森山大道
다이도 모리야마
Дайдо Морияма

source: michaelhoppengallery

Moriyama’s work is complicated, dense, and unsettling. Viewing his work is both challenging and enormously rewarding, not only in the individual images and the artist’s aesthetic, but also in the sweep of his insight into the Japanese experience since World War II – a nation, previously pronouncedly insular and tradition bound, exposed to freewheeling, materialistic American values during and after the occupation, as well as profound social change wrought by accelerated industrialization and urbanization.

Moriyama has been influenced by a diverse range of artists, from Eikoh Hosoe, an internationally recognized photographer for whom he worked, to the writer Yukio Mishima, Andy Warhol, American photographer William Klein, Jack Kerouac’s On the Road. The breakdown of traditional values in a rigid, controlling society is at once liberating, stressful, alienating. Off balance, insecure vulnerability, conflict between the old and new, a gray, in-between emotional state – all find expression in Moriyama’s images which are often at the darker edges of everyday experience: corpses of a pair of infants, one obviously deformed (preserved at a hospital in formaldehyde), caught by the camera entwined as if in an embrace; scenes of transvestite performers, disturbing in the assertiveness of their ambivalent sexuality; roadside scenes, urban decay and detritus, junkyards, and, of course, Stray Dog.

In his earlier work, over a period of two decades, Moriyama used grainy textures and pronounced chiaroscuro (dark, mysterious backgrounds, harsh spotlighting) attuned to his pervasive, edgy feeling of anomie. Even when Moriyama’s camera looks at cherry blossoms (a superb triptych in particular), the potentially cliched romanticism of the subject matter is stripped of sentimentality, abstracted, and given an undertone of mystery.

A pleasure afforded by viewing his extraordinary images is to see the development of the artist’s work over time, the ways he changes, the ways that the changes are reflected in his images and technique. Moriyama’s work since the 1980′s is lighter, crisper, and on a larger scale than before. The new clarity, perhaps reflecting the more secure vision of a more mature artist, nonetheless retains the perceptive intellect and compositional power evidenced throughout Moriyama’s career.
.
.
.
.
.
.
.
source: pigmag

La serie di scatti è intitolata “Tights and Lips” e verrà presentata in concomitanza della mostra “William Klein/Daido Moriyama” alla Tate Modern. Moriyama è soprattutto conosciuto per aver ritratto il lato oscuro del Giappone del dopoguerra ma questa serie mostra il desiderio di osservare e conservare i dettagli di tutti i giorni che spesso vengono trascurati. Il risultato è un misto di erotismo e drammaticità allo stesso tempo.
.
.
.
.
.
.
source: espaciopatico

Nacido en 1938 y educado por un corto tiempo en Osaka, Japón, Daido Moriyama pasó gran parte de su infancia en movimiento, debido a la profesión de su padre como vendedor de seguros de viaje. Moriyama estudió diseño gráfico y, en la década de 1960 se trasladó a Tokio para trabajar con el grupo de fotógrafos VIVO, que incluyó Eikoh Hosoe y Tomatsu Shomei. Acompañado por un aumento en el crecimiento económico japonés y la cultura de masas, Moriyama publicó en varias revistas y periódicos, lo que le valió el galardón de más prometedor fotógrafo por la Asociación de Críticos de Fotografía de Japón. Moriyama era un miembro de la revista PROVOKE en el momento de los movimientos juveniles internacionales y los disturbios en 1968. En la revista y la fotografía Moriyama trató de hacer valer una independencia sobre la noción clásica de la fotografía como un signo puramente visual. Era consciente de que la cámara no puede ofrecer un registro completo y es en esta parcialidad misma donde la verdadera emoción y el enigma de su obra surge. Exploración de temas de auto-expresión, la desfiguración del paisaje urbano, el erotismo y la decoloración tradiciones japonesas, Moriyama comentó que una de las cualidades esenciales de la fotografía es su amateurismo y otro su anonimato. Estos han formado parte de sus preocupaciones desde el principio y en la mayoría de imágenes Moriyama pretende seguir una estética instantánea, con frecuencia tomadas durante las carreras de un coche en movimiento, sin el uso de un visor. Una demostración de la importancia de “observar”.
.
.
.
.
.
.
.
source: kultura-wspolczesnablogspot

Ceniony na całym świecie Daido Moriyama początkowo zajmował się projektowaniem graficznym. W roku 1961 przeprowadził się do Tokio, gdzie był asystentem Eikoh Hosoe przez trzy lata. Uznanie uzyskał na początku lat 60. dzięki przedstawieniom miejskiego, japońskiego życia. Obrazował załamanie i próbę zabijania czasu przez mieszkańców Tokio (odwiedzał w tym celu tokijską dzielnicę Shinjuku, w której kwitło życie nocne). Moriyama kieruje się intuicją odkrywania miejskich tajemnic, jest ulicznym fotografem zdanym na przypadek.
Fotograf mówi:
“Dla mnie zdjęcia robi się oczami – robisz je zanim jeszcze zorientujesz się co oznaczają.
To jest rzeczywistość, którą chcę uchwycić. […] Dla mnie uchwycenie tego, co czuję jest bardziej istotne niż technika wykonania zdjęcia. Jeśli jest ono ruszone – jest OK, jeśli jest nieostre – jest OK. W fotografii nie chodzi o przejrzystość. […w latach 60.] Japonia zmieniała się szybko. My [Moriyama i grupa Provoke] chcieliśmy to uchwycić.”

Daido Moriyamę można też przedstawić mniej oficjalnie, prezentując historie stojące za jego najsłynniejszymi zdjęciami: „Bezpańskim psem” z 1971 roku oraz fotografii przestawiających nogi dziewczyny artysty w kabaretkach z 1986 roku. Moriyama ma proste i szczere podejście do fotografii, pomysł na zdjęcia nóg wpadł mu do głowy gdy siedzieli razem w kawiarni, wtedy spojrzał na rajstopy i zdecydował się przeznaczyć dwie rolki kliszy na ich ujęcie. „Bezpański pies” ma równie proste źródło:
“Tuż po nowym Roku 1971 zrobiłem zdjęcie bezpańskiego psa w Misawa, na północy Amori, gdzie była baza wojskowa USA. Wracałem do hotelu rano z aparatem w ręku i gdy byłem już krok od wejścia zobaczyłem, że przede mną odpoczywa bezpański pies. Po prostu zwróciłem obiektyw w jego stronę i zrobiłem kilka ujęć. Później ten moment, kiedy pies stał w świetle, został umieszczony w magazynie, który w tamtym czasie robiłem. To takie proste.”

W bezpańskim, błąkającym się psie krytycy dostrzegli odniesienia do bohaterów i outsiderów,
a nawet roninów (bezpańskich samurajów). W pewnym momencie sam autor utożsamia się ze zwierzęciem… powstaje nawet film „Stray dog of Tokyo” – Moriyama, fotograf ulicy.
.
.
.
.
.
.
.
source: biosmonthly

1938 年出身的森山大道，大概是這份名單中年紀最大的攝影師了。森山大道藉著黑白照片的效果，拍出粗糙、濃黑的圖案或紋路，很多時候會讓人看不懂他究竟是在拍什麼，可是就是像旋渦一樣被照片吸進去了。