highlike

Ruth Bernhard

روث بيرنهارد
露丝·伯恩哈德
Рут Бернхард
ברנהרד רות
루스 베른하르트

In the Box Horizontal

Ruth Bernhard  In the Box Horizontal

source: photofanscn

“最伟大的人体摄影师”露丝·伯恩哈德

露丝·伯恩哈德(Ruth Bernhard,1905.10.14-2006.12.18),出生在德国柏林,其父亲是著名的设计师。1927年柏林艺术学院毕业后随其父亲移居到纽约,自此开始了她的摄影生涯。

1935年,伯恩哈德邂逅了生命中的一个重要人物——爱德华•韦斯顿(Edward Weston),她看了韦斯顿的作品后深受震撼,其后她成为F64小组的一员,与爱德华·韦斯顿、安塞尔·亚当斯、伊莫金·坎宁安等人一起工作,并成为爱德华·韦斯顿的助手。受韦斯顿的影响,她一生专注女性人体的拍摄,并成为世界著名人体摄影师之一。亚当斯给伯恩哈德的评价是“最伟大的人体摄影师”。

露丝·伯恩哈德的大多数作品都是在工作室完成的,从简单的静物到复杂的人体,她说:“我追求的,是通过将光和影分离、简化、用最大清晰度展现神奇效果。用最理想的比例展现出作品雕塑般的质量和其内在的精神,是我的目标。”

纽约现代艺术博物馆、大都会艺术博物馆、巴黎国家图书馆等世界各地的知名博物馆,都将露丝·伯恩哈德的作品作为馆藏。
.
.
.
.
.
.
.
source: peterfetterman

Ruth Bernhard was born in Berlin in 1905, and studied at the Berlin Academy of Art. After moving to New York in 1927, she began a career in commercial photography. Almost a decade later, she met Edward Weston, whose compelling images convinced her that photography was indeed a creative medium. 


In 1953, Bernhard moved to San Francisco where she continued to live and pursue her many photographic interests. Bernhard is associated with the history of Northern California’s wealth of eminent photographers, among them Edward Weston, Ansel Adams, Imogen Cunningham, Dorothea Lange, and Minor White.


In a career spanning more than seven decades, she created an imposing body of work. Distinguished by their exquisite use of light, her images have been internationally recognized and acclaimed by her peers. Radiant still lifes and nude forms reflect her passionate search for the universal connection of all things.

 Bernhard’s work has been exhibited and included in the permanent collections of major museums and universities in the United States, Europe, Japan, and Mexico, and has been published worldwide.


Her latest publication is “Ruth Bernhard: Between Art & Life” by Margaretta K. Mitchell. Other publications include “Ruth Bernhard: The Eternal Body,” 3rd edition, 1998, Chronicle Books, San Francisco, California, and “Ruth Bernhard: Gift of the Commonplace,” 1996, Woodrose Publishing, Carmel Valley, California. All three books are available for purchase at the gallery.
.
.
.
.
.
.
.
source: luciaadversewordpress

Ruth Bernhard nasceu em Berlim, em 1905. Em 1927, após dois anos na Academia de Arte de Berlim, mudou-se para Nova Iorque onde progrediu uma carreira de fotógrafa. Oito anos mais tarde ela conheceu Edward Weston na Califórnia e ficou profundamente comovida com o seu trabalho. Weston revelou a Ruth o profundo potencial criativo da fotografia artística e as suas aplicações. Interessadíssima em trabalhar com ele, mudou-se para a Costa Oeste logo depois. Em 1953, mudou -se para San Francisco e tornou-se colega de Ansel Adams, Imogen Cunningham, Minor White e Wynn Bullock. A fotografia de um arranjo de doces é um ícone do modernismo precoce, influenciando gerações de fotógrafos. Realizou palestras em todo os Estados Unidos no seu 95º aniversário.

Grande parte de sua clientela foram celebridades que levavam seus filhos para serem retratados, na maioria das vezes com seus bonecos ou animais de estimação. Apesar de fazer a vida como fotógrafa comercial, Ruth ainda encontrou tempo para se dedicar ao seu trabalho pessoal. É particularmente reconhecida por seus estudos sobre a figura feminina. Ansel Adams chamou-lhe de a maior fotógrafa de nus. Fotógrafa apaixonada pela arte, dá uma perspectiva da mulher sobre o corpo das mulheres.

O trabalho de Ruth Bernhard pode ser encontrado na maioria dos principais museus de todo o mundo, incluindo a George Eastman House, Museu de Arte Moderna de Nova York, The Metropolitan Museum of Art e da Bibliotheque Nationale de Paris. Suas fotografias foram mostradas em grandes exposições internacionais há mais de cinquenta anos e amplamente divulgada. Em 1986, publicou um livro de sua monografia intitulada “The Eternal Body que recebeu Fotografia Livro do Ano e trouxe Bernhard reconhecimento generalizado como uma grande fotógrafa do nu.

“Luz é a minha inspiração, minha tinta e pincel. Isso é tão vital como o próprio modelo. Profundamente significativo, é essencial e caresse o superlativo curvas e linhas.”

“Eu estava sempre interessada nas formas. O lado sexy nunca ocorreu a mim.”

“Alguns dos meus modelos não tiveram proporções ideais, mas certamente me fez olhar como eles o fizeram porque entendo da câmera e ângulos. Eu trabalho duas ou três horas e talvez faça uma ou duas imagens. Não estou interessada em um monte de fotos. Tenho interesse de fazer apenas uma. Uso o equipamento mais simples. Não tenho nada de novo. eu aprendi a ser o meu próprio fotômetro. “

“Para mim, a criação de uma fotografia é vivido como um aumento da reação emocional, mais próximas da poesia e música, cada imagem a culminação de um impulso compulsivo não posso negar. Quer trabalhar com uma figura humana ou ainda uma vida, estou profundamente ciente da minha ligação espiritual com ele. Na minha vida, como no meu trabalho, sinto-me motivado por um grande anseio de equilíbrio e harmonia para além do domínio da experiência humana, para atingir a essência da unidade com o Universo. ”

“A minha busca, através da magia de luz e sombra, é o de isolar, para simplificar e dar ênfase à forma com a maior clareza. Para indicar a proporção ideal, para revelar esculturais massa e dominando o espírito é a minha meta.”
.
.
.
.
.
.
.
source: elpais

Bernhard era conocida principalmente por sus estudios de desnudos con una iluminación teatral, que expresaban su interés en la figura y la forma abstractas. “Mi búsqueda, a través de la magia de la luz y la sombra, es aislar, simplificar y dar énfasis a la forma con la mayor claridad”, decía. “Mi objetivo es indicar la proporción ideal y revelar la masa escultural y el espíritu dominante”.

En 1935, un encuentro casual con el fotógrafo Edward Weston en la playa de Santa Mónica, California, alteró el curso de la vida de Bernhard. Weston se convirtió en su mentor y Bernhard estudió con él durante años. Según decía, ver sus fotografías por primera vez fue una revelación. “Era la luz en la oscuridad”, afirmaba. “Allí, ante mí, se encontraba una prueba indiscutible de lo que yo consideraba posible: un artista de una intensa vitalidad cuyo medio era la fotografía”.

En los años cuarenta, Bernhard pasó a formar parte del Group f/64, uniéndose a fotógrafos modernistas de la Costa Oeste como Weston, Ansel Adams, Minor White, Imogen Cunningham, Wynn Bullock y Dorothea Lange. Todos ellos abordaban sus temáticas con un planteamiento purista. Su obra se caracteriza por la claridad fotográfica y una precisión detallada.

En particular, la influencia de Weston en el trabajo de Bernhard resulta evidente en la simplicidad compositiva de sus estudios de desnudos y sus naturalezas muertas realizadas con objetos orgánicos como conchas y pimientos.

Bernhard fotografiaba casi exclusivamente en el estudio. Era conocida por hacer una sola fotografía desde un ángulo específico después de crear meticulosamente una composición, en ocasiones durante días.

“Si he elegido la forma femenina en particular es porque la belleza ha sido degradada y explotada en nuestro sensual siglo XX”, le dijo a Margaretta K. Mitchell, autora de Ruth Bernhard: Between Art and Life (2000). “La mujer ha sido objeto de muchas cosas sórdidas y baratas, sobre todo en la fotografía. Mi misión ha sido elevar y fomentar la imagen de la mujer con una reverencia atemporal”.

Bernhard se ganaba la vida dando clases particulares en su estudio y dirigiendo talleres. Publicó varios libros de fotografía, y su obra figura en colecciones del San Francisco Museum of Modern Art, el Metropolitan Museum of Art de Nueva York, el Museum of Fine Arts de Houston y el Victoria and Albert Museum de Londres.

Ruth Bernhard nació en Berlín en 1905. Sus padres, Lucian y Gertrud, se divorciaron cuando ella tenía dos años, y su padre la crió con la ayuda de dos profesoras de unos cuarenta años. Su padre, diseñador gráfico y tipógrafo, era famoso por haber diseñado la fuente Bernhard, que todavía se utiliza. Se volvió a casar y tuvo cuatro hijos. La sobreviven dos hermanastros, Karl, de Afton, Nueva York, y Alexander, de Londres.

Bernhard siguió a su padre a Nueva York en 1927, después de completar dos años en la Academia de Bellas Artes de Berlín. Empezó a fotografiar desnudos femeninos a principios de los años treinta, y acabó conociendo a Berenice Abbott y su círculo artístico. También se ganaba la vida con encargos de fotografía comercial. A principios de los años cuarenta, Bernhard inició una relación con la artista y diseñadora Eveline Phimister, y durante los 10 años siguientes vivieron juntas en Nueva York, y más tarde en Carmel, Los Ángeles y San Francisco, que se convirtió en la residencia permanente de Bernhard en 1953.

En 1967, conoció a un coronel de las fuerzas aéreas, Price Rice, 10 años más joven que ella. Estuvo con él hasta su muerte, en 1999. En el libro de Mitchell, Bernhard habla abiertamente sobre sus numerosas relaciones con hombres y mujeres. “Dejé que la vida me hiciese regalos”, le contaba a Mitchell. “Y todo ocurrió más o menos como se suponía que debía ocurrir. No busqué nada. Se diría que todo me buscó a mí”.
.
.
.
.
.
.
.
source: thesiporg

ב־1927, לאחר שלמדה באקדמיה הפרוסית לאמנויות (לימים האקדמיה לאמנויות) בברלין, היגרה רות ברנהרד לניו־יורק והחלה לעסוק בצילום מסחרי. ב־1935, בעקבות מפגש מקרי עם הצלם אדוארד ווסטון (Weston) בקליפורניה, התוודעה לכוחו של הצילום כמדיום אמנותי. היא כה התרשמה מווסטון, עד שעברה לקליפורניה על מנת לעבוד לצידו וללמוד ממנו במשך שנים רבות. ברנהרד התמקדה בתצלומי סטודיו מוקפדים של עירום נשי וטבע דומם, ששימשו אותה לחקירת צורה ואור. ב־1953 עברה לסן־פרנסיסקו, שם חברה לקבוצת הצלמים f/64, קואופרטיב אמנים שדגלו בסגנון צילום ישיר ומדויק, ביניהם ווסטון ואנסל אדמס. ב־1966 החלה ללמד צילום באוניברסיטת קליפורניה. ב־2012 הוצגה עבודתה בתערוכה קבוצתית במוזיאון לוס אנג’לס קאונטי לאמנות (LACMA) ובמוזיאון לאמנות מודרנית במקסיקו סיטי, שהוקדשה לאמניות סוריאליסטיות שפעלו בארצות־הברית ובמקסיקו באמצע המאה ה־20.