ van de karakters. Zo vertelt hij ons over Laura, die denkt dat de andere personages haar gebruiken vanwege haar gave. Of Claire, die worstelt met haar zelfbeeld, zich vastklampt aan haar gave en zich een superheld waant. John is dan weer te verwaand voor zijn eigen goed, wat op de zenuwen van de jaloerse en cynische Chris werkt. Elk personage maakt een persoonlijke reis mee en na een tijdje krijgt elk van hen een plaatsje in je hart. Danny Wallace, de verteller, doet zijn job subliem en zijn stem klinkt ons als muziek in de oren. En de wereld van Thomas en zijn vrienden is ook een lust voor het oog. Het geheel oogt zeer simpel maar de strakke stijl past zoals eerder gezegd bij het minimalistische karakter van het spel. De achtergronden en karakters zorgen voor de nodige kleur en verzekeren dat het geheel niet saai wordt na een tijdje.

Verdient het spel dan een tien op tien? Uiteraard is geen enkele videogame foutloos, en Thomas Was Alone is geen uitzondering. De muziek is zonder twijfel de zwakste schakel in het spel. Deze was op zich best goed maar doordat ze erg minimalistisch was en hetzelfde doorheen veel levels, gaat ze snel vervelen. Ook de levensduur is een minpunt. In ongeveer vier uur heb je het spel uitgespeeld. Dit valt echter enigszins goed te praten door de prijs. Aangezien het spel voor een prikje gekocht kan worden, is het zeker zijn geld waard. Maar zoals met elke geweldige game hoop je natuurlijk dat het plezier eeuwig blijft doorgaan. Daarom is het ook jammer dat het spel zo snel eindigt.
Conclusie

Thomas was Alone is zonder twijfel een van de beste puzzelgames van de laatste vijf jaar. Bithell slaagt er niet alleen in de minimalistische stijl en het simpel concept te verkopen maar ook een goed verhaal te vertellen en je te laten meeleven met geometrische vormen. Een absolute must voor indiefans, puzzelfans en zij die een hartverwarmende game willen spelen.
.
.
.
.
.
.
source: ps3sitepl

Kilka godzin temu światło dzienne ujrzała rozpiska PlayStation Plus na kwiecień. Jedną z gier na PlayStation Vita, które zostaną udostępnione za darmo, jest Thomas Was Alone. Sprawdźmy zatem co to takiego…
Thomas Was Alone to intrygująca platformówka, w której głównymi bohaterami są… widoczne na ekranie prostokąty. Symbolizują one jednak bohaterów, wyposażonych w rozmaite umiejętności, które będziemy musieli wykorzystać, by poradzić sobie z rozmaitymi przeciwnościami, jakimi upstrzone są czekające na ukończenie poziomy.

Konsolowa wersja tej produkcji została stworzona przez ekipy Bossa Studios i Curve Studios. Gra będzie dostępna dla abonentów PlayStation Plus już 17 kwietnia – reszta będzie musiała poczekać tydzień dłużej. Produkcja trafi bowiem do PlayStation Store 24 kwietnia, a jej cena nie powinna przekroczyć pułapu 9,99 PLN. Należy także odnotować, że tytuł będzie dostępny w opcji Cross-Buy – ci, którzy kupią go na PlayStation 3, otrzymają darmowy dostęp do wersji na PlayStation Vita.
.
.
.
.
.
.
source: braindamagedfr

Square Story

Thomas est un rectangle rouge coincé dans un univers informatique crée par les humains. L’aventure commence alors qu’il découvre le monde de pixels qui l’entoure. Thomas est seul, mais très vite, il rencontrera d’autres rectangles de formes, de couleurs et d’aptitudes différentes. Tous ensembles, ils devront apprendre à s’entraider pour venir à bout des pièges et obstacles, atteindre la sortie de chaque niveau et qui sait, peut-être même une sortie tout court. Car cet univers, aussi absurde qu’il puisse être, doit avoir un sens, un au-delà…

Thomas Was Alone nous sort tout droit de l’imaginair­­­­­­­e biscornu d’un certain Mike Bithell, un mec complètement inconnu qui nous prouve une fois encore que l’on peut faire de grandes choses avec presque rien : l’ultra minimalisme presque choquant des graphismes (qui ne sont pas sans rappeler VVVVVV) contraste avec la profondeur de l’histoire et l’atmosphère qui se dégage du jeu. Un petit peu comme Super Meat Boy, sauf qu’ici l’ambiance est tout autre : mélancolie, nostalgie, espoir.

E-motion

Tantôt drôle, tantôt touchante, l’histoire nous est narrée, à la manière d’un conte, tout au long des 100 niveaux du jeu. Les rectangles prennent vie sous la voix Danny Wallace (Yes Man) et deviennent des personnages à part entière, chacun ayant son caractère, ses propres émotions. Aussi surprenant que cela puisse paraître, on finit par se prendre d’affection pour ces formes géométriques. Et ÇA, Hannibal Lecteurs, c’est un véritable tour de force de la part de Monsieur Bithell. Bien entendu, impossible de ne pas parler de la bande son, composée par David Housden, dont les musiques viennent sublimer l’épopée de nos héros cubiques, et rappellent avec beaucoup de délicatesse leur triste solitude (thomaswasalone.bandcamp.com).

Just Test It

Au fond, le titre reste assez basique : nous avons là un titre de plateforme/réflexion sans aucune difficulté, relativement court (tout au plus 3h pour les plus lents). Dans la forme en revanche, Thomas Was Alone brille de mille feux, n’hésitant pas à emprunter par-ci par-là aux plus grands ou leur faisant habilement référence (Portal, pour n’en citer qu’un). Et rien que pour ça, cette petite expédition informatique vaut le coup. Si vous n’êtes pas convaincu, vous pouvez toujours essayer la démo disponible sur le site officiel du jeu.
.
.
.
.
.
.
source: zonared

Tener PlayStation Plus es una gozada. Si digo esto es porque gracias a las suscripciones uno puede acceder a títulos realmente “curiosos”. El último caso es ‘Thomas Was Alone’, un plataformas de corte minimalista y no apto para todos los públicos. No obstante, transmite magia, y pocos juegos son los encargados de irradiar este concepto ahora mismo.

ALONE

Un rectángulo plano que no tiene amigos. El simple hecho de visionar a un pequeño objeto geométrico sin colegas con los que interaccionar resulta chocante. Pero así es ‘Thomas Was Alone’, un título “diferente” desde el primer momento en el que el jugador toma el mando, bien por su dinámica jugable o por su apartado gráfico.

Si empiezo hablando de la jugabilidad, elemento clave siempre en cualquier videojuego, puedo resumir ‘Thomas Was Alone’ como complejo. Sin más. La misión de esta figura es ocupar un sitio de dimensiones similares dentro del espacio-tiempo. Estos sitios son, a su vez, portales, que desplazan a la figura, y por ende, al jugador, a nuevas localizaciones.

Las primeras misiones son bastante sencillas y apenas carecen de dificultad: todo se resume en sincronizar el salto y llegar hasta el punto fijado. Ahora bien, la complejidad aparece cuando se van superando estancias. Es aquí donde Thomas pasa de ser un rectángulo solitario a uno con amigos. ¿Y quiénes son éstos? Pues un cuadro pequeño, un figura alargada, un cubo gigante… Cada uno tiene sus “habilidades” y es necesario combinar éstas para llegar a buen puerto.

Como he dicho, aquí arranca el verdadero periplo de estas figuras geométricas, ya que cada una tiene un portal específico y adecuado a sus medidas, es decir, no todas “entran” por el mismo sitio. Todas deben compenetrarse entre sí para ir superando los puzles que aparecen en el camino, así que la resolución de los mismos esconden intrínsecamente un camino oculto.

Por otro lado está el apartado gráfico, muy peculiar y ajeno a la ostentosidad actual. Escenarios negros con figuras de colores. Ya está. Lo mejor de todo es que son simples figuras geométricas planas, es decir, carecen de contorno, sombra y/o todo aquello que pueda aportar volumen a la fase en sí.

De igual manera, especial mención merece también el apartado sonoro. La OST compuesta por David Housden es una maravilla, con melodías animosas y que evocan una agradable sensación en el usuario. Además, el narrador, que no es otro que Danny Wallace (un famoso humorista británico), pone el énfasis necesario para que la historia cobre vida. Porque sí, tiene argumento.

Lo más importante de ‘Thomas Was Alone’ es que tiene un argumento escondido, el de estar atrapado en un mundo donde la soledad impera, y no hay otra vía de escape más allá de entablar una conversación con alguien. A partir de este punto, las figuras van haciéndose amigos, y el jugador puede sentirse identificado con esta bonita metáfora de lo que es nuestra vida diaria.

‘Thomas Was Alone’ es un producto soberbio, de los que hoy no abunda. Desarrollado únicamente por Mike Bithell, el título estaba pensado para soportes flash, pero debido a su éxito se trasladó a otras plataformas. Ahora lo tenéis gratis en PS3 si sois de PSN. Echadle el guante, por favor.
.
.
.
.
.
.
.
source: joystiq

On the surface, Thomas Was Alone appears unremarkable. It breaks platforming mechanics down to their most basic levels, quite literally, replacing characters with colored rectangles and environments with precarious arrangements of black rectangles. To reiterate: Thomas Was Alone is a platformer starring a cast of little, colored blocks.

What’s amazing is that, thanks to the a tiny injection of story and a bit of good writing, you may actually start to care about them.
Thomas Was Alone (PSN)

Thomas is a small, red rectangle. He also happens to be a very inquisitive rectangle, a fact that exemplifies everything that makes Thomas Was Alone special. But we’ll get to that in a little bit.

Mechanically, Thomas Was Alone couldn’t be much simpler. At the beginning, you control Thomas, sliding in two dimensions and jumping over abstract obstacles and pits filled with toxic water. Thomas is quickly joined by other quadrilaterals of different shapes, sizes and abilities. A tall, skinny yellow one can jump amazing distances. A short, flat pink one can bounce others like a trampoline. A large, blue square can float in water.

Together, the group must traverse each level, clear its obstacles and reach the designated exit portals. These portals are shaped precisely the same way as each of our heroes, and the challenge arises from figuring out how (and in some cases when) to get everyone to their specific exit. Usually, this requires switching between each character and using their unique abilities. Thomas might jump on top of the tall, skinny rectangle, using it as a platform to reach a higher area. The pink rectangle might slide onto the blue square, which can then ferry it across dangerous waters.

Barring a few gravity-bending levels, most of the challenges aren’t terribly taxing. Eventually, you learn the tricks and relationships between your platforming polygons. This one is a stepping stone for that one. This one can fit into spaces the others can’t. There’s pleasure to be had in perfecting tricky jumps, and the controls are precise enough to allow it but, again, by itself the platforming is unremarkable. It’s nothing most players haven’t seen in other games, and on top of that it’s stripped of the aesthetics that make other games stand out. These aren’t plumbers or hedgehogs or bionic commandos. They’re just rectangles given the barest amount of visual distinction.

And that’s where the narrator comes in. Doling out the sort of nimble, funny commentary that would be right at home in a Douglas Adams novel, the narrator transforms a minimalistic, streamlined platformer into a story about artificial intelligences struggling to escape the confines of their program. Delightfully voiced by Danny Wallace, the narrator speaks from each character’s perspective throughout the game. This all begins with Thomas’ inquisitive nature. As Thomas slides across the first levels, the narrator catalogs the red rectangle’s observations. He notices he’s wonderful at falling, for example. Upon encountering his first vertical obstacle, Thomas ponders how to overcome it, realizing he can’t fall past it. Based on his previous observations, an “inverted fall” is the obvious answer. Thomas has learned to jump.

Taken at face value, each of these little colored rectangles has about as much personality as a piece of confetti. Taken together and coupled with the clever narration, actual characters begin to emerge. It’s like the difference between that single piece of confetti and a handful – what was once ordinary and plain becomes interesting, bright and cheerful. That’s not a flat, pink rectangle. It’s Laura, and she has a secret. That tiny, orange square is Chris. He can’t jump very high, and he constantly wrestles with feelings of inferiority. He’s untrusting, grumpy, passive-aggressive and, in case you missed it, he’s a tiny, orange square.

But now he has motives, and I swear I can see them in action as he slides across levels. I feel a smidgeon of pride as Chris navigates a tunnel too small for the others, and I imagine he does too. This personification turns what could have been a well-executed but forgettable game into a real adventure. These characters have a purpose, and I’m compelled to see where the story goes.

It might be foolish of me to put so much emphasis on the story of Thomas Was Alone. Admittedly, the platforming mechanics occasionally feel too simple for their own good, but the narrative and gameplay weave together so seamlessly that the game becomes greater than the sum of its parts. Its little blocks have heart, and that gave me a reason to see things through to the end. If you’re a fan of the inverted fall, don’t miss it.
.
.
.
.
.
.
.
source: digitalspycouk

This week has seen the release of award-winning indie platformer Thomas Was Alone on PS3 and Vita.

Launched on PC last year, it involves a group of squares and rectangles with colourful personalities working together to solve puzzles using their own unique talents.

It received high critical praise upon release, as well as a nomination in the Independent Game Festival and a BAFTA win for the game’s narrator Danny Wallace.

When it came to bringing the game to consoles, creator Mike Bithell explained that he “zeroed in” on PlayStation platforms early on, and that’s he’s always been a “big fan” of games released on earlier systems.

“Taking the game from PC to two awesome consoles was something I was very excited to do,” he told Digital Spy.

When Bithell began talks of bringing the games to PlayStation, he said Sony offered a similar level of support as platform holders on PC.

Having releasing the game first elsewhere also helped sell the game faster to Sony.

“Ultimately, platform holders love games, and everyone’s been massively helpful in making Thomas the best it can be,” he explained.

“The only difference was one of timing – on PC, I had a game that no one had heard of, so I had to work a little harder to explain what it was.

“Sony came to us with a much clearer idea of what the game was, so I didn’t have to explain what we were going for, which is fortunate as I’m not great at it.”

Sony didn’t ask for any requirements or exclusive content for the PlayStation version of Thomas Was Alone, but Bithell wanted to see the debut of brand new DLC there first.

The 20-level expansion pack ‘Benjamin’s Flight’, which is priced at £1.99, follows a new square named Benjamin that uses a jet pack.

“I wanted something special for these new additions, so we have a new director’s commentary mode, and some timed exclusive DLC,” he explained.

“It’ll come to PC later, but I liked the idea of launching this version with something new.”

Bithell wasn’t alone when it came to developing the game, however.

The bulk of the work was handled by Curve, who previously worked on Stealth B**tard, a project also coming soon to Vita and PS3.

While Bithell acknowledged the game doesn’t “exactly push the tech to crazy poly levels”, the team had to rebuild the game from scratch “to take full advantage of the hardware”.

“Making games is never easy, and I know the team has put a lot of effort into making this a brilliant version of the game,” said Bithell. “It shows.”

The fact that the PC version was controller compatible made the jump to consoles easier, but Bithell explained that the inclusion of touchscreen controls “is just a really nice addition”.

In terms of sales estimates, Bithell has no specifics aside from that he hopes it will do “well”.

“I hope to see the game find new players on console, and I’ll be very happy if it finds anywhere near the scale of audience it did on PC,” he said.

As for the future, Bithell said working with Sony was a very positive experience, and that he would “love to work with them again”.

“They’ve been a joy to work with,” he said. “I’m loving their approach to indies, and our stuff in particular.”

For the PS4 particular, he added: “It’s a nifty console. It’d be fun to make something for it.”

Thomas Was Alone is available now as a cross-buy title on PS3 and Vita for £5.99, and is free to download for PS Plus subscribers in Europe.
.
.
.
.
.
.
.
source: gmboxru

Томас — это прямоугольник, геометрическая фигура оранжевого цвета. Томас умеет прыгать, однако этого не достаточно для того, чтобы преодолеть все препятствия и пройти игру. Ему помогают друзья, другие фигуры, у каждого из которых есть свой особый навык. Нужно только переключаться между ними и правильно использовать способности. Ведь только вместе они смогут дойти до конца.
.
.
.
.
.
.
.
source: choke-point

Thomas Was Alone』は、より高価で開発の難しいゲームよりもはるかに複雑な物語を語る。人間ではない物体を人間的に見せる物語の力の勝利でもあり、全てをプレーヤーの想像力に委ねているのである。語る価値のある物語を備えたゲームを作るためには、優れた掴みと魅力的なビジョン、そして心を込めれば、数百万ドルと何百人もの開発者は必要ないのだ。

『Thomas Was Alone』の売り文句は、「ジャンプと友情がテーマのミニマリスト・ゲーム」というもの。殆どのゲームと違って、看板に偽りなしだ。史上最も魅力的なキャラクター性に溢れたジャンピング長方形のゲームであると断言できる。控えめなアート・スタイルと一風変わったパズルがプレーヤーを引き込むだろう。ウィットと個性に満ちた脚本は、クリア後も長く印象に残り続けるはずだ。

インディにはプラットフォーマーが溢れているが、『Thomas Was Alone』は頭一つ抜きん出ている。まとまりがあり魅力的で知的な『Thomas Was Alone』は、省略の美学を具現化したゲームである。おっと、すっかり感情移入している自分がいる。なんということだ。

厄介な箇所もあるが、『Thomas Was Alone』は真の愛情とこだわりを持って作られたゲームだ。最も輝いているのは神経質なブロックたちで、角さえなければ抱きしめたくなるくらいである。Chrisは嫌がるかもしれないが。とはいえ、気難しいブロックですら、Thomasとのひと時は楽しいと認めるはずだ。

良い点:
・独創的なストーリーテリング
・知的なコーディネーションが不可欠な凝った障害
・まとまりのあるサウンドトラックとビジュアル・デザイン
悪い点:
・手応えがない
・コントローラー・サポートがない

『Thomas Was Alone』は控えめなアドベンチャーで、密度の低さを巧みに利用してプレーヤーを引き込んでいる。コントローラーをサポートしていないのが残念だが、キーボードでも長方形の友人を無事に安全地帯へと導けるはずだ。短いがスイートな『Thomas Was Alone』は、原始的なメカニックを予想外の心温まる魅力的なゲームへと昇華した、プレーする価値のあるゲームである。

画面上のブロックが人間に見えてくるという、ストーリーテリング・スキルの凄さを物語るゲームだ。デザイナーのMike Bithell氏は、その見事な脚本で物体に短気な個性を持たせており、それがプレーヤーに面倒なパズルをも解く気にさせているのである。『Thomas Was Alone』の難易度は高くないが、中には厄介なものもある。何よりも巧みなのは、プレーヤーの行く手を阻む障害にではなく、それを取り巻くメロドラマによって一番ウザい人物にすら共感させるところだ。