أندريه كيرتيز
安德烈·凯尔泰斯
אנדרה קרטס
アンドレ·ケルテス

Painting his shadow

source: lanciatrendvisions
Perception of the body can be blurred. Various contemporary photographers express this concept through elaborate processes of distortion. We investigate the origin of this language in the seminal work of André Kertész.
Hungarian photographer Kertész (1894 – 1985), a master of photojournalism in the 1900s, creates the series “Distortions” on commission in 1933. It includes 200 female nudes that are the result of optical experiments with reflections and mirrors.
His interest in distortions begins in 1917, when he photographs a swimmer underwater.
Lancia trendVisions, André Kertész
In 1920 he uses the concept for the cover of Vu magazine, but it isn’t until 1939 that a critic attempts to define the genre in the article “Paradox of a Distortionist” on the periodical Minicam, which establishes Kertész as a recognized master.
Kertész’s nudes can be interpreted in various ways. As female bodies that sublimate beauty and harmonic form. Or as an ironic commentary on the predominant representation of women as sexual objects.
Lancia trendVisions, André Kertész
In 1984, a year before his death, the photographer puts together a last series of distortions in Paris, shot inside an empty room that is transformed into an amusement park hall of mirrors.
A technique that to this day poses questions regarding the art of photography, in the sense Kertész literally intends it as “writing with light”.
.
.
.
.
.
.
.
source: documenta-akermarianoblogspot
Since WWI André Kertész had been interested in the optical distortions created by water or the chromium-plate housings of auto lamps. In Paris he was commissioned to create one of his most famous series of works, the “Distortion” photographs, in 1933: a series of about 200 photographs of two nude, female models in various poses with their reflections in a combination of distortion mirrors, similar to those found in a carnival’s house of mirrors. In some cases the models, Najinskaya Verackhatz and Nadia Kasine, were so distorted that only certain limbs or features were visible in the mirror’s reflection. For the project Kertész used three mirrors and a camera designed to expose 9-by-12-centimeter negatives fitted with an early zoom lens. “Sometimes, just by a half-a-step left or right, all the shapes and forms have changed. I viewed the changes and stopped whenever I liked the combination of distorted body shapes,” Kertész recalled.
Some of the images appeared in the 2 March issue of Le Sourire and later in the 15 September 1933 issue of Arts et métiers graphiques. Kertész published the book Distortions later that year containing the photographs.
.
.
.
.
.
.
.
source: taringa
André Kertész (1894-1985) ha sido proclamado como una de los fotógrafos más importantes del siglo XX.
André Kertész, el latir de su corazón…
“Autorretrato con gato negro”
Siendo su trabajo intuitivo, logró capturar la poesía de la vida urbana, desde sus silenciosos, peculiares y ocasionalmente graciosos incidentes hasta sus bizarras yuxtaposiciones.
El intentó dar sentido a todo lo que fotografiaba, para hacer imágenes como reflejos de un espejo, no manipulados y tan directos como la vida misma.
Combinando su espontaneidad con un sofisticado entendimiento de composición, Kertész creó un idioma fotográfico puro que celebraba la observación directa del día a día.
Uno no ve lo que fotografía si no que lo siente.¨ Explico André.
Nacido Andor Kertézs en Budapest, recibió su primera cámara en 1912 e inmediatamente comenzó a hacer retratos de escenas íntimas de su familia y amigos.
Estudió en un pueblo húngaro y su día a día eran escenas tras las líneas de fuego de la Primera Guerra Mundial.
Tratando de ganar dinero como fotógrafo, se mudo a Paris en 1925, donde pudo establecer una exitosa carrera como fotoperiodista.
Inspirado por la comunidad artistica de la capital francesa, logro crear una de las más intrigantes y admiradas imágenes de ese período.
En 1936 Kértezs se muda a Nueva York para avanzar como fotógrafo.
Cautivado por el espectáculo visual de la ciudad, utilizó su cámara para captar su fascinación.
Sus imágenes trascienden de una vida complicada nacida en los altos y bajos de una política, entre dos guerras y tres países.
.
.
.
.
.
.
.
source: rosavazquezwordpress
Hace unos días se inauguró una interesantísima exposición de André Kertész (Budapest, 1894 – Nueva York, 1985), referente universal de la fotografía, en la Fundación Carlos de Amberes (Claudio Coello, 99. Madrid), con motivo de la Presidencia Húngara en la Unión Europea. La colección reúne 100 obras del artista que se reparten entre sus cuatro escenarios principales: su vida en Hungría hasta los 31 años, su etapa en Francia, la época en Estados Unidos y la fase internacional, en la que viajó por diferentes países.
Su obra es tan interesante que de ella han bebido innumerables artistas, como Cartier-Bresson, y su influencia es aún hoy muy visible en la obra de muchos creadores.
La vida de Kertész parece de novela. Sus primeros años, en Hungría, están marcados por su lucha entre lo que debía (trabajar en la bolsa) y quería ser (fotógrafo). De familia judía y huérfano a una edad temprana, es su hermano mayor el que le costea los estudios de comercio, una profesión que no le gustaba y de la que trataba de huir, aunque le resultó complicado pues la fotografía aún no le daba para comer. Tiene cierta gracia que André (Andor, en realidad, pues se cambió el nombre al llegar a Paris) ya se enfrentara en 1912 a los problemas (económicos y de conciencia) que nos hemos encontrado muchos de nosotros a la hora de dedicarnos a la fotografía.
Quizá es la Primera Guerra Mundial, en la que se alista como voluntario, la que le da la oportunidad de salir de su entorno y comenzar a fotografiar con un estilo ya muy personal.
Pero a la vuelta a casa, tras recuperarse de una herida grave en un brazo, debe reincorporarse a su antigua vida para poder subsistir. Decide entonces que se marchará a Francia, aunque pospone este viaje hasta 1925, debido a la abierta oposición de su madre. Cuando por fin se marcha, deja también atrás a su novia, Elizabeth, con la que se reencontrará más tarde.
Su vida en París significa un revolución para él, se integra perfectamente en el ambiente bohemio parisino, entrando de lleno en la corriente, en ese momento emergente, del dadaísmo, cuya premisas se basan en romper con el arte burgués establecido. Precisamente, él busca nuevas formas de expresión dentro de la fotografía, le gusta experimentar con composiciones y formas y en París se encuentra en el ambiente adecuado donde encaja a la perfección con sus propuestas tan fuera de lo común.
Allí se relaciona con otros artistas como Man Ray o Brassaï, en el que influye notablemente.
En 1931, Elizabeth se muda a París y la pareja se casa en 1933, ya no volverían a separarse más. Es muy curioso, porque André había estado casado brevemente con una fotógrafa francesa, Rosza Klein, pero nunca mencionó este detalle en vida de Elizabeth, para no decepcionarla. Con su segundo matrimonio, Kertész empieza a pasar menos tiempo con sus amigos en los cafés parisinos para llevar una vida más familiar al lado de su esposa.
En 1933 realiza su conocido trabajo “Distortion”, encargo de la revista Le Sourire sobre el cuerpo femenino, consistente en imágenes deformadas conseguidas a través del uso de dos espejos de circo. Esta obra significa un paso fundamental para su carrera y una innovación importante para el mundo de la fotografía. En esta época colabora con diferentes revistas europeas y supone, probablemente, el momento más dulce de su vida, en el que siente que su trabajo es más reconocido y, sobre todo, comprendido.
Lamentablemente, la sombra de la II Guerra Mundial provocó que las revistas estuvieran más interesadas en reportajes políticos y dejaran de lado los de corte más artístico. Esto dejó sin trabajo a André, que decidió marcharse a los Estados Unidos en 1936 para colaborar con la agencia Keystone, alejarse de la guerra y, también, con la idea de convertirse en un fotógrafo famoso en USA.
New York
Pero Estados Unidos no era, ni nunca fue, lo que André Kertész esperaba. Allí no encontró el ambiente cálido de París, lleno de amigos con los que el idioma nunca fue un problema, a pesar de que nunca llegara a dominar el francés. Sentía a Nueva York como una ciudad hostil, en la que era mal considerado (llegaron incluso a declararle “enemigo extranjero”) por provenir de un país que, en ese momento, era enemigo de Estados Unidos. Además, su dificultad para aprender el inglés, empeoraba la situación.
Fueron años difíciles y amargos para él, en los que sus trabajos fotográficos quedan muy limitados. En 1944, por fin, consigue la ciudadanía americana.
Colabora con importantes revistas como Life, House & Garden, Coronet y Vogue, aunque se siente ignorado e incluso, en algunas ocasiones, insultado por estos medios.
A partir de los años 50, su carrera toma un nuevo impulso, tras arrancar en 1946 gracias a una exposición individual en el Art Institute de Chicago, compuesta principalmente por imágenes de sus días en París. En 1964 expone en el Museo de Arte Moderno y es aclamado por la crítica, lo que por fin le convierte en una figura importante en los círculos fotográficos. En esta época cuidó su presencia en exhibiciones por otros países, su fama traspasó fronteras y es la etapa conocida como periodo internacional.
En 1952 se fue a vivir junto al Washington Square Park y, desde su ventana, con un teleobjetivo, captó algunas de sus mejores imágenes desde que llegara a NY. En ellas mostraba escenas nevadas del parque con composiciones muy atractivas.
A partir de este momento y hasta el final de sus días, recibe innumerables premios y reconocimientos tanto en USA como a nivel internacional.
Su mujer muere en 1977 y eso le hunde en una profunda depresión que le hace recluirse en su casa y fotografiar los objetos que había compartido con su esposa. En 1979, Polaroid le regala una cámara y con ella experimenta durante sus últimos años de vida. Personalmente, encuentro muy interesantes estos trabajos, que demuestran que la edad (tenía casi 90 años) no tiene porqué limitar la capacidad artística.
André murió tranquilo, en su casa, en 1985. Fue incinerado y enterrado junto a su esposa.
A pesar de todo, siempre tuvo la sensación de que su trabajo no fue lo suficientemente valorado, murió con esa idea en su cabeza. Sin embargo, fueron muchos los reconocimientos que obtuvo en vida, aunque él considerara que merecía también otros que no le habían sido otorgados.
Esa sensación amarga persigue a muchos artistas y es una verdadera pena. Me refiero a que la obra debería ser lo más importante para un creador, estar a gusto con lo que hace, ser honesto. La obsesión por la fama y el reconocimiento es muy peligrosa, puede terminar minando la naturaleza creativa del artista y dirigirle hacia productos superficiales que le permitan obtener un éxito más inmediato. No es este el caso de André, que buscó nuevas imágenes hasta el final, impregnadas con su sello personal. Aunque… ¿es posible que nos hayamos perdido alguna obra maestra que podría haber realizado en su primera etapa en NY? No olvidemos que en esta época, la más amarga, fue la menos prolífica en cuanto a obra personal y que su éxito americano le llegó gracias a fotografías que habían sido tomadas, en su mayoría, en Paris. Hasta que no se sintió un poco más respetado, no retomó la producción de obras creativas de gran valor, impregnadas de ese toque intimista y nostálgico que caracterizaba su trabajo americano.
Es sólo una reflexión mía sobre un tema que resulta, en ocasiones, algo espinoso. A veces la carrera de un artista no arranca hasta su muerte (o incluso ni siquiera entonces) y esto es algo que da para pensar, pues los motivos pueden ser muy variados y, en muchas ocasiones, no tener nada que ver con la calidad artística de la obra. Resulta triste cuando oímos hablar de autores “malditos” que, por distintos motivos, en vida nunca recibieron el reconocimiento merecido. Pero más triste aún son todas aquellas obras que nos hemos perdido porque sus autores, buscando el éxito o bloqueados por la situación, terminaron enterrando su talento y su capacidad de invención.
La obra de André Kertész es, sin duda, singular y referente indispensable para cualquier fotógrafo. No quiero dejar de expresar mi admiración por su trabajo y su carácter innovador, por su búsqueda de un lenguaje propio y distinto a los utilizados hasta entonces.
.
.
.
.
.
.
source: infopediapt
Fotógrafo norte-americano, de origem húngara, nascido em 1894, em Budapeste, e falecido em 1985, em Nova Iorque.
Iniciou-se na fotografia em 1913 como autodidata. Nos anos 20 mudou-se para Paris onde, para além de conviver com os intelectuais e artistas de Montparnasse, se estabeleceu como fotógrafo, fazendo trabalhos para algumas revistas francesas e alemãs em ascensão nesta época. Ainda em Paris começou a trabalhar no seu projeto Distorções.
Em 1936 mudou-se para Nova Iorque e começou a colaborar com as revistas Vogue e Haper´s Bazaar. Naturalizou-se norte-americano em 1944.
A obra de André Kertèsz situa-se entre a reportagem e a pesquisa espacial, bem patentes no seu trabalho Distorções.
Kertèsz é conhecido, sobretudo, pela inovação do uso da câmara fotográfica de 35mm.
.
.
.
.
.
.
source: zupicombr
André Kertész foi um fotografo Húngaro que ficou conhecido pelo experimentalismo e as contribuições inovadoras no campo da fotografia. Os primeiros anos de sua carreira foram duros, todo reconhecimento era muito difícil, graças ao seu estilo pouco tradicional de ângulos diferenciados.
No ano de 1933 ele foi comissionado a fazer a série de nus intitulada Distorção. São aproximadamente 200 fotografias das modelos Najinskaya Verackhatz e Nadia Kasine, feitas através do reflexo distorcido com espelhos, semelhante aos que encontramos em parques de diversão.
.
.
.
.
.
.
.
.
source: kettererkunstde
Der gebürtige Ungar André Kertész, stilistischer Einzelgänger zwischen Neusachlichkeit und Surrealismus, gilt als einer der wichtigsten Fotografen der Moderne.
1894 in Budapest als zweiter Sohn einer jüdischen Familie geboren, zeigte André (Andor) Kertész schon in jungen Jahren ein besonderes Interesse an allem Bildlichen und verfügte ab 1912 über eine eigene Kamera. Dennoch verdingte sich André Kertész zunächst als Buchhalter an der Börse von Budapest, wohin er auch nach dem Ersten Weltkrieg zurückkehrte. Doch war ihm die Buchhalterei nur “Brotberuf” – war die Arbeit getan, widmete sich André Kertész seiner eigentlichen Leidenschaft: der Fotografie.
Die Übersiedlung nach Paris (1925) brachte den entscheidenden Wandel: Hier gliederte sich André Kertész rasch in die “ungarische Kolonie” am Montparnasse ein und knüpfte Kontakte zu Avantgardisten wie Piet Mondrian, in dessen Atelier er auch fotografierte. 1928 rechnete André Kertész zu den Teilnehmern des berühmten “Salon Indépendant de la Photographie”, 1929 beteiligte er sich an der nicht minder wegweisenden Ausstellung “Film und Foto”. Im selben Jahr schuf André Kertész auch die ersten seiner bedeutenden fotografischen Zerrspiegel-Aufnahmen (“Distortions”).
1936 emigrierte André Kertész in die Vereinigten Staaten. Hier arbeitete er für verschiedene wichtige Zeitschriften wie “Harper’s Bazaar”, “Vogue” und “House and Garden” und publizierte bis 1962 mehr als 3000 beauftragte Bilder. Danach arbeitete André Kertész nur mehr in Eigenregie.
Sein Gesamtwerk, das zwischen surrealistischen und neusachlichen Stiltendenzen changiert, ist hoch individualistisch, oft kühn in Perspektive und Motivbeschnitt und dabei auf eine unaufdringliche, äußerst stilsichere Art packend. Motivisch widmete sich André Kertész außerhalb der Auftragsfotografie vorrangig Akten, Bildnissen, Stillleben, Interieurs und Straßenszenen.
1985 verstarb André Kertész, der 1944 amerikanischer Staatsbürger geworden war, in New York. Sein Nachlass, der 100.000 Negative umfasst, wurde ein Jahr später dem französischen Staat gestiftet.
Zahlreiche bedeutende Einzelausstellungen ehrten André Kertész in den vergangenen Jahrzehnten, so etwa 1946 im Art Institute in Chicago und 1964 im New Yorker Museum of Modern Art. Seine Werke sind heute begehrte und gesuchte Zeugnisse der fotografischen Moderne.
.
.
.
.
.
.
.
source: lensefr
André Kertész
La photographie est un art aussi populaire qu’anonyme : très peu de photographes sont connus du grand public, et même des amateurs de photo. Pour y remédier, nous vous proposons notre rubrique, “Révisons nos classiques”. De manière claire et ludique, elle vous permettra de vous faire ou refaire une culture photo !
Pour ce numéro de “Révisons nos classiques”, redécouvrons un pionnier solitaire et rebelle qui, pendant 70 ans, a inventé un langage photographique à part : Celui qui disait « Mon anglais est mauvais. Mon français est mauvais. La photographie est ma seule langue. » Le premier photoreporter de l’histoire, le pionnier en tant de domaines, André Kertész.
Si on vous dit son nom, vous pensez:
noir et blanc
ombres
abstraction
lignes graphiques
distorsions
Paris, New york
Et aussi: la fourchette la plus célèbre de l’Histoire, des corps de femmes nues dans des miroirs déformants, des squares et des réverbères de nuit, des lignes architecturales de New York sous la neige, des polaroïds poétiques, des ombres de passants sur les bords de Seine…
“Je ne témoigne pas, je donne une interprétation personnelle”
Le petit Andor nait à Budapest en 1894 dans une famille juive aisée. Dès 1912, il parcourt les rues alentour, son premier appareil photo en main (et les piles de plaques en verre qui vont avec…) et immortalise la belle nature hongroise et les gens simples qu’il croise. Voilà posés les thèmes qu’il suivra toute sa vie: les petits détails de beauté hasardeux.
Kertész se définit comme “sentimental” et aborde la photo comme un carnet d’esquisses et de notes. Sa vaste production suivra les aléas et les pérégrinations de sa vie. Pour dire ça simplement: il y a autant d’étapes dans sa carrière que d’escales géographiques. Il n’appartient à aucun courant esthétique particulier. Il trace une route personnelle et novatrice tout le long du siècle.
Première Guerre Mondiale: Kertész est sur le front, mais il ne va pas photographier les massacres ni réaliser de reportages historiques : il tire les portraits de ses camarades soldats (et lui-même) dans leur quotidien. Ou bien ceux des paysans qu’il croise sur les routes. Ces images où la guerre semble mise à distance seront ses premières publications.
Sans le sou, en 1925, il s’installe à Paris, qui est alors THE place to be artistique. C’est l’époque de Dada, des surréalistes, les débuts de la photo de pub, les photographes modernistes commencent à peine à sortir des studio pour s’attaquer à la rue… Kertész, lui, le fait déjà depuis 10 ans!
Notons au passage qu’il est le premier photographe professionnel à utiliser un Leica, un certain appareil révolutionnaire apparu en 1925. Voilà notre amoureux de la photo de rue libéré de ses pesantes plaques de verre !
Kertész fréquente l’Avant-Garde artistique et s’y fait très vite une place de choix parmi Colette, son compatriote Brassaï (nous y reviendrons) et Mondrian surtout, dont il photographie l’atelier sous tous les angles. (On peut imaginer en quoi leurs recherches respectives sur les formes, les lignes et les ombres ont soudé leur amitié).
Alors que certaines de ses photos font de lui une figure centrale de l’innovation artistique (la fameuse « Fourchette » (1929), l’entrée de l’atelier de Mondrian (1926), les Distorsions 1933), Kertész travaille en indépendant pour des revues. Il est notamment engagé pour couvrir des sujets pour VU (le premier magazine illustré). On lui commande des images apportant un regard personnel et distancié, une oeuvre à part entière. Et c’est ainsi qu’André Kertész devient tout simplement… le premier photo-reporter de l’Histoire. Rien que ça.
Un nouveau métier vient de naître et il en est le pionnier! Pour VU il réalise 35 reportages en 8 ans et quelques images mémorables (les Quarante ans de la Tour Eiffel, les gamins de Paris…)
En 1936, Kertész et sa femme partent à New York pour une commande ; ils y resteront, à cause de la guerre. Les offres de travail lui sont limitées parce qu’il est étranger. Commence une période sombre, voire dépressive qui se ressent dans ses photos: un sentiment de solitude se dégage de l’ensemble. Des corps vulnérables entourés de dangers, des êtres (et des nuages!) isolés, des alignements de cheminées aux allures trop humaines…
On est bien loin des visions modernistes des photographes new-yorkais de l’époque qui subliment le gigantisme de la ville!
Kertész est finalement naturalisé américain, il travaille, certes, pour Vogue, Harper’s Bazaar… mais son style très personnel et sans concession n’est pas toujours compris. Il accepte des commandes qui l’ennuient (photographier des maisons de riches pour un magazine de déco d’intérieur !) …
En 1962, il se déclare à la retraite et décide de ne plus photographier que pour lui. Il reprend ses flâneries à la recherche des détails de la ville ou passe des heures à shooter depuis sa fenêtre, au douzième étage du n°2 de la Vème avenue. Il immortalise Washington Square à toutes les saisons, à toutes les heures.
Il se trouve que c’est à cette période qu’on (les musées, les média) commence à s’intéresser à l’Histoire de la photo. Kertész ressort ses travaux anciens, récupère des négatifs restés en France. Le monde découvre alors l’oeuvre incroyable produite en 50 ans par cet émigré discret… qui devient enfin célèbre internationalement.
Le MoMA l’expose en 64, le centre Pompidou en 77. Cette même année, son épouse décède. André crée alors à New York la Fondation André et Elisabeth Kertész. Mais son coeur est resté accroché en France: en 84 il donne tous ses négatifs et travaux à l’état français et disparaît en 1985.
Hongrois, français, américain: trois identités, trois mondes, trois façons de penser, trois périodes artistiques distinctes… Ce parcours atypique n’a peut-être ce pas aidé Kertész à obtenir de son vivant la reconnaissance qu’il méritait. Il a fallu attendre 2011 et le Jeu de Paume pour admirer une vaste rétrospective de son oeuvre en Europe. Enfin on trouve mis en perspective l’incroyable apport de Kertész à l’Histoire photographique: une longévité artistique miraculeuse, pendant laquelle il n’a jamais perdu de son acuité visuelle ni cessé d’innover dans les formes et les techniques.
Ah, au fait, on a dit qu’au début des années 80, il faisait même des chefs d’oeuvre avec… un polaroïd?
En quoi a-t-il révolutionné la photographie?
Bon, sans vouloir trop se répéter, tout de même insistons: André Kertész a photographié non-stop de 1912 à 1984. Il est passé, avec une longueur d’avance, par tous les courants artistiques, sans pourtant jamais en rejoindre un seul. Il parvient à tester toutes les innovations techniques (à en inventer certaines même) sans jamais dévier pourtant d’une ligne personnelle magistralement cohérente. Ceci suffirait à le placer au Panthéon de nos Grands Classiques.
“Quoi que nous ayons fait, Kertesz l’a fait le premier.”
Et celui qui dit ça est pourtant bien placé dans la liste des grands novateurs de la photo: Henri Cartier-Bresson himself le reconnaît, l’influence de Kertész est partout. Selon les styles et les époques, on y voit tantôt Brassai, Bérénice Abbott, tantôt Man Ray… ou carrément ce cher Doisneau avec qui il partage une certaine nostalgie de Paris.
Il fait de la photo en extérieur dans les années 1910. Il flirte avec l’abstraction constructiviste dans les années 20 et avec l’effet d’optique en même temps. Il invente le reportage social dans les 30′s. Et ce presque malgré lui: il ne se soucie pas consciemment de l’actualité ou de proposer des thèmes documentaires: c’est sa sensibilité qui le mène à immortaliser la “vraie vie”. Il avance guidé par ses sentiments, par une subjectivité presque émotive… Bref, un photo-reporter avec une approche pas du tout journalistique!
Mais si on veut être plus précis, disons que c’est au niveau de la composition que Kertész a été le précurseur absolu. Et ce dès les années 20. Cet autodidacte, qui avance à l’instinct, parvient à employer les formes modernes de l’avant-garde (ce que font par exemple en arts plastiques Mondrian ou Calder), c’est-à-dire des lignes, des ombres, des abstractions pour en faire des compositions poétiques. Un équilibre étrange entre réalisme et onirisme.
On dit de Cartier-Bresson qu’il a l’oeil d’un géomètre, avec ses photos ultra-structurées en plusieurs plans. Voilà qui est parfaitement valable pour Kertész. C’est comme s’il cherchait l’équilibre spatial des villes, un centre fragile d’architecture entre les lignes et les humains. Un point sensible permettant au monde autour de ne pas s’écrouler. Comme dans un mobile de Calder…
Kertész enfin a été un des pionniers de la retouche. Dès les années 20 il retravaille sur les négatifs et les positifs, s’essaye à la polarisation, et surtout il recarde, re-zoom, jusqu’à tirer en grand format d’infimes détails de ses photos.
Assumant une recherche parfaitement subjective, une quête de la photo sensible plutôt que le témoignage, une photo volontairement éloignée du réel, une photo qui fait rêver, on pourrait presque dire que Kertész est… l’inventeur de la photo d’Art. Mais bon, on le crédite déjà d’avoir inventé le photo-reportage, cela commencerait à faire beaucoup !
Alors juste une petite citation pour la route. Signée Roland Barthes, à propos de l’originalité des photos de Kertész:
« Les rédacteurs de Life refusèrent les photos de Kertész, à son arrivée aux États-Unis, en 1937, parce que, dirent-ils, ses images “parlaient trop” ; elles faisaient réfléchir, suggéraient un sens — un autre sens que la lettre. Au fond la Photographie est subversive, non lorsqu’elle effraie, révulse ou même stigmatise, mais lorsqu’elle est pensive. »
A quoi reconnaît-on une photo d’André Kertész?
Bon, on a bien compris que ça va dépendre des périodes… Dressons tout de même la liste des thèmes récurrents. Les ombres bien sûr sont sa particularité number one (une spécialité d’Europe de l’Est. Les amateurs de cinéma expressionniste allemand apprécieront). Pierre Mac Orlan, l’auteur de Quai des Brumes (1927), ami et soutien de Kertész, disait:
« Chez Kertész, l’inquiétude d’un fantastique de la rue, plus conforme aux goûts de l’Europe centrale, interprète les éléments secrets de l’ombre et de la lumière, pour que d’autres en retirent de romanesques situations. »
Ombres d’objets, de passants ou… de lui-même. Ombres portées, coupées de leurs modèles, qui deviennent elles-mêmes les héroïnes. De l’ombre métaphysique, diraient des analystes sérieux.
Kertész traque aussi les cheminées (ou ombres de cheminées!). Les squares. Les chaises en métal des parcs. Les lignes ou les traces bien définies (dans la neige notamment). Et tout ce qui est reflet: dans les vitres, les miroirs, les surfaces polies, les façades, les flaques, les ondulations de l’eau.
De là viennent ses expérimentations sur les déformations visuelles et les effets d’illusions d’optiques. (En visite au Palais des Glaces, devant un miroir déformant, vous pouvez donc plaisanter avec chic: “Regarde, on se croirait dans une photo de Kertész!”)
Ces reflets sont aussi souvent à la base des jeux d’écho qui forment ses compositions.
Dans une photo de Kertész, il y a des petits éléments qui se répondent avec une précision exacte. Il s’attarde sur les détails inattendus, pas sur ce qui est grandiose ou sublime.
D’ailleurs ses sujets ne sont finalement pas vraiment centraux: il fragmente, il déconstruit l’espace. Avec lui, l’Empire State Building est un reflet dans une flaque d’eau. Une photo à la Kertész, c’est une image qui laisse à imaginer, qui pose une question. Il y a une ambiance et un manque.
Si le mot “ellipse” vous vient à l’esprit en contemplant un photo, vous pouvez lancer “Tiens, on dirait du Kertész“, ça passera bien.
.
.
.
.
.
.
.
source: bayanealyaoumepressma
بعد 25 عاما على غياب اندريه كيرتيز تكرس باريس للمرة الأولى معرضا استعاديا واسعا للمصور الكبير المولود في المجر وهو شاعر الصورة صاحب الأسلوب الفريد.
وتعرض أكثر من 300 صورة اعتبارا من الثلاثاء وحتى السادس من فبراير في قاعة جو دو بوم في باريس. وهي تستعيد أكثر من 70 عاما من حياة كيرتيز المهنية (1894-1985)، من بلده الأم المجر وصولا إلى نيويورك ومرورا بباريس في مرحلة ما بين الحربين.
يقول احد المشرفين على المعرض ميشال فريزو «انه المعرض الاستعادي الاشمل الذي ينظم حتى الآن».
وأضافت مديرة صالة جو دو بوم، مارتا جيلي أن «المعرض يضم في غالبية الأحيان الصور الأصلية أو نسخا أنجزها الفنان نفسه. لقد استعرنا صورا من متاحف كبيرة ولا سيما الأميركية ومن جامعي صور».
ولد كيرتيز في بودابست في عائلة يهودية بورجوازية. وقد اهدته والدته التي كانت تدير صالون شاي كاميرا تصوير فوتوغرافي. كان يومها في سن الثامنة عشرة ويعمل موظفا في البورصة.
منذ البداية بينت أولى صوره أسلوبا متميزا. وقد فاجأت صورة «السباح تحت الماء» (1917) الجميع بحداثتها الخاطفة.
وحتى يتمكن من كسب عيشه من التصوير انتقل كيرتيز للعيش في باريس العام 1925 . لم يكن يتكلم الفرنسية ولن يتقنها بتاتا، تماما كما فعل مع الانكليزية لاحقا. لم يكن يرتاح إلا للغة المجرية.
عاشر الأوساط الفنية المجرية لا سيما في مونبرناس عندما كان حي البوهيميا الفنية في باريس. وتميز بصوره الملفتة مثل «ساتيريك دانسر» (1926) التي طلب فيها من راقصة متمددة على كنبة أن تأخذ وضعية منحوتة.
وتناول الرسام الهولندي بييت موندريان مكتفيا بتصوير نظارتيه وغليونه. وهي تعبير أقوى بكثير من بورتريه عادي.
كان يتقن فن تغير الأطر. فهو سينطلق مثلا من صورة كلاسيكية تجمعه بزوجته اليزابيت ليقلص الصورة تدريجا. فيبقى في الصورة في نهاية المطاف نصف وجه المرأة الحبيبة ويده الموضوعة على كتفها. وباتت الصورة بذلك أكثر إبهارا من الأصلية.
شكل تقاعده في مطلع الستينات، بابا للحرية. فعاد إلى أعماله السابقة وسافر في أرجاء أوروبا.
توفي في نيويورك العام 1985 بعد سنة على وهبه النسخ السالبة من أعماله وأرشيفه لفرنسا.
.
.
.
.
.
.
.
source: bashnynet
所以，我们会继续的故事这门艺术的历史中最重要的摄影师之一。开始他的职业生涯中，你可以看到我们的材料的第一部分。安德利成为流行在法国首都。
他冒充称为当时的人不仅是在巴黎，而是在世界各地：布拉塞，夏加尔，谢尔盖·爱森斯坦。在这里，在1927年，将是第一个在世界历史的个展作品由摄影师。没错，就是安德烈·凯尔泰斯（安德烈·凯尔泰斯）“第一个出生的。”六年后，他才得以出版他的第一张专辑“孩子”。在离开美国之前，管理，发布另一张专辑。但被迫离开法国，因为担心他的生命。当时犹太人居住的最好的地方，是北美。不幸的是，安德烈无法进行他们的底片，所以已经失去了遗产的一部分。在从41日至44日年期间，有没有发布权，作为一个公民的敌国。获得美国公民身份，他继续展示和发布，不仅在美国，但在世界各地。安德烈去世，享年91岁在纽约，他的信件和底片遗赠通过法国。
.
.
.
.
.
.
.
source: loolarunwordpress
בימים אלה מוצגת תערוכת רטרוספקטיבה ליצירתו של הצלם אנדרה קרטס במוזיאון מרטין-גרופיוס-באו בברלין, הנחשב לאחד המוזיאונים החשובים והידועים ביותר בגרמניה. התערוכה, הכוללת חמישה חללים מרווחים, מציגה גוף עבודות נרחב ומעמיק של יצירתו של קרטס, ותשומת הלב המחודשת סביבה מרגשת נוכח מיקומו של הצילום בתרבות בימינו.
קרטס הוא צלם שיצר את מירב עבודותיו במחצית הראשונה של המאה ה-20, והיה חלק ממגמה של צלמים התופשים את צילום כתיעוד פואטי לסוגיו, התחיל לצלם בבודפשט בתקופת מלחמת העולם הראשונה, המשיך לפריז הבוהמיינית והאינטלקטואלית של שנות ה-20 וה-30 ומשם עבר עם אשתו לניו יורק בזמן מלחמת העולם השניה, שם בילה את רוב חייו והמשיך לצלם עד יום מותו בשנת 1985.
רולאן בארת אמר על הצילום של קרטס: “צילום רפלקסיבי, שגורם לנו לחשוב”. קרטס, כיאה למיתוס האמן המקדים את זמנו, לא היה מוערך בימי חייו ויצירתו לא זכתה להערכה הראוייה לה, סבל מדיכאון ומחוסר סיפוק, אך למרות זאת דבר לא גרם לו להפסיק לצלם.
התשוקה האינסופית של קרטס לצילום נוכחת בתערוכה, ומעבירה את הצופה מהלך של שוטטות בארץ לא נודעת, המתגלה לאט לאט, מתוך פרגמנטים ולא מתוך הצהרות או החלטות דטרמיניסטיות, המשרה תחושה של מציאת אוצר בלום. הדיוקן המתגלה בעת השיטוט בתערוכה הוא דיוקן רב פנים, רב משמעויות, רב פעלים ומגוון של רגשות ונקודות מבט שונות על העולם. תצלום קטן מידות (כרוב התצלומים בתערוכה, ובשונה מאיך שאנו רגילים לראות תצלומים “מוזיאלים”) של מגדל אייפל המגיח מתוך הערפל כתהליך בריאה, או שמא נעלם בתוכו ככיליון, חושף את סמל המודרניזם, הקדמה והאורבניות כמונומנט חשוף, פגיע, רווי סתירות, וזאת בניגוד לאייפל, אשר הפך לדימוי שאנו רגילים לראות יציב ואיתן על גלויה.
קרטס מעיד בעצמו על תהליך יצירתו: “מעולם לא רק ‘עשיתי תמונות’. אני מבטא את עצמי על ידי הצילום, ניתן להשוות זאת ליומן חזותי אישי, מה שאני מרגיש ולא מה שאני רואה ברגע נתון ובאופן אינטואיטיבי” (מתוך קטלוג התערוכה). תצלומיו של קרטס הם שבריריים, פגיעים, תדיר נראים כפליאה והרהור על העולם מנקודת מבט של תייר, המתפלא על הנראות של הדברים, המנסה ליצור קולאז’ חזותי מחומר ורוח, להפיח בו חיים, ותוהה על הפונקציונאליות של כל אלה. משהו מהחרדה הקיומית של האַין- המזוהה כהיעדר זיכרון- מעוררת את המחשבה בעת הצפייה בתערוכה, הרצון לברוא חיים מתוך זיכרון שאבד, ולברוא את החיים מתוך המבט, ממלאים את הצפייה בה בהווה עשיר. “החפצים אטומי הלב רבצו על העולם מבלי לדעת זאת” כותבת סימון דה בובאר, באוטוביוגרפיה שלה, ובסתירה לכך ישנה את האמנות החומרית, הפטישיסטית. אצל קרטס אין זהו המקרה, החפצים, התצלומים התלויים נודמים על הקירות אינם רובצים על העולם בשתיקתם, הם בוראים עולם, בונים היסטוריה קטנה שעד כה לא היתה נודעת, וגורמים לנו להבין שעבר שאינו ידוע לאיש הוא עבר שלא קרה מעולם וזה מה שראה קרטס לנגד עינין כשצילם ללא הרף.
בחלל הכניסה לתערוכה מוצגים כמה עשרות תצלומים מהתקופה בבודפשט, הנראים כאילו נאספו בקפידה משוק פשפשים באיזור, תצלומים של אמו של קרטס, משפחתו, חבריו וכמה דיוקנאות עצמיים, הכל מוצג בצניעות ובגדלים מיניאטורים, ממוסגרים באופן שאינו אחיד, משרתים את החיפוש אחר משהו ראשוני ולא הצגת ראווה של פרויקט חתום ומוגמר, אלא כמשהו בעל המשכיות אינסופית. בחלל זה ניתן למצוא את אחד התצלומים הידועים שלו ” Underwater Swimmer” מ- 1917.
בחלל השני והשלישי מוצגת התקופה בפריז- האהובה על קרטס ואשר אליה התגעגע כל שאר ימי חייו. ובחלל הרביעי והחמישי מוצגת התקופה שבילה בניו יורק.
תצלומים נוספים ראויים לציון הם “Elizabeth and I” מ-1933, דיוקן עצמי שלו ושל אשתו המוצג שלוש פעמים כל פעם תוך התמקדות בפרט אחר בתצלום, אקט הממסגר פרטים מתוך התצלום ובאופן פרדוקסלי מאזכר את הפוטושופ הנגיש להמונים. אחד התצלומים הנודעים ביותר שלו “The Fork” מ-1928, “Satyric Dancer” מ-1926, “Mondrian’s Glasses and pipe” מ-1926 בפריז, “Melancholic tulip” ו-”Lost Cloud” מהתקופה בניו יורק.
מוטיב נוסף החוזר בתצלומיו של קרטס הוא ההתעסקות בצללים ועיוותים של הגוף. מעבר לסדרת הדיסטורשנס הנודעת והצילום של גוף נשי הנראה מבעד למראות מעוותות למינהן, הצללים והעיוותים, הבשר החי והקטוע חוזר ונשנה בתערוכה בווריאציות שונות. אם באחד התצלומים נראית יד של גבר מבעד למאוורר תעשייתי המאיים לקטוע את זרועו, ואם על ידי הפירוק של הגוף נשי ברקדנית סאטירית הנראית כהכלאה בין ציור של דגה ושל פיקאסו; קרטס כולא את המודרניזם בעודו בחיים, דן אותו לעינויים אך לא לעונש מוות.
אחד הדברים הבולטים העולים מהתערוכה היא תחושה כלשהי של מוסריות. אין הכוונה למוסרנות אליטיסטית או לצדקנות מקוממת, הכוונה היא לאופן בהם נוצרים התצלומים, לאופן הצגתם בחלל ולהיררכיה הפנימית שלהם- נטולת פניות, הנושאים עמם תחושה גדולה של כנות. הנטייה החברתית לצפות בעולם באותו אופן בו צופים בטלוויזיה היא כבר דבר שבשגרה. הצפת מרחב המחייה שלנו בדימויים סקסיים ואטרקטיביים מערפלת את יכולת התפישה הסובייקטיבית-אקטיבית וחוויה חושנית עצמאית. בעולם בו הסימולציה והסימולקרה הם חלק מהווייתנו מועצם הדימוי לדרגת-על ועל-כן מאבד ממשמעותו. החזרה (לעיתים חסרת האחריות) אל הספקטקל באמנות, המזריק ומשפריץ משמעות אל חווית הראיה, הוא אחד המאפיינים הבולטים של האמנות העכשווית. בתרבות בה כל אחד מאיתנו נתפש ונחווה בראש ובראשונה כדימוי (פייסבוק, סקנד לייף, תוכניות ריאליטי) הולך ומתרחק הצילום מתכונותיו האזוטריות. הקינה של המאה העשרים על אובדן הדימוי וההילה של יצירת האמנות מאבדת מאחיזתה. הדימוי מצד אחד יוצא לחופשי ואינו מוכפף עוד לפרשנות אוניברסלית אך הופך במהרה למיסיונר של תענוגות. כאן טמון חשיבותו של הצילום כחלק מהאמנות ומכאן גם העיסוק הנרחב והמעמיק בו באמנות העכשווית. אמנות-הצילום מתקיימת בדיוק במקום שבו התצלום אינו אומר דבר ולא ברור מדוע צולם כלל. היפוך היחס בין האופן בו אנו חווים תצלום כפי שאנו רגילים (על-ידי צריכה חסרת תקדים) מערער את גבולות המדיום ועל-ידי כך בוחן את גבולות המציאות.
אקורד הסיום של התערוכה הוא קיר גדוש בתצלומי פולורואיד אותם יצר קרטס לאחר מותה של אשתו האהובה אליזבת ומקדיש אותם לזכרה. הם היחידים בצבע בניגוד לכל שאר התצלומים בשחור-לבן. התצלומים מתעדים רגעים שבריריים המאיימים להיעלם ולקמול מן העולם. הבדידות הנשקפת מהם נוגעת ללב, הם עומדים דוממים כעדות למשהו שחי רק פעם אחת ובעצם ההתבוננות בו ממשיך להתקיים.