source: highlike
Work: In Sakir Gökçebag’s work, the ready-made is of fundamental significance. And yet the artist’s interventions are not limited to pure translocations, but encompass transformations, which give the objects an independent existence exceeding their mere material and conceptual presence. The artist is a master of references. He borrows the ready-made from Duchamp, the critical irony from Dadaism, the absurd psychological dimension of our world of objects from Surrealism, the emphasis on geometry from Bauhaus aesthetics, and from Minimalism the sequence and serial production. Dr. Marcus Graf.
Photographer: Sakir Gökcebag
.
.
.
.
.
.
.
.
source: sakirgokcebag
The ideas and works of the Turkish artist Şakir Gokcebağ, who studied in Istanbul and Dusseldorf and
who now lives in Hamburg, can without a doubt be considered through the prism of the tradition of artists of the Fluxus movement of the 1960s. It is no coincidence that last year he received the George Maciunas Award, established in honour of the Fluxus founder and president. We can safely assume that the works on display here would make Maciunas overjoyed. I wish the same joy to those who will come and see Şakir Gokcebağ’s first exhibition in Poland. THE WORK of the Turkish artist Şakir Gokcebağ is marked by an unique sense of humour, joy of life and a skilful presentation of the absurdity of objects of everyday use. This character of his oeuvre is on the one hand part and parcel of the idiosyncrasy of contemporary Turkish art in general, and on
the other hand stands out of this art because of an absence of overt political undertones. The present-day work of Turkish artists and artists of Turkish descent has been very ex-pansive and visible on the world’s art scene for at least one decade. According to Rene Block, a seasoned expert on this art, still in the early 1990s contemporary art in Istanbul was in prac-tice nonexistent1. Today the situation is dramatically different because of the substantial num-ber of galleries in Turkey that specialise in contemporary art. Moreover, Turkish artists make use of the media and techniques common around the globe, such as photography, perform-ance, installation, and video. It seems that the artists who have emigrated from Turkey and are active abroad very oft en raise topics related to migration and questions of identity, developed somewhere at the intersection of cultures and the clash between the East and the West. Th eir art moreover oft en addresses questions of conflict and prejudice, which can be seen in the artists’ manifesting their open opposition to the authoritarian Turkish regime and in their un-masking and overcoming the cultural or political taboos that still linger in Turkey. While Turkish art originated in calligraphy and ornament and was later infl uenced by French art, it seems that today, as indicated persuasively by Rene Block, we can identify in this art aesthetic radicalism and political commitment as well as some kind of biting irony2. When in 2009 the Centre Pasquart in the Swiss town of Biel showed work by ten Turkish artists, the exhibition was called “Seriously Ironic”. In her review published in Der Bund3, Alice Henkes high-lighted the characteristic traits of this art, namely the use of modern media and a critical social stand.
Where does the work of Şakir Gokcebağ stand on this general background? The artist was born in 1965 in Denizli in south-western Turkey. Between 1987–1990 he studied art at Marmara University in Istanbul. In 1991 he received an art scholarship in Salzburg, and in 1995, as a DAAD scholarship holder he continued his education at the Academy of Fine Arts in Dusseldorf, where the following year he was granted the Markus Lupertz Award. At pre-sent he lives and works in Hamburg, exhibiting mainly in Germany and in Istanbul. We can therefore say that Şakir Gokcebağ lives and works in a zone between two cultures, tapping each of them for what inspires him at a given moment.
As to his inspirations, they are fi rst and foremost everyday reality and the objects around us. Despite
being a migrant and a nomad, the artist does not focus in his art on the question of migration but openly admits that what fascinates him the most are everyday ob-jects that invariably harbour a potential creativity. In an unpublished statement he stresses that what bothers him is the plain, tedious, cliched, and repeatable human environment. Conse-quently, Şakir Gokcebağ tries to overcome those aspects via a change of the initial context of a given object, invariably, however, in a manner which allows the audience to recognise the object despite its change of nature and therefore to observe its clash with its initial identity. As the artist himself admits, he aims to stir the perception of the audience so that each person who has seen his xhibitions might perceive their own immediate environment diff erently and treat it as a potential field of creativity. Life is to become more colourful and more intense if we become sensitised to the apparently uninteresting reality. Those who comment on his art refer to the beauty of the mundane and to the poetry of the everyday, pointing out the prime signifi cance of what is hidden behind objects4 . Belinda Grace Gardner, for instance, observes that the artist has the skill to release the magic in the mundane5.
No doubt Şakir Gokcebağ’s work shows the biting irony that Rene Block referred to. Focusing on commonly accessible objects, dislodging them from their usual functions, the artist off ers them a new life in surprising confi gurations. He makes use of garden hoses, trou-ser belts, clothes pegs, brooms, buckets, umbrellas, carpets, shoes, slotted spoons, rosaries, electric wires, plugs, and even reels of toilet tissue; he seems to be able to turn any subject he encounters into art. Moreover, he uses irony in his titles, calling his photographs featuring motifs of sliced fruit and vegetables piled to form regular structures and ornament “Cuttemporary Art”. The very title, then, is a reference to contemporary art, to the activity of cutting, and to the temporal and fl eeting nature of the motifs shown. In this context they evoke the vanity symbolism of fruit in Dutch seventeenth-century painting. An installation composed of clocks whose hands are arranged to make up a square is called “Times Square”. One other title, “Allreadymade”, naturally brings to mind fi rst of all Marcel Duchamp’s ready-made, and second of all Ellsworth Kelly’s idea of already made6; Kelly chose ready
motifs from the surrounding environment and thus in his paintings he was free from the compulsion to compose. Şakir Gokcebağ, in turn, using a double “l”, off ers a pun that points to everything that has already been made. Thus the artist seems to be stressing that he can be inspired by virtually every-thing, any object that attracts his gaze and that provides him with an impetus to create something new. Rene Block emphasises that the anti-academic character of Şakir Gokcebağ’s art is its asset. George Maciunas, a leading Fluxus artist whose award was granted to the Turkish artist in 2012, would have been overjoyed, according to Rene Block, seeing the innovative and hu-morous alienation of objects of everyday use . Michael Glasmeier, one of the main interpret-ers of Şakir Gokcebağ’s art indicates that we deal here with an intriguing merger of the fol-lowing traditions: Marcel Duchamp’s ready-mades, the Surrealist metamorphoses of objects, the Constructivist approach to object colour and form, the Dadaist principle of editing and of criticising the commodity character of things, rooted both in pop art and in Postmodernism8. Marcus Graf observes in his turn that Şakir Gokcebağ uses the idea of ready-mades as a start-ing point of fundamental signifi cance9.
According to this art critic, the artist is not limited to pure translocations of objects but invariably
subjects them to all kinds of transformations: he cuts them, fragmentises, bends, combines with other objects, multiplies, etc. Graf, calling the artist a master of references, similarly to Michael Glasmeier provides a list of probable sources of inspiration that are signifi cant for Şakir Gokcebağ’s stand: he borrows the ready-made from Duchamp, the critical irony from Dadaism, the absurd psychological dimension of our world of objects from Surrealism, the emphasis on geometry from Bauhaus aesthetics, and the sequence and serial production from Minimalism. Şakir Gokcebağ’s art is based on the repetition and recurrence of one selected element, out of which the artist builds visual rhythms and surprising arrangements of shapes which have noth-ing to do with the original function of a particular object. A sliced garden hose writhes on a wall, rows of shoes with cut-off fronts acquire a surprising dynamism, as if trying to become whole again, umbrellas
“perch” at the intersection of the fl oor and wall and look tired, clothes pins make up ladders, baskets
or abstract shapes on walls, so-called extension cords, “mesh” into a group that makes up a hybrid “body electric” topped by a lit bulb, reels of toilet paper compose delicate structures that seem almost poetic in their appearance, while trouser belts make up a wall ornament whose graphic pattern and colour black contrasts with the whiteness of the background. The artist likewise plays with the features of perspective vision, showing anamorphosis in the shape of a chair shadow, cut out of a rug and laid on the fl oor next to the piece of furniture. All of this is absurd and entices audiences with its lightness and its playful-ness. Still, at the same time you cannot miss the power that Şakir Gokcebağ’s installations and objects hold over the gallery venues they are displayed in. They have the property of interact-ing not only with the imagination of the audiences, but also with the context of a particular interior.
For all its lightness, Şakir Gokcebağ’s work is uniquely “pure” and precise as to its form. Th is art
shows a sensitivity to structure and at the same time does not seem calculated but spontaneous, as if
created during a play typical of children. Th is is most likely one of the reasons why George Maciunas,
the patron of the Fluxus movement, would have enthusiasti-cally approved of conferring an award named aft er him to this very Turkish artist. In his un-published statement Şakir Gokcebağ defi nes his own art as funny, poetical and meant to be playful; the experimental approach in itself has become the main direction rather than a path to arrive at some complex signifi cance: “My art is not complicated. I always say: ‘You do not need Gombrich to comprehend my art.’ My work does not contain either too much aesthetics, or too much concept. It contains both to a limited extent. The aesthetic and the conceptual are balanced off . (…) Simple works of art may have a lot of content. You can do a lot of good philosophising also on the basis of simple things”. Coming back to the position of Şakir Gokcebağ’s work against the backdrop of contem-porary Turkish art, we can say that despite its simplicity and its a-political stand, its implicitly addresses questions of identity, visible for instance in the frequent use of Turkish rugs. The artist, naturally in a fi gurative sense, “fl ies” them like an eastern wizard, merging the East and the West and playing anti-academic pranks on dead
serious art critics who read Ernst Gombrich and who cannot bring themselves to approving the stand
inspired by Fluxus. In addition, he is a snake charmer, but in fact his “snakes” turn out to be garden
hoses. We can venture a hypothesis that the absurd lightness of Şakir Gokcebağąs art is in-formed also by
the unbearable lightness of being, but only in the sense contemplated by the Czech writer Milan Kundera: “The only certainty is: the lightness/weight opposition is the most mysterious, most ambiguous of all”10. Both lightness and absurdity may stimulate imagination to meander in multiple, frequently surprising directions, showing those aspects of reality that remain imperceptible if one is dead serious.
.
.
.
.
.
.
.
source: sakirgokcebag
Idee i prace Şakira Gokcebağ, artysty tureckiego, ktory studiował w Stambule i Dusseldorfie, a obecnie mieszka w Hamburgu, z całą pewnością mogą być postrzegane przez pryzmat tradycji tworcow wywodzących się z ruchu Fluxus z lat 60. XX wieku. Nie bez powodu w zeszłym roku otrzymał on nagrodę im. George’a Maciunasa, ktora została ustanowiona na cześć założyciela i prezesa ruchu Fluxus. Można śmiało założyć, że prezentowane tu dzieła przysporzyłyby Maciunasowi wiele radości. Takiej radości życzę rownież odwiedzającym pierwszą wystawę
Şakira Gokcebağ w Polsce. TWORCZOŚĆ tureckiego artysty Şakira Gokcebağ charakteryzuje się wyjątkowym
poczuciem humoru, radością życia i umiejętnością wydobywania absurdalności z przedmiotow codziennego użytku. Taki
właśnie charakter jego dorobku, z jednej strony mocno wpisuje się w idiom wspołczesnej sztuki tureckiej w ogolności, z drugiej strony zaś wyrożnia się na jej tle brakiem wyraźnych odniesień do politycznego kontekstu.
Wspołczesna tworczość artystow tureckich, jak i tych pochodzenia tureckiego, jest od co najmniej dekady bardzo ekspansywna i widoczna na światowej scenie artystycznej. Jak zauważa Rene Block, wytrawny znawca tego zjawiska, jeszcze w początku lat 90. XX wieku sztuka wspołczesna w Stambule praktycznie nie istniała.1 Dziś sytuacja wygląda zupełnie inaczej, gdyż działa tam wiele galerii, zajmujących się sztuką wspołczesną, a artyści sięgają
po media i techniki powszechne dla zglobalizowanego świata: fotografię, performance, instalację i wideo. Wydaje się, że tworcy, ktorzy wyemigrowali ze swego kraju i działają za granicą, z dużą częstotliwością podejmują tematykę związaną z migracjami oraz zagadnieniem tożsamości, kształtowanej gdzieś na styku kultur oraz ścierania się Wschodu i Zachodu. Często powraca także temat konfliktow i uprzedzeń, co przejawia się w manifestowaniu
opozycyjnej do autorytarnych struktur tureckich władz postawy artystow oraz w demaskowaniu i przełamywaniu kulturowych lub politycznych tabu, wciąż jeszcze w Turcji istniejących. O ile źrodłowo jako wyrożniki sztuki tureckiej można było wskazać kaligrafię i ornament, poźniej zaś specyfika ta rozmyła się na rzecz
wpływow francuskich, o tyle wydaje się, że obecnie – jak przekonująco zauważa Rene Block – można mowić przede wszystkim o estetycznym radykalizmie i politycznym zaangażowaniu, a także o czymś w rodzaju lodowatego ukąszenia ironii.2 Gdy w roku 2009 w Centre Pasquart w szwajcarskim Biel pokazywano prace dziesięciu artystow i artystek tureckich, wystawa nosiła tytuł „Seriously ironic”, a Alice Henkes w recenzji na łamach „Der Bund”3 podkreślała,
że znamienne dla ich sztuki są nowoczesność środkow wyrazu oraz krytyczne nastawienie do społeczeństwa.
Jak na tym ogolnie ukazanym tle rysuje się więc tworczość Şakira Gokcebağ? Artysta urodził w się w 1965 roku w Denizli w południowo-zachodniej Turcji. W latach 1987-1990 studiował sztukę na Uniwersytecie Marmara w Stambule. W roku 1991 otrzymał stypendium artystyczne w Salzburgu, a w 1995 jako stypendysta DAAD kontynuował edukację na Akademii Sztuk Pięknych w Dusseldorfie, gdzie rok poźniej otrzymał nagrodę Markusa Lupertza. Obecnie mieszka i pracuje w Hamburgu, wystawiając głownie w Niemczech oraz Stambule. Można więc powiedzieć, że Şakir Gokcebağ żyje i tworzy w strefie pomiędzy dwoma kulturami, czerpiąc z każdej z nich to, co akurat go zainspiruje.
A inspiruje go przede wszystkim codzienność i obiekty, ktore znajdują się w otoczeniu człowieka. Tworca ten, mimo że jest imigrantem i nomadą, nie stawia w centrum swojej pracy artystycznej kwestii migracji, lecz deklaruje, że najbardziej fascynujące są dla niego przedmioty codziennego użytku, w ktorych zawsze kryje się potencjalna kreatywność.
W niepublikowanym statement zaznacza, że przeszkadza mu normalność, nuda, sztampowość i powtarzalność otoczenia, w ktorym żyje wspołczesny człowiek. Şakir Gokcebağ probuje więc te aspekty przezwyciężyć poprzez zmianę źrodłowego kontekstu danego przedmiotu, ale zawsze w taki sposob, by rzecz ta, mimo zmiany jej charakteru, pozostała rozpoznawalna i dzięki temu nawiązywała grę z własną, pierwotną tożsamością. Jak sam deklaruje, jego celem jest takie pobudza- nie percepcji widza, by każdy, kto obejrzy jego wystawy, inaczej
i bardziej tworczo niż dotychczas postrzegał własne, powszednie otoczenie jako potencjalne pole kreatywności. Życie ma stawać się barwniejsze i bardziej intensywne dzięki uwrażliwieniu postrzegania pozornie nieciekawej rzeczywistości. Komentatorzy jego tworczości piszą o pięknie normalności i poezji codzienności, zwracając
uwagę, że najważniejsze jest to, co ukryte za rzeczami.4 Belinda Grace Gardner przypisuje natomiast tworczości artysty zdolność do uwalniania magii w powszednim dniu.5 Niewątpliwie w pracach Şakira Gokcebağ są więc widoczne
owe ukąszenia ironii, o ktorych wspominał Rene Block. Koncentrując się na powszechnie dostępnych rzeczach i wytrącając je z utartych funkcji, artysta oferuje im bowiem nowe życie w zaskakujących konfiguracjach. Sięga po węże ogrodowe, paski do spodni, klamerki do wieszania prania, miotły, kubły, parasole, dywany, buty, łyżki od odcedzania, rożańce, przewody elektryczne i wtyczki, a nawet rolki papieru toaletowego – wydaje się, że jest w stanie zrobić sztukę z każdego przedmiotu, ktory wpadnie mu w ręce. Ponadto ironicznie gra tytułami, nazywając swoje prace fotograficzne z motywem pociętych owocow i warzyw, układanych w regularne struktury i ornamenty, „Cuttemporary Art”. W samym tytule mamy więc nawiązanie do sztuki wspołczesnej, czynności cięcia, a także
temporalności i przemijalności ukazanych motywow, wywołujących w tym kontekście skojarzenia z wanitatywną symboliką owocow w malarstwie holenderskim XVII wieku. Instalacja z zegarow, ktorych wskazowki są tak ustawione, by „zarysować” kwadrat, nosi z kolei nazwę „Times Square”. Jeszcze inny tytuł – „Allreadymade” – kojarzy się natomiast w pierwszej kolejności oczywiście z ready made Marcela Duchampa, w drugiej zaś z ideą already made
Ellswortha Kelly6, ktory wybierał z otaczającej go rzeczywistości gotowe już motywy i w ten sposob w swoich obrazach uwalniał się od przymusu komponowania. Şakir Gokcebağ natomiast, stosując podwojne „l”, wzbogaca grę językową o wszystko, co jest już zrobione. Tym samym artysta zdaje się podkreślać, że inspiracją może być
dla niego dokładnie wszystko, każdy przedmiot, na ktory padnie jego wzrok, i ktory da mu impuls do wykreowania czegoś nowego.
Rene Block podkreśla, że atutem tworczości Şakira Gokcebağ jest jej antyakademickość, a George Maciunas, czołowy artysta Fluxusu, ktorego imienia nagrodę turecki artysta otrzymał w 2012 roku, miałby – zdaniem Rene Blocka – czystą radość, widząc to innowacyjne i humorystyczne wyobcowanie przedmiotow codziennego użytku.7 Michael Glasmeier, jeden z głownych interpretatorow sztuki Şakira Gokcebağ, zwraca uwagę, że mamy do czynienia
z ciekawą fuzją następujących tradycji: ready made Marcela Duchampa, surrealistycznych metamorfoz rzeczy, konstruktywistycz- nego podejścia do koloru i formy przedmiotow, dadaistycznej zasady montażu oraz krytyki towarowego charakteru rzeczy, zakorzenionej zarowno w pop art, jak i w postmodernizmie.8 Marcus Graf stawia natomiast tezę, że dla Şakira Gokcebağ koncept ready made pozostaje punktem wyjścia o fundamentalnym znaczeniu.9 Zdaniem tego krytyka sztuki, artysta nigdy jednak nie dokonuje czystej translokacji przedmiotu, lecz zawsze także poddaje go rozmaitego rodzaju transformacjom: cięciom, fragmentaryzacji, zaginaniu, łączeniu z innymi obiektami, powieleniu itp. Graf, nazywając artystę mistrzem referencji i odniesień, podobnie jak Michael Glasmeier, zestawia listę przypuszczalnych inspiracji istotnych dla postawy artystycznej Şakira Gokcebağ: ideę ready made zapożycza on od Duchampa, krytyczną ironię od dadaistow, od surrealistow bierze zaś absurdalne psychologiczne wymiary naszego świata rzeczy, z Bauhausu podkreślanie geometrii, z minimalizmu z kolei seryjność produkcji i szeregowanie powtarzalnych obiektow. Sztuka Şakira Gokcebağ bazuje na repetycji i powtarzalności jednego wybranego elementu, z ktorego artysta buduje wizualne rytmy i zaskakujące układy form, nie mające nic wspolnego z pierwotną funkcją danego przedmiotu. Pocięty wąż ogrodowy wije się po ścianie, szeregi butow z odciętymi przodami zyskują zaskakującą dynamikę – jakby chciały ponownie się zespolić, arasole „przysiadają” na styku podłogi i ściany sprawiając wrażenie zmęczonych, klamerki do wieszania bielizny tworzą drabiny, kosze czy abstrakcyjne formy na ścianach, tzw. złodziejki do kontaktow „zbijają się” w grupę kreując hybrydalne „elektryczne ciało” zakończone świecącą żarowką, rolki papieru toaletowego budują delikatne,
zwiewne struktury o wręcz poetyckim wyrazie, a paski do spodni układają się w naścienny ornament, działający swoją graficznością oraz kontrastem czerni z bielą podłoża. Artysta gra także z cechami widzenia perspektywicznego, pokazując anamorfozę w formie cienia krzesła, wyciętego w dywanie i rozłożonego na podłodze obok mebla. Wszystko jest absurdalne, uwodzi lekkością i klimatem zabawy, ale jednocześnie nie da się nie dostrzec, z jaką siłą instalacje i obiekty Şakira Gokcebağ obejmują we władanie przestrzenie galeryjne, w ktorych się pojawiają – mają one bowiem zdolność do wchodzenia w interakcję nie tylko z wyobraźnią odbiorcow,
lecz rownież z zastanym kontekstem wnętrza. Przy całej ich lekkości, prace artysty cechują się rownież
niezwykłą „czystością” i precyzją formy – są budowane z wyczuciem struktury, a jednocześnie nie wydają się wykalkulowane, lecz stworzone spontanicznie, jakby w zabawie nasyconej dziecięcą radością. Pewnie także i z tego powodu, patron Fluxusu George Maciunas, entuzjastycznie poparłby przyznanie nagrody jego imienia właśnie temu tureckiemu tworcy. Şakir Gokcebağ w swoim niepublikowanym statement określa własną sztukę jako zabawną,
poetycką i tworzoną dla igraszki, w ktorej eksperymentalne podejście samo w sobie stało się głownym jej kierunkiem, a nie drogą do osiągania jakichś skomplikowanych znaczeń: „Moja sztuka nie jest skomplikowana. Mawiam zawsze: Żeby zrozumieć moją sztukę, nie potrzeba Gombricha. Moje prace nie zawierają ani za dużo
estetyki, ani za dużo koncepcji. Mają po trosze z nich obu. Zrownoważyłem w nich aspekty estetyczne i koncepcyjne. (…) Proste dzieła sztuki mogą zawierać bardzo wiele treści. Także na podstawie prostych rzeczy można bardzo dobrze filozofować”. Wracając natomiast do opisanego na początku niniejszego tekstu zagadnienia miejsca tworczości Şakira Gokcebağ na tle wspołczesnej sztuki tureckiej, to – mimo całego nieskomplikowania
i apolityczności – można w niej zobaczyć także zawarte implicite pytania o tożsamość, czytelne chociażby w częstym użyciu tureckich dywanow. Artysta, oczywiście w sensie metaforycznym, „lata” na nich niczym wschodni czarodziej, spinający Wschod z Zachodem i płatający antyakademickie figle bardzo poważnym krytykom sztuki, ktorzy czytają Ernsta Gombricha i wciąż nie akceptują postaw inspirowanych Fluxusem. Na dodatek jest zaklinaczem węży – tyle, że ogrodowych. Można zaryzykować tezę, że absurdalna lekkość tworczości
Şakira Gokcebağ ma w sobie rownież coś z nieznośniej lekkości bytu, ale tylko w takim sensie, w jakim rozważał tę kwestię czeski pisarz Milan Kundera: „Jedno jest pewne: antynomia ciężar – lekkość jest najbardziej tajemnicza i najbardziej wieloznaczna ze wszystkich antynomii”.10 Zarowno lekkość, jak i absurdalność, mogą bowiem stymulować wyobraźnię do podążania w wielu rozmaitych i często zaskakujących kierunkach, ukazując te aspekty rzeczywistości, ktore przy zachowaniu powagi zazwyczaj pozostają niezauważalne.
.
.
.
.
.
.
.
source: kunstschule-wandsbek

Sein Studium an der Fakultät der Schönen Künste in Istanbul absolvierte er mit dem Bachelor of Arts im Fachbereich Grafik.
Danach folgte der Abschluss der Master-Ausbildung am Institut für Sozialwissenschaften an der Marmara Universität mit dem Schwerpunkt Freie Grafik. Seine berufliche Laufbahn
begann Sakir Gökcebag mit der Arbeit für verschiedene Werbeagenturen in Istanbul, später übernahm er selbst eine Lehrtätigkeit an der Fakultät der Schönen Künste der
Marmara Universität, wo er schließlich promovierte. An der Kunsthochschule Berlin Weißensee sowie an der Fachhochschule Hamburg arbeitete er an pädagogischen
Forschungsprojekten im Bereich künstlerische Grundlagen.
Als freischaffender Künstler mit dem Schwerpunkt Installation und Photographie nahm er an zahlreichen nationalen und internationalen Ausstellungen teil. Das “Alltägliche” in neue Zusammenhänge bringen, steht dabei im Mittelpunkt.
Seit 2001 lebt und arbeitet Sakir Gökcebag als freier Dozent in Hamburg.
.
.
.
.
.
.
.
source: culturacolectiva

Los distintos enfoques del artista turco, Sakir Gökcebag, giran en torno a toda una liberación del potencial mágico de lo cotidiano a través de transformaciones específicas y trastornos sutiles del orden dado. Gökcebag encuentra inspiración para sus obras en su entorno inmediato: en la arquitectura, así como en la naturaleza y en las reglas abstractas de la geometría.

El artista es conocido por sus obras siempre experimentales que han ido desde usar frutas hasta crear collages con elementos cotidianos. Sakir busca formas jamás vistas para darlas a conocer al público, mostrando que se puede crear con todo lo que uno tiene al alcance de las manos. “En mi proceso creativo hay mucho de infancia, por eso me resulta muy fácil trabajar con elementos que a simple vista parecen no tener uso alguno”.
.
.
.
.
.
.
.
source: orrameodesign

O artista turco, Sakir Gökcebag, faz uso de materiais comuns, muitas vezes, do nosso cotidiano e os transforma na mais pura, simples e incrível; Arte. Visto de longe não dá para perceber, mas quando você olha e – enxerga – surpreende-se com a simplicidade do material usado – rolos de papel higiênico, guarda chuvas quebrados, vassouras, etc., que juntos tornam-se obras de arte delicadas e com muita personalidade.
.
.
.
.
.
.
.
source: lamanufacturera

La limpieza del espacio y la sobriedad de los elementos caracterizan la obra de Sakir Gökcebag.

Usando elementos tan cotidianos como papel sanitario, escobas, o cestos, Gökcebag logra una composición elegante y de una sutileza asombrosa. La geometría implícita en la obra de este artista, hace olvidar al espectador el aspecto original de los objetos que usa, para llevarlo a pensar solamente en texturas, colores y emociones.
.
.
.
.
.
.
.
source: newsletterp2

Sakir Gökcebag est un artiste contemporain Turc. En contemplant ses œuvres, on peut imaginer qu’il voit la beauté partout. En effet, il utilise des objets du quotidien (papier toilette, mètre, ceinture, parapluie, horloge, balais…) les manipulant de telle manière qu’il donne naissance à des installations poétiques.
.
.
.
.
.
.
source: dinfo

Ένας μέσος άνθρωπος κατά πάσα πιθανότητα θα χρησιμοποιήσει ένα ρολό χαρτιού τουαλέτας με δύο τρόπους: Για προσωπική του χρήση και για να κάνει πλάκα στους φίλους του. Σε αντίθεση με τον μέσο χρήστη, ο Τούρκος Sakir Gökcebag, ένας καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στο Αμβούργο, χρησιμοποιεί το χαρτί τουαλέτας για να δημιουργεί απίθανα έργα τέχνης!

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Sakir χρησιμοποιεί ασυνήθιστα μέσα για να δημιουργήσει. Παλαιότερα έχει χρησιμοποιήσει για να εκφράσει την σκέψη του ρολόγια, σκούπες ακόμη και ομπρέλες.