Egocentrisch Systeem
In een openbare tentoonstellingsruimte (Art Basel Unlimited) bracht von Bismarck een week door op een paraboloïdevormige schijf van cement, die met een snelheid van vijftien omwentelingen per minuut om zijn eigen as draaide. Hij sliep, at, las en praatte aan de telefoon terwijl hij op het perron was. De kijkers konden hem duidelijk zien, hoewel hij de buitenwereld alleen kon waarnemen als een wazige massa mensen, wier stemmen opgingen in een onverstaanbaar gemompel.

Unearth
Rotsen van de aardmantel komen uit de leegte tevoorschijn, gefragmenteerd in een veelvoud aan gezichtspunten. Met een hypnotiserende en schurende soundscape bewegen ze zich op een schilderkunstige manier om het publiek heen. Hun gelaagde zanderige pixelsporen worden langzaam weggespoeld. Unearth is gemaakt voor de .dreams-tentoonstelling van Generative Gallery in het Theatre of Digital Art in Dubai. Het meeslepende stuk weerspiegelt de kustsituatie van de stad naast de woestijn en de voortdurend veranderende omgeving, sterk hervormd door mensen, kwetsbaar voor natuurlijke fenomenen, klimaatverandering en de vraag naar hulpbronnen.

Stadscocon
Stadscocon – City Cocoon – is een installatie op een werkelijk epische schaal van de Arnhemse kunstenaar Florentijn Hofman. De tentoonstelling vindt plaats in de prachtige Sint Janskerk in het centrum van Schiedam terwijl het museum zelf groots werk ondergaat. Als je de kerk binnengaat en verwacht gebrandschilderde ramen, majestueuze, sierlijke pilaren en een gewelfd dak te zien, bevind je je niet in een rustige kerkelijke omgeving, maar in een kleine, maar nogal luidruchtige, groene kamer met nissen, bogen en een gigantische spiegel. Hier trek je groene stoffen overschoenen aan voordat je naar het hoofdevenement gaat.

Zwart gat horizon
File Festival
De kern van de installatie is de uitvinding van een apparaat dat lijkt op een scheepshoorn. Bij het klinken van elke toon komt er een enorme zeepbel uit de hoorn. Het groeit terwijl de toon klinkt, van de hoorn afpelt, door de tentoonstellingsruimte blijft hangen en ten slotte op een grillige positie in de ruimte barst.

plplpl.pl::synchrony
PLPLPL.PL IS EEN PUBLIEKGEDREVEN BEWAKINGSMACHINE; EEN TECH NOIR ART ONDERZOEK NAAR MENSELIJK GEDRAG EN PERSOONLIJKE UITDRUKKING. PLPLPL.PL GEBRUIKT DE NIEUWSTE TECHNOLOGIEN UIT DE SURVEILLANCE-INDUSTRIE OM TE INTERACTEREN MET HAAR PUBLIEK. HET MOEDIGT BEZOEKERS AAN ZICH ONGELOOFLIJK TE GEDRAGEN DOOR AL HUN ACTIES TE TONEN, ANALYSEREN EN RECONTEXTUALISEREN. PLPLPL.PL IS EEN LOPEND PROJECT. DE MACHINE LEERT MET ELKE TENTOONSTELLING EN UITBREIDT MET ELKE INTERACTIE

Universalis Cosmographia
Sinds het begin van zijn artistieke carrière in 2000 heeft hij werken en tentoonstellingen gemaakt die voortkomen uit reizen naar afgelegen plaatsen, waar hij objecten uit de natuur verzamelt en deze reproduceert door middel van tekenen en fotografie, installaties en objecten creërend. Recent is zijn interesse gericht op het onderzoeken van grenzen en opgelegde grenzen aan territoria en ook de relatie tussen rivieren en het landschap dat hun loop volgt.

Fotomat
“Fotomat” is een interactieve installatie geprogrammeerd voor de grafische ontwerpstudio NORM (Dimitri Bruni, Manuel Krebs, Ludovic Varone). Het object werkt als een fotohokje volgens de regels van het Archief U.768: het produceert foto’s van 24 x 32 pixels in zwart-wit die worden afgedrukt door een thermische printer. Zo kunnen bezoekers hun gedrukte portret mee naar huis nemen als aandenken aan hun tentoonstellingsbezoek.

Paradis Artificiels
et nieuwe multiplex Cineum in Cannes, ontworpen door architect Rudy Ricciotti, presenteert de tentoonstelling *Artificial Paradises 2021 *van Miguel Chevalier, en biedt een reis naar het hart van een opnieuw uitgevonden kunstmatige natuur. Soloshow tot 31 januari 2022. Op basis van een proces dat eind jaren negentig is gestart en gebaseerd is op de observatie van het plantenrijk en de denkbeeldige omzetting ervan in een digitaal universum, heeft Miguel Chevalier verschillende herbaria gecreëerd waarmee hij virtuele tuinen kan creëren die te zien zijn in de tentoonstelling:

ISO
De headliner van de tentoonstelling was een projectiesculptuur genaamd “ISO”, die ter plaatse in China werd gemaakt en in het midden van de kamer werd geplaatst met een indrukwekkende soundtrack van 5 minuten gemaakt door EnterNull. Monkey’s belangrijkste focus was het beheersen van de zintuigen, zodat mensen zich in de ruimte verzamelen en een sculpturale aanwezigheid hebben, ze visueel begroeten met vorm en geluid. Ze moedigden een diepe onderdompeling in isomorfe vorm aan door in haar ogen te staren en genegenheid te koesteren, een sombere bevestiging van een plat oppervlak en volumetrisch licht.

アンヌ·テレサ·ドゥ·ケースマイケル
АННЫ ТЕРЕЗЫ ДЕ КЕЕРСМАКЕР
Work/Travail/Arbeid
Wat zou het betekenen om een choreografie op te voeren als een tentoonstelling? Die vraag is het uitgangspunt van Work/Travail/Arbeid. Als antwoord zal Anne Teresa De Keersmaeker haar voorstelling Vortex Temporum herinterpreteren voor de radicaal verschillende tijdelijke en ruimtelijke omstandigheden van een museale omgeving. Daarbij zal de choreografe de performance niet eenvoudigweg verplaatsen naar een nieuwe omgeving, maar zal ze dans her-denken als een negen weken durende tentoonstelling, doorlopend toegankelijk voor het publiek. De originele choreografie, ontworpen voor de gecondenseerde duur van een voorstelling, zal worden uitgebreid tot cycli van negen uur. Dit project transformeert het materiaal en de voorwaarden die lang typisch waren voor dans, en verleent de strakke choreografische schriftuur, waarvoor De Keersmaeker bekend staat, een totaal nieuwe vorm..

Museum Motus Mori
Een choreografie voor het sleutelbeen, een dans van navel, buikvet en ribbenkast, de anatomie van een zucht. De Duitse choreografe Katja Heitmann (1987) gaat met haar dansers voor Marres een fysieke tentoonstelling maken. Museum Motus Mori; een museum voor bewegingen die met uitsterven bedreigd worden. Heitmann is gefascineerd door het efficiëntie-denken.Voortschrijdende technologie stelt de mens in staat haar leefwereld verregaand te ‘optimaliseren’. Zal de mens uiteindelijk zichzelf optimaliseren? Zullen bewegingen die in onze controlemaatschappij nutteloos of inefficiënt zijn verdwijnen? Kunnen we die menselijke beweging vastleggen?