Tree Boros

source: qvestde

Bunker öffne dich: Seit dieser Woche zeigen Christian und Karen Boros die zweite Ausstellung ihrer Privatsammlung zeitgenössischer Kunst in ihrem Hochbunker von 1942. Wer denkt, ein Bunker – ohne Licht und ohne Fenster – sei nicht gerade der ideale Kunststandort, wird bei den Boros vom Gegenteil überzeugt. Sehr gut fügen sich die 130 Werke von 22 Künstlern in den grauen Betonkasten ein. Viele Arbeiten sind von den Künstlern sogar persönlich angebracht worden, wie der verwaschene Baumstamm von Olafur Eliasson im Entrée. Der Hingucker im Bunker ist allerdings Ai WeiWeis solitärer “Tree”, sieben Meter hoch sprengt er sein Verlies. Einen Tag vor Weiweis Verhaftung im letzten Jahr kaufte Boros das aus einzelnen Ästen und Stämmen zusammengeschraubte Artefakt.
Neben Ai Weiwei und Eliasson sind Awst & Walther, Dirk Bell, Cosima von Bonin, Marieta Chirulescu, Thea Djordjadze, Alicja Kwade, Klara Lidén, Florian Meisenberg, Thomas Ruff und weitere vertreten.
Boros Bunker ist ein spektakulärer Ausstellungsort, der zum Ungewöhnlichsten zählt, was die Kunststadt Berlin an Locations zu bieten hat.
.
.
.
.
.
.
.
source: pbsorg
About Ai Weiwei
Ai Weiwei was born in Beijing, China in 1957. An outspoken human rights activist, Ai was arrested by Chinese authorities in April 2011 and held incommunicado for three months. Upon his release, he was prohibited from traveling abroad, engaging in public speech, and was subjected to continued government surveillance. Ai’s position as a provocateur and dissident artist informs the tenor and reception of much of his recent work. He infuses his sculptures, photographs, and public artworks with political conviction and personal poetry, often making use of recognizable and historic Chinese art forms in critical examinations of a host of contemporary Chinese political and social issues. In his sculptural works he often uses reclaimed materials—ancient pottery and wood from destroyed temples —in a conceptual gesture that connects tradition with contemporary social concerns. He also employs sarcasm, juxtaposition, and repetition to reinvigorate the potency and symbolism of traditional images and to reframe the familiar with minimal means. A writer and curator, Ai extends his practice across multiple disciplines and through social media to communicate with a global public and to engage fellow artists with projects on a massive scale. Ai Weiwei attended the Beijing Film Academy and the Parsons School of Design in New York. He has received an honorary doctorate from the Faculty of Politics and Social Science, University of Ghent, Belgium (2010), as well as many awards, including the Skowhegan Medal (2011) and the Chinese Contemporary Art Award (2008). His work has appeared in major exhibitions at Kunsthaus Bregenz (2011); the Victoria & Albert Museum, London (2011); Asia Society Museum, New York (2011); Tate Modern, London (2010); São Paulo Bienal (2010); Haus der Kunst, Munich (2009); Mori Art Museum, Tokyo (2009); and Documenta XII (2007). Ai Weiwei lives and works in Beijing, China.
.
.
.
.
.
.
.
source: canlifestyle

The idea of art and a fortress put together is intriguing enough itself conceptually to drag many to learn more. At first a bunker during the Second World War, this building has mutated many a times to adapt to the times as we are told by our guide, it was even a very popular club in the 90s – the Bunker.

The visit fits the need of the building, it consists of a guided tour of groups no bigger than twelve and rightly so as the history that comes with the Bunker adds to the importance it has chosen to embody now, that of a place of art, holding onto a thread of symbolic metamorphoses over the years, a little look at the history might trigger even more interest in you.

Christian and Karen Boros are the collectors who have displayed now the second exhibition of the bunker from their 700 piece collection. The current show, which is the one we visited, exhibits 23 artists which range from the early 90s up to the present including site-specific works by Klara Lidén, astronomical pictures by Thomas Ruff, photographs by Turner prize winner Wolfgang Tillmans, and a six-meter high newly constructed tree by Ai Weiwei. The two collectors have built their own penthouse apartment on top of the bunker – guardians of their own philantropy – and are not at all new to the world of aesthetics and concepts, Boros is in fact one of the most important and influential communication designers in Germany and in the world.

The 3000 sqm exhibition may seem like a conosseur’s choice for their impatient palate, but we are pretty sure that if you have any sort of curiosity and attraction for the art world, this is an experience not to miss, as well as the researched collection, the journey through the building and the different atmospheres you will enter in the blend of construction and art is something not to miss.
.
.
.
.
.
.
.
source: huffingtonpost
Artist Ai Weiwei could have had a career and a life that was easy. Maybe. After viewing Alison Klayman’s documentary, Ai Weiwei: Never Sorry, it is clear that the story of his family’s personal history looms large as a psychological undertone of his evolution.
Catapulted to stardom as creative collaborator for the Bird’s Nest — symbol of the Chinese 2008 Olympics — Ai Weiwei turned acclaim on its head when he declared that the games had morphed into a propaganda tool for the Communist Party. Noting that the event had forced migrants out of Beijing, while advising “ordinary citizens” they were not welcome participants, Ai Weiwei stated, “When I conceived Beijing’s Bird Nest stadium, I wanted to represent freedom — not autocracy. China must change.”
Ai Weiwei learned early on about politics and art through the experience of his father Ai Qing, a renowned poet who was imprisoned by Chiang Kai-shek. When freed, Ai Qing joined the Communist Revolution. However, after criticizing the regime in 1957, he became an “enemy of the state.” The family was exiled for nineteen years to the north, and then the west of China, for “re-education through labor.” For Ai Weiwei’s father, this often meant cleaning toilets. Ai Qing was not exonerated until 1978. When Ai Weiwei speaks of those times he relates to Klayman quietly, “These are experiences I can not erase.”
Living in New York City from 1983 to 1993, Ai Weiwei watched the 1987 Iran-Contra hearings on television, as well as the 1989 events in Tiananmen Square. It was a lesson in the way two different governments dealt with inquiry and dissent. His activism crystallized around the 2008 earthquake in China’s Sichuan Province, when approximately 70,000 people died. A large number of those who had perished were children, trapped in poorly built government schools, which had collapsed. With no transparency in the Chinese media about the disaster, Ai Weiwei launched his own investigation into the truth, building “anti-government noise on the Internet.” Reaching out to volunteers, Ai Weiwei assembled a team that fanned out to towns across the province. The result was a compilation of names and birthdays of 5,212 student victims.
On the one-year anniversary of the disaster, Ai Weiwei posted the list of students on his blog. This act defined the beginning of what would become an ongoing conflict and chess match with authorities–as well as his use of the web and social media to craft a 21st Century riff on conceptual and performance art. The Internet, which Ai Weiwei sees “as a great equalizer,” became a vehicle of expression and connection–a counterpart to his exhibited work. His act of defiance in calling out the surreptitious handling of the earthquake aftermath led to surveillance cameras being installed in his home studio (later addressed in his artwork). Using his involvement on Twitter, Ai Weiwei pointed out, “If you don’t act, the danger becomes stronger.”
When Tan Zuoren, the earthquake activist, was arrested and put on trial, Ai Weiwei filmed a narrative about his trip to testify — and distributed it free online. Yet, he was never able to be a witness on Zuorne’s behalf. Rather, he was detained in a hotel for twelve hours, where he was assaulted by a Chengdu police officer. Months later, while in Munich to install his exhibit So Sorry, intense headaches caused Ai Weiwei to seek medical help. Tests revealed massive brain swelling had resulted from the blow to his head. At the Munich University Hospital, Ai Weiwei was treated for a brain hemorrhage.
In So Sorry, Ai Weiwei blended his artistic vision with a specific statement on the earthquake tragedy. Installing 9,000 backpacks on the museum’s front façade in the piece “Remembering,” he spelled out the words of a bereft mother who said of her lost daughter, “She lived happily on this earth for seven years.”
Ai Weiwei’s artwork often makes use of “shocking” actions to provoke people to think in a different way. In Colored Vases, he used Neolithic pieces as a canvas for designs made with industrial paint. In 1994, he put a Coca-Cola logo on a Han dynasty vase. His smashing of Chinese urns was part of an effort to create consciousness on how “destruction happens in daily life — yet it isn’t considered or thought about.” At his 2010 exhibition at the Tate Museum, he presented 100 million hand painted porcelain sunflower seeds. He tells Klayman that he sought to make a statement about “the diversity of ideas within China,” and how “every entity is its own thing.”
Beyond the rarefied art world, Ai Weiwei uses social media as a means to engage a larger audience and get people involved. He said, “If you don’t act, the danger becomes stronger.” Qualifying Chinese law as “a big joke,” he maintained, “If there is no free speech, every single life has [been] lived in vain.”
Ai Weiwei’s ongoing requests for official hearings into his attack, and the ensuing documentation on Twitter, morphed into an open-ended art project. When the studio he had built in Shanghai was ordered demolished by the government in January 2011, Ai Weiwei’s course of action was to film the destruction.
On April 3, 2011, Ai Weiwei disappeared. It was not surprising that the artist who had stated, “The world is not changing if you don’t shoulder the burden of responsibility,” found himself in this position. He was held for eighty-one days in a secret location. Questioned daily, he was under constant guard–including while he slept and used the bathroom. The government asserted that their actions were based on “financial improprieties” committed by Ai Weiwei.
Documenting and interpreting personal and public material has been employed by diaristic artists for centuries. Ai Weiwei has used the prism of new media to magnify his actions to an expanded level, translating his outrage at China’s repression and turning it into a primary component of his artistic vocabulary. When questioned on his stance, Ai Weiwei replied, “I think there is a responsibility for any artist to protect freedom of expression.”
The bridge to the film’s intimate portrayal of Ai Weiwei is Alison Klayman. Via e-mail, she answered questions about her path to the documentary, Ai Weiwei, and the role of the artist as activist.
.
.
.
.
.
.
.
source: huanghspixnetnet
2008年四川發生512大地震, 中國藝術家艾未未深入災區探查, 發現那些豆腐渣工程的學校倒塌了, 在斷垣殘壁中他看到許許多多孩童的書包, 看到許許多多的不捨, 這些書包是屬於哪些來不及長大的小生命呢? 政府不願公佈. 於是艾未未在網路上發起尋找罹難兒童名單的活動, 只因中國人雖多, 但「他們每人都有個名字」, 而名字之後卻是一個個等待成長卻橫遭夭折的故事. 故事雖短, 孩子們都有權利留下一點存在過的證據. 艾未未在2009年創造一項紀念汶川地震的藝術作品, 他在德國慕尼黑藝術館的南外立面, 以藍, 紅, 綠, 黃, 白色等8738個書包拼裝成「她在這個世界上開心地生活過七年」十五個字. 這是北川一個在地震中遇難女孩楊小丸媽媽所說的話.
艾未未何許人也? 他1957年生, 中國藝術家, 同時活躍於建築, 策展, 攝影, 電影, 以及社會文化評論. 他是已故詩人艾青之子, 反右運動期間, 艾青一家於1958年被流放新疆16年, 後於1975年全家返回北京. 1978年, 艾未未進入北京電影學院, 和陳凱歌, 張藝謀等人是同學. 後來轉而從事藝術, 參與地下藝術展覽. 1981年至1993年艾未未遠赴美國紐約, 就讀帕森設計學院, 後離開學校並以街頭畫像及打零工維生. 他所生活的紐約公寓, 成為許多中國藝術家在美國的中繼站. 1987年他在美國舉辦《舊鞋, 性安全》藝術展, 被藝評家稱為「引人注目的新達達主義」. 1993年4月父親艾青患病, 他返回北京照顧, 艾青告訴他:「要扎根中國, 把中國當家.」於是艾未未放棄美國居民身分, 協助成立北京東村, 該地後來成為很多實驗藝術家的家園. 1999年艾未未在北京東北部的草場地建了自己的工作室和房子, 這是他的第一個建築作品, 從這時候開始他從事更多的建築設計並成立了名為「發課工作室」(別想歪了, 是FAKE Studio)(或稱為「艾未未工作室」)的建築事務所. 後來艾未未還成為2008年北京奧運會主要場地「鳥巢」的設計藝術顧問.
艾未未的創作著迷於數大便是美的鐵則, 但重點是每個都不相同. 身為十三億人口國家的藝術家, 他動員1001個中國人搭機去德國參觀展覽, 在會場擺上1001張清朝木椅, 雇用1600名景德鎮工匠,做出上億顆陶瓷《葵花籽》. 但每一顆《葵花籽》都是經過30多道工序, 純手工製作. 在中國, 人山人海是一個簡單的事實. 但艾未未不願像其他人, 只把這堆鋪陳在倫敦泰德現代美術館地板上的《葵花籽》簡單統稱為「中國人」, 然後感動於那份大量體的浩瀚之美. 《葵花籽》在中國是有特殊意義的, 因為毛主席是太陽,《葵花籽》是向著毛主席, 每個個體在毛主席時代被視為是一樣的. 但到了現代中國, 每顆《葵花籽》都是手工製作, 艾未未想要將他們個別的特性區隔出來, 賦予他們每人一個獨自的身分. 中國人雖多, 但每個人都有權利不一樣. 2011年2月蘇富比倫敦拍賣會上, 艾未未拿出10萬顆陶瓷《葵花籽》, 結果以56萬美元成交, 平均每顆5.6美元. 藝術可以致富, 聽說現在景德鎮街上很多人都在叫賣《葵花籽》了.
2011年4月初, 艾未未為籌備在北美館的藝術展覽, 在登機前往香港轉機台北之前, 被北京被當局拘留, 在關押81天後獲得取保候審, 並宣佈他必須繳交1500萬元的稅款. 當局規定他一年內不得離開北京, 不能接受採訪和上網. 目前《艾未未‧ 缺席》美術展已經如期開幕, 從10月29日到明年1月29日舉行. 北美館方面說, 展品是同艾未未討論過的, 沒有迴避政治批判性作品, 展覽名稱也是艾未未決定的. 就像英國「藝術雜誌」主編所說的, 艾未未把藝術極大化成為改變世界的力量, 讓大家看到藝術改變世界的可能性, 所以他被列為今年世界百位藝術家的第一名. 對於這麼一位剛被「時代雜誌」選為百大英雄的特別人物作品, 咱們當然應該前往北美館一探究竟.
一進入北美館大廳, 就能看到艾未未的第一件作品《十二生肖》, 這也是現場唯一可以拍照的藝術品. 十二生肖獸首原本是清朝圓明園海晏堂前噴水池的雕像, 1860年英法聯軍火燒圓明園, 獸首被掠奪流散海外各地. 現今中國經濟掘起, 愛國商人在各拍賣會場將獸首逐漸買回, 但卻引發掠奪物品是否可拍賣之爭議. 艾未未複製了這十二個生肖獸首, 並比原物大上十倍, 擺在北美館大廳看來更覺壯觀. 你是哪個生肖呢? 過來找找看, 拍個照吧!
放置於紐約中央公園東南角展出的的十二生肖獸首
艾未未在紐約時期相當崇拜「達達主義」大師杜象(Marcel Duchamp)及「普普藝術」大師安迪‧沃荷(Andy Warhol), 所以作品中總透露些現成物及挪用變造的表現手法. 展場外,擺放了很多艾未未在紐約拍攝的照片. 其中一張是艾未未用衣架彎折而成的杜象側臉, 並以他喜愛的葵花子籽殼作出明暗, 放在地板上的照片. 艾未未很喜歡這個衣架造型, 在其它照片中可看出他將此衣架裱框掛在牆上.
另一張照片是1983年艾未未在布魯克林威廉斯堡所攝, 他身後的ScotTowels圓筒, 讓人想起安迪‧沃荷最膾炙人口的康寶(Campbell)湯罐.
進入展場, 右手邊就是大幅懾人的《失手》三連拍. 艾未未”不小心”把一個漢代古陶甕摔碎了. 他真的”失手”了嗎? 當然不是. 看他堅定的眼神, 相機準確而快速的補捉畫面, 足讓一個古董收藏家”捶心肝”呀. 我想, 這應是他以行為藝術的手法來控訴, 過去, 現在, 和未來, 中國都不斷的在破壞古文物, 破壞傳統價值, 而進入一個道德墮落失序的情境. 2008年4月香港蘇富比拍賣會上, 《失手》曾以91.9萬人民幣成交.
向天安門比中指? 好大膽的艾未未. 但他不只是在天安門, 在巴黎鐵塔, 白宮等很多權力機構都做過同樣的手勢. 艾未未曾說: 「我對於個人和權力之間的關係很有興趣!」此明顯展現出他為了個人權利和政府機器間的衝突與對抗.
進入一間暗室, 房內正撥出三部影片. 第一部影片記錄了長安街的街景變化, 長安街從東至西長達45公里, 好長的一條”街”呀! 在拍攝的過程中, 艾未未用一分鐘記錄一段單獨的畫面, 整個影片由608個這樣的片段所組成, 整片看完要10小時13分鐘. 我不確定有那個參觀者會站著看完這整部影片, 但在浮光掠影中, 依稀可感覺出這城市有機體般的蠕動.
第二部影片是關於北京二環上33座橋樑車輛流動的情形, 手法與《長安街》類似, 所拍攝畫面全部在陰天完成.
第三部影片是關於北京三環上55座橋樑車輛流動的情形, 所拍攝畫面全部在晴天完成.
聽說有次中國某座清代古廟要拆除, 艾未未急忙花錢把這間古廟買了下來, 裡面的古董桌椅樑木便成了他重新拆解拼裝的創作材料. 例如《Through》這件作品, 他將清代的房樑與十張桌子使用傳統工藝拼接. 樑木從古董鐵力木桌中央或側邊穿透, 不偏不倚, 扎扎實實的結合在一起, 沒有任何隙縫, 不用任何鐵釘. 人穿越其中, 古廟似乎活了過來, 發覺這根本就是一個完整的結合體, 榫接技術高超.
《葡萄》這件作品就更令人驚訝了, 艾未未將20個清代的凳子經過重新組裝成為一件新的作品, 它不是20件個別凳子的組合. 你若細看這件作品, 有的椅腳是2個凳子共用, 有的椅腳甚至是3個凳子共用, 而在共用的同時, 椅腳會穿出凳座再與前面的凳子結合. 整件作品不使用任何一根釘子, 而是使用傳統手工藝將其連接. 最後在作品的最底下只有三根凳腳著地, 力學平衡之妙, 確是一件難得的佳作. 至於它為什麼叫作《葡萄》呢? 應該是凳子間相互扣接的關係吧!?
一張清代的桌子經過分割拆解, 重新拼裝為有兩隻腳”站在”牆面的桌子, 成為一件新的作品. 榫合鑲嵌技術高超, 幾乎看不到任何拼裝的痕跡, 彷彿原來就長成這副模樣. 這件作品有點諷刺當代中國為快速追求現代化, 所發生的一連串光怪陸離的社會現象. 2008年9月《兩條腿在牆上的桌子》在紐約蘇富比拍賣會以109.3萬元人民幣成交.
《中國地圖》是艾未未利用古廟中一塊塊廢棄的鐵力木所裁接拼裝而成, 縱向極深, 顏色瑰麗. 細看其接合紋理, 令人有點3D立體拼圖的感覺, 展現出中國現代化的過程, 就是由歷史的碎片拼湊而成. 只是看到台灣也在, 心裡總覺有些奇怪. 2006年3月, 《中國地圖》在紐約蘇富比拍賣會以188.5萬元人民幣成交.
艾未未曾隨父親艾軒被流放新疆16年, 西瓜應是他既熟悉又喜歡的食物吧?! 這20顆瓷製的西瓜, 因體積大, 製作困難. 外表看似相同, 但其蒂頭卻有不同的模樣, 亦是一件同中存異的作品.
此件瓷製如意是利用景德鎮的傳統工藝燒製, 乍看有點噁心, 這不是人的內臟嗎? 沒錯, 如意是藏在心裡的, “心肝”才是寶貝. 2011年6月上海泓盛拍賣會,《如意》以 103.5萬人民幣成交.
艾未未因長期關注公民議題, 在其住家門口有攝影機監視其一舉一動, 他以嘲弄幽默的方式, 用整顆大理石雕出這個《監視攝像頭》. 你可比對看看與他家門口的監視器外形是否雷同?
艾未未家門口的攝影監視器
有次艾未未與調查汶川大地震遇難學生校舍工程品質的志願者, 應四川維權人士譚作人律師邀請, 前往成都出庭作證. 出庭當天凌晨在酒店遭到疑似成都公安毆打, 艾未未頭部腦出血受傷, 還好在德國慕尼黑大學醫院開刀救回一命. 他製作的這頂大理石安全帽, 應該至少可以保護他頭部的安全吧!? 艾未未再次以嘲弄的方式控訴政府黑暗權力的無限擴張.
《大理石椅子》是用整塊的大理石雕刻而成, 古今木石對照, 饒富趣味. 只是展場上看到一張石椅四隻腳都已折斷, 我問了義工人員這是意外還是故意. 她說這是在運送過程所造成的損壞, 打了電話給艾未未, 艾未未說:「照展!」,展覽過程的意外也是藝術的另一種呈現, 不是嗎?
斷腳的大理石椅子
另一件用整塊大理石雕刻而成的作品《玩具車》, 是艾未未兒子的玩具. 艾未未曾說他不要生育, 他不希望孩子經歷跟自己一樣的遭遇. 但他還是在2年前生了個兒子, 艾未未人稱”老艾”, 他給兒子取了個名字叫”艾老”, 很是特別.
艾未未在漢朝陶罐寫上「Coca Cola」, 標準的挪用變造普普藝術, 古今中外文化的結合.
艾未未利用新石器時代陶罐,頭朝上底泡在顏料裡,然後倒放讓色彩自由滴流; 然後再底朝上頭泡在顏料裡, 反方向再滴流一次, 就完成此項《彩色的陶罐》作品. 舊瓶新彩妝, 色彩豔麗, 聽說很多展場都喜歡擺放這類喜氣的作品. 2006年9月,約20個《彩色的陶罐》在紐約蘇富比以124萬元人民幣成交.
《永久自行車》是艾未未特別根據北美館空間量身打造的作品, 運用了1200輛由Forever工廠特製的腳踏車, 場面壯觀, 呈現中國人集體前進的意象. 這1200輛腳踏車的設計亦是環環相扣, 緊密結合, 並不是單純個別腳踏車的堆疊. 因為新製, 有股橡膠味, 北美館還特別測了空氣品質, 可見其用心.
.
.
.
.
.
.
source: altshkeely
أعلن الفنان الصيني المعارض أي ويوي أنه ما زال ممنوعاً من مغادرة الصين رغم انتهاء مدة وضعه سنة قيد المراقبة القضائية التي تفرض عليه البقاء في بكين. وأضاف الفنان المشهور أن «المراقبة القضائية التي كانت مفروضة عليَّ مدة سنة قد انتهت، لكنهم قالوا إنهم سيواصلون فرض قيود على حريتي في التنقل، لم يعيدوا لي جواز سفري».
رغم عظمة الصين وتنينها الأسطوري وسورها العظيم وقدراتها الاقتصادية ووحشها الانتاجي، فإنها لا تزال مثل الأنظمة الدكتاتورية تصطدم مع الفنانين والمثقفين والروائيين والمعارضين والزعماء الدينيين مثل الدالا لاما. لم تنفع قوتها الاقتصادية في أخذها نحو عتبة الحرية. ربما لهذه الأسباب لجأت السلطات الحزبية في الصين إلى حجب كلمة «ياسيمن» عن محرك البحث «غوغل» بعد كثرة استعمالها غداة الثورة التونسية التي أطاحت بالرئيس زين العابدين بن علي، كأن شبح الربيع في الصين يخيم في كل لحظة، ونواة ساحة تيان إن مين ما زالت في الذاكرة.
الفنان الصيني أي ويوي واحد من النماذج المعارضة في الصين. اعقتلته السلطات وهو يستقل الطائرة من بكين إلى هونغ كونغ، معللة سجنه السري بارتكابه «جرائم اقتصادية»، «تعدد الزوجات»، و{نشر الإباحية». وقد قاد هذا فعلاً إلى إدانة دولية لافتة تراوحت بين توقيع متاحف دولية كبرى مثل «تاتي موديرن» في لندن و{غوغينهايم» في نيويورك على عرائض تطالب بإطلاق سراح «ويوي»، وإلغاء بعض الفنانين معارضهم في بكين مثل دانيل بورين وأنيش كابور. لكن القضية شهدت انعطافة مفاجئة بعد مرور 81 يوماً، ذلك حين تم الإفراج عن ويوي بكفالة، وطالبته سلطات الضرائب الصينية بفاتورة مقدارها 2.4 مليون دولار بشكل غرامات وضرائب غير مسددة.
في مشهد احتجاجي رائع، تلقى ويوي تبرعات من آلاف الأنصار عبر التحويل الدولي للأموال وخدمات الدفع عبر مواقع الإنترنت. وعندما أغلقت الحكومة الصينية تلك المواقع، توافدت طائرات تحمل أوراقاً نقدية إلى استوديو ويوي في مقاطعة كوشانغدي في بكين، ونشرت الصحيفة «ليبراسيون» الفرنسية على غلافها صورة له وهو يرقص بين النقود التي أرسلها إليه أكثر من 30 ألف مستخدم للإنترنت لدفع ضرائب وغرامات متأخرة بقيمة 2.3 مليون دولار، فرضتها الحكومة عليه عقب إطلاق سراحه بعد 81 يوماً من الاعتقال في مكان سري.
تساؤلات
بقي أي ويوي أشهراً في السجن وأفرج عنه وبقي قيد المراقبة القضائية. وما يثير القلق بالنسبة إلى المنظمات الحقوقية هو عدم الإجابة عن التساؤلات حول سبب اعتقاله، وفترة احتجازه وشروط الإفراج عنه، والتساؤلات نفسها حول ما يحدث لباقي المعارضين المعتقلين. لم توجه أي اتهامات رسمية ضد أي ويوي، لكن وكالة أنباء «شينخوا» الصينية قالت إنه أفرج عنه بكفالة «بسبب موقفه الجيد في الاعتراف بجرائمه وأيضاً بسبب معاناته من داء مزمن».
هذا الفنان الذي ساهم في المخطط الهندسي للملعب الأولمبي «عش الطائر» حيث جرت الألعاب الصيفية لبيجين عام 2008، هو أيضاً واحد من 303 من المثقفين والناشطين الموقّعين على «ميثاق 8» الذي يطالب بتغيير ديمقراطي في الصين. وسبق له أن أجرى تحقيقاً حول انهيار مدرسة خلال زلزال ضرب ولاية سيتوشوان في 2008، وحول حريق خلَّف عشرات القتلى في نوفمبر 2010 في شنغهاي. يضم التصميم حوالى 5.335 حقيبة ظهر يمثل عددها الحصيلة الفعلية لوفيات أطفال المدارس إثر الزلزال. وتم ترتيب الحقائب فى شكل مكعبات يصل ارتفاعها الى ثلاثة امتار. وقد أنجز أي ويوي احصائية خاصة بعدد الضحايا كما جمع الكثير من المعلومات والتفاصيل عن الحادث، ما أثار غضب الحكومة وتسبب ذلك في سجنه بحسب مقربين منه.
اشتهر إي ويوي كثيراً في الخارج، خصوصاً بفضل عمل فني عملاق أُعد ببذور دوار الشمس في 2010 في متحف «تايت مودرن» الشهير وهو أحد أكبر متاحف لندن. وكان أعلن المتحف نفسه أنه اشترى جزءاً من «بذور دوار الشمس» ويتألف العمل من سجادة كبيرة مصنوعة من مئات ملايين بذور دوار الشمس الخزفية التي صنع حرفيون كل واحدة منها يدوياً.
وبذور دوار الشمس هي من المأكولات المفضلة عند الصينيين، لكنها ترمز أيضاً إلى الدعاية الرسمية التي اطلقت خلال «الثورة الثقافية»، حيث كانت الشمس ترمز إلى ماو ونبتات دوار الشمس إلى الصينيين المتجهين صوبه.
وللفنان الصيني إي ويوي مواقفه المعبرة من الثقافة الرسمية في بلاده، فغداة إقامة معرض «فن التنوير» الألماني في المتحف الوطني في العاصمة الصينية بكين وجه ويوي انتقادات إليه، واعتبر أنه بمثابة «إهدار للمال والعمل الشاق في الجانبين». وعلى رغم أنه وصف عرض القطع الـ600 التي ضمها المعرض بأنه أمر جيد ومهم، فإنه شكا من أن هذا المعرض لم يثر نقاشاً في الصين، ولم يجذب سوى عدد قليل من الزوار. وأوضح أنه «في كل مطعم من مطاعم «ماكدونالدز» يوجد أشخاص أكثر من الأشخاص الموجودين في هذا المعرض».
يمثل المعرض أكبر مشروع ثقافي تقيمه ألمانيا في الصين حتى الآن، ووصل عدد زواره، طبقاً لإحصائية القيمين على تنظيمه، إلى 450 ألف شخص. في هذا الشأن، أشار الفنان البارز إلى أنه لم يسمح بحملة دعاية للمعرض، ومن ثم لم يعرف به سوى عدد قليل من الناس، معرباً عن أسفه لأن المعرض لم ينجح في إثارة نقاش في الصين حول قيم التنوير التي تعد حجر الأساس لحقوق الإنسان والحرية في أوروبا.
يعتبر أي ويوي أن الفساد في الصين منتشر في كل مكان «لأنها بلد التعتيم». وما يزال يدعو إلى التغير الديمقراطي في بلاده مستخدماً الإنترنت كوسيلة للدعاية. واختارته صحيفة «لوموند» من بين الشخصيات الأكثر تأثيراً لعام 2011 بعد مؤسس «ويكيليكس» جوليان أسانج وقبل رئيس البرازيل لولا دا سيلفا. كذلك نوَّهت به المجلة البريطانية المتخصصة «آرت ريفيو» في أكتوبر 2011 على أنه أهم فنان في العالم.
وُصف بأنه الفنان الأكثر تأثيراً… الصيني المعارض أي ويوي ما زال مقيداً!
محمد الحجيري
الجريدة
Ai Weiwei
.
.
.
.
.
.
source: dwde
面对中国新一届领导人，知名艺术家艾未未毫不客气地予以抨击：习近平大力宣扬的“中国梦”不过是自欺欺人。2011年被监禁近三个月之后，艾未未至今不能获准出国。
（德国之声中文网）中国的最高领导层换届对于艾未未的现状并没有造成任何改变：他的处境是一如既往的”荒唐可笑”。他是一位国际化的艺术家，作品展览和艺术项目遍布世界各地，不管是威尼斯、柏林，还是智利、美国。然而在中国国内，媒体却对他的事情彻底沉默。艾未未的个人微博仍然被封锁。
面对北京新领导层要加强实现法治的许诺，艾未未是否看到了国家放松言论管控的希望呢？这位蓄着长胡子的艺术家摇摇头：
“我希望他们说的是认真的。因为中国宪法规定，公民享有言论自由权。然而在现实中我们看不到这样的迹象。”
应是”梦醒时分”
为抗议空气污染，艾未未戴上防毒面具
对于新上任的国家主席习近平着力渲染的”中国梦”，艾未未也表示不以为然：
“我的梦就是我们别再做梦了。中国领导人也不要再做梦了，而应该清醒过来面对现实。中国做了太多太久的梦，有好梦也有噩梦。整个世界都在变得越来越开放和务实，越来越倾向于清楚地表达思想。然而中国的改革如果没有时间表，没有具体议题的话，那这个梦终究是梦。”
为了提醒自己不要忘记近两年前被监禁的经历，艾未未蓄起了头发。这位55岁的艺术家一举一动仍然时常受到监视。位于北京东北郊草场地的工作室门前安装了多枚监控录像镜头，他的私人电话也受到监听。虽然在京城之内他可以自由行动，但只要他离开北京前往其他城市，就会被盯梢。
至于踏出中国国境到国外去，是被当局严厉禁止的。”到目前为止我还没有拿回我的护照。虽然他们总是说尽快给我，但在中国，所谓的’尽快’，也可能是十年、二十年。”
虽然有关针对其偷税漏税指控的案件还没有最终结束，但是艾未未已经开始忙着新的工作：他参与了2013年威尼斯双年展德国展馆的布置，而柏林的格罗皮乌斯博物馆（Gropius-Bau）也计划于2014年展出艾未未的艺术作品。
即将问世：自传性重金属音乐专辑
此外，艾未未还将在几个星期之后出版一张重金属音乐专辑。这是他与好友、音乐人左小诅咒合作推出的作品。艾未未坦言，自己并不擅长歌唱，平时也很少听重金属音乐，但这张专辑里的音乐以一种非常吵闹、愤怒、狂躁但也很有激情的方式来讲述，很适合他的风格。
Elton John北京演唱会：献给艾未未
他为这张专辑写了九首歌，其中一首”美国人旅馆”是为了纪念盲人维权人士陈光诚一年前逃离当局软禁进入美国使馆的经历。而埃尔顿·约翰（Elton John）也将在专辑的宣传推广方面提供帮助。去年年底，这位著名歌手在北京举行演唱会时，公开表示自己的演唱是献给艾未未的。
不过，这张专辑在中国市场发行的机会非常渺茫。艾未未笑笑说：”这是不大可能的。他们恐怕宁愿先放我也不愿意放我的音乐。”虽然歌曲的内容目前还要保密，但是艾未未透露，他四岁的儿子非常喜欢。