Арво Пярт

source: lastfm

Paide, Estônia (11 de Setembro de 1935 – presente)

Arvo Pärt (Nascido em 11 de Setembro de 1935 – Paide, Estônia) é um compositor estoniano.

Arvo Pärt nasceu em Paide, Estónia, uma pequena cidade próxima da capital Talinn. Em 1944 Arvo Part viu a ocupação da Estônia pela União Soviética, ocupação que duraria 50 anos, e que deixou profundas impressões sobre ele. É dele a música que Tom Tykwer usou magistralmente no filme “Paraíso”, com Cate Blanchett — “Spiegel im Spiegel” de “Alina”.
.
.
.
.
.
.
source: pqpbachsul21

O compositor estoniano optou por fazer uma música muito mais timbrística que melódica, daí, por muitas vezes, me parecer que ela é estática demais e falta um tanto de movimento. Mas é inegável que os acordes são de uma beleza extrema, há inícios impactantes, meios transcendentes e finais geniais, embora o disco todo talvez se torne um pouco monótono (sei que os fãs incondicionais de Pärt, que são muitos, irão me crucificar…).

Apesar de qualquer coisa, de qualquer senão que eu tenha colocado, não posso deixar de dizer que suas composições são, inegavelmente, de extrema profundidade e, na sua lentidão característica, pedem e necessitam de silêncio, mais que isso, indicam o silêncio ao ouvinte. Talvez o problema resida em nós, que vivemos num mundo tão agitado que não conseguimos mais compreender obras silentes como a dele.

Ali também poder-se-á perceber a fé que o compositor professa: suas músicas são muito ligadas aos ritos da Igreja Ortodoxa, pela forma, andamento e combinação dos acordes, e pelo uso extremado de baixos profundos.

Novamente, como na postagem anterior deste que vos fala, não são músicas natalinas, mas peço que, ao ouví-las, tente se pôr no silêncio, dê-se um tempo longe da agitação do dia-a-dia e permita-se sentir dentro de uma daquelas maravilhosas catedrais ortodoxas, amplas, com uma leve névoa filtrando os raios solares que adentram pelos vitrais. Os cânticos de Pärt, então, te levarão a uma outra dimensão, sublime, mais próxima do céu.
.
.
.
.
.
.
source: savagesaintsblogspot

Arvo Pärt urodził się 11 września 1935 roku w Paide – miasteczku położonym niedaleko miasta Tallinn – stolicy Estonii.

Edukację muzyczną rozpoczął w 1954 roku w Liceum Muzycznym w Tallinnie. W 1957 roku rozpoczął naukę w Konserwatorium w Tallinnie. Studiował tam kompozycję pod kierunkiem profesora Heino Ellera. Pärt pracował jako realizator nagrań w Estońskim Radiu oraz pisał muzykę do sztuk, jak również do wielu filmów. Już w 1963 roku, gdy ukończył Konserwatorium, uznawano go za profesjonalnego kompozytora. Rok wcześniej zdobył pierwszą nagrodę w Konkursie Młodych Kompozytorów Republik Związkowych za swoją kantatę z udziałem dziecięcego chóru pt. Nasz ogród oraz za oratorium pt. Postęp Świata.

Żyjąc w Związku Radzieckim, Pärt miał utrudniony dostęp do współczesnej muzyki zachodniej. Mimo to, na początku lat 60. do Estonii dotarło wiele nowych technik kompozycyjnych. Pärt był jednym z pierwszych kompozytorów, którzy wykorzystywali je w swojej pracy.

Oficjalna krytyka muzyki Pärta była skrajnie różna. Niektóre z jego dzieł wychwalano, a wykonania innych zakazano. Tak było z utworem Credo (1968). Był to jego ostatni kolaż muzyczny. Po jego ukończeniu, Pärt zdecydował się na zawieszenie swojej pracy. Była to pierwsza z wielu przerw, podczas których rozmyślał, jak również studiował dzieła tworzących od XIV do XVI wieku francuskich i franko-flamandzkich kompozytorów muzyki chóralnej, takich jak Machaut, Ockeghem, Obrecht i Josquin. Na początku lat 70., Pärt napisał kilka kompozycji przejściowych w duchu wczesnej europejskiej polifonii. Przykładem jest jego Symfonia Nr 3 (1971).

Po tym krótkim okresie, Pärt znów zamilkł, by pojawić się w 1976 roku z muzyką radykalnie inną od jego wcześniejszych dzieł. Stworzył wówczas własną technikę tintinnabuli (z łac. dzwoneczki), której od tamtego czasu jest wierny niemal bez wyjątków. Jej głównym założeniem są dwa symultaniczne głosy w jednej linii – jeden głos oscyluje wokół centrum tonalnego (wyżej-powrót-niżej-powrót…), a drugi głos to triada. Technika ta została po raz pierwszy zaprezentowana na krótkim utworze na pianino pt. Für Alina.
.
.
.
.
.
.
source: vk

Arvo Part

Один из самых значительных композиторов современности, Арво Пярт родился в 1935 году, в Пайде, недалеко от Таллинна. В возрасте семи лет начал учиться игре на рояле и музыкальной теории. В 1957 году поступил в Таллиннскую Консерваторию, где учился в классе Хейно Эллера (1887-1970), ученика А.К. Глазунова и знаковой фигуры для нескольких поколений эстонских композиторов. В 1958 году, ещё будучи студентом Консерватории, Арво Пярт стал работать в качестве звукорежиссёра на Эстонском Радио, что, безусловно, способствовало более близкому знакомству с советской и зарубежной современной музыкой.

Ещё до скандала, случившегося в 1968 году, в связи с премьерой Кредо, для фортепиано, смешанного хора и оркестра, послужившего толчком к негласно- официальному запрету исполнения сочинений композитора, Арво Пярт выбрал свой жизненный и творческий путь уединения, вдали от публичной и общественной жизни.

В начале 80-х годов композитор получает официальное разрешение на отъезд из Советского Союза. Первой остановкой была Вена, затем, благодаря специальной стипендии, Пярт поселился в Берлине. С этого времени произведения композитора широко исполняются и записываются на компакт-диски по всему миру ведущими музыкантами.

Среди наиболее значительных сочинений Арво Пярта для оркестра – 3 симфонии, Некролог, Коллаж на тему BACH, Cantus (памяти Бриттена), Pro at Contra; духовные сочинения Страсти по Иоанну, Кредо, Покаянный канон, Литания, Магнификат, Te Deum, Berliner Messe.
.
.
.
.
.
.
.
source: radiospadaorg

“La morte è il punto centrale della vita. Sia che viviamo sia che moriamo, noi apparteniamo al Signore”. Arvo Part

Nell’epoca della perdita del senso del mistero e del sacro, una delle evidenze più concrete di ciò è certamente la rottura del dialogo tra arte e chiesa, nello specifico la rottura tra liturgia e adeguata manifestazione percettiva del linguaggio musicale. E’ bene specificare che la musica non è semplicemente intrattenimento, svago o semplice intermezzo come viene intesa nella liturgia attuale, ma eterno linguaggio dialogico dell’uomo con dimensioni interiori e superiori. Quindi è chiaro come le “chitarrette in chiesa” siano segno di un inadeguato senso del sacro declinando il ruolo della musica ad una malintesa idea di comunicazione. Il tema quindi è la musica sacra oggi. Un ottimo esempio contemporaneo di musica che si possa definire sacra con coscienza non anacronistica è certamente rappresentata dal lavoro di Arvo Part. Il compositore Estone è nato a Paide nel 1935 . Nella sua storia di uomo di cultura cresciuto nell’area d’influenza Sovietica ha dovuto ovviamente affrontare la censura. Il lavoro di un musicista cristiano e la profonda sacralità delle sue composizioni non poteva che turbare la dittatura ateista . La sua Credo fu censurata nel 1968 dalla radio proprio per il forte richiamo evocativo mistico e certamente per il suo semplice ed esplicito testo “io credo in Gesù Cristo”. Censurato quindi e perseguitato (rimase senza lavoro per 5 anni), fu costretto ad emigrare nel 1980 per trovare possibilità di comporre e vivere. Dov’è situata l’importanza del lavoro di Arvo Part nel dialogo contemporaneo tra sacro e musica? “Volevo soltanto una linea musicale che fosse portatrice di un’anima come quella che esisteva nei canti di epoche lontane.”
Il percorso compositivo parte dalle avanguardie musicali del ‘900 come la dodecafonia e prosegue con lo studio del canto gregoriano portandosi poi definitivamente verso il minimalismo sacro. Il minimalismo quindi è la cifra stilistica della sua musica. Una progressiva eliminazione di peso alle strutture musicali in favore di una essenzialità del tutto spirituale e lontana da tentazioni , per cosi dire, easy listening. C’è una componente aggiuntiva e fondamentale a caratterizzare e a sacralizzare ulteriormente le opere di Arvo Part : Il silenzio. L’assenza di suono è molto più importante del suono stesso. La meditazione nella preghiera , come l’allontanamento dal caos e dal frastuono delle città per la riscoperta delle comunione intima dell’uomo con le sfere celesti, avviene proprio nel silenzio . E’ proprio questo racchiudersi nell’essenzialità e nell’ oblio come pedana fondamentale di preghiera a renderlo cosi autenticamente religioso seppur immerso nel mondo attuale. Una fuga nell’inestinguibile silenzio di una chiesa lasciandosi alle spalle il frastuono che ci tiene ancorati al mondo.
L’assenza di arditi ed esuberanti sperimentalismi si traduce nel necessario riverbero di una navata gotica interiore, solida e incrollabile . La graduale perdita di corpo a favore della riscoperta di uno spazio incorporeo e non intellegibile è rappresentazione matura di una riflessione sul mistero profondo della fede e della presenza della sostanza spirituale appena sotto la prigione fisica del corpo. La musica di Arvo Part è quindi rinuncia diretta al corpo. Rinuncia al mondo e allo spazio in favore della scoperta di un infinito collocato nella risonanza e nell’eco come anche nel silenzio. E’ la riscoperta dello spirito nell’immobilità della purezza. La ricerca di una estasi implosiva , senza corpo e senza spazio. Lo stile compositivo di Part è chiamato tintinnabulum , un semplice rapporto tra pochissime fondamentali note che vagano libere in volo attraverso una nota a fare da centro immobile, un po’ come nel canto gregoriano. In sostanza sono poche note, sequenze ipnotiche e sostanziali a creare un ambito struggente , misterioso e ieratico. Il testo ovviamente non può non avere importanza fondamentale . Soprattutto salmi e testi sacri. Le parole hanno il tempo di risuonare e terminare la loro corsa della completezze del loro significato affondando nel silenzio, proprio come nella preghiera. La presenza di Arvo Part nelle scene è ridotta all’osso ma è tutt’ora in attività.
.
.
.
.
.
.
.
source: lastfm.fr

Arvo Pärt, né à Paide (Estonie) le 11 septembre 1935, est un compositeur de musique contemporaine. Il est associé au mouvement de musique minimaliste qui s’est formé dans les années 1970. Sa musique est épurée, d’inspiration profondément religieuse, qualifiée par certains de postmoderne,

Ses œuvres ont été jouées dans le monde entier et ont donné lieu à plus de 80 disques compact : « Je pourrais comparer ma musique à une lumière blanche dans laquelle sont contenues toutes les lumières. Seul un prisme peut dissocier ces couleurs et les rendre visibles : ce prisme pourrait être l’esprit de l’auditeur » – (Arvo PART).
.
.
.
.
.
.
.
source: 5friendcn

帕特是爱沙尼亚第一位赢得世界声誉的作曲家，他的“宗教简约派”（holy minimalism）音乐——虽然他自己从不承认这个标签——在美国广受欢迎，音乐中的沉静与宗教气息令他被奉为圣徒。

作为一位当代音乐作曲家，帕特的畅销与受欢迎程度简直是个奇迹。实验、激进的当代音乐即使在学院中也是因晦涩而臭名昭著，帕特的音乐却异常动听，被广泛地编舞，用作影视剧配乐，甚至出现在几米的漫画电影《向左走、向右走》里。帕特早年曾着迷先锋音乐，尝试过二十世纪的主要音乐流派新古典主义和序列音乐，直到他经历一段长达6、7年的人生低谷，经过艰难寻觅，从1976年的钢琴曲《致爱莲娜》（Für Alina）开始，帕特找到了自己的音乐风格，也确认了自我，他开始写作这种简单、缓慢、质朴而玄妙的音乐。

俄罗斯音乐学家米哈伊尔·德鲁金斯说，每个作曲家都会选择自己的色调，他（她）如何看世界？阴暗色还是亮色，深色还是浅色？也许柴可夫斯基是阴暗色，舒曼李斯特是深色，那么帕特的色调，一如他的一首曲名，是《空白》（Tabula Rasa）的。音乐学家说，这取决于他的政治、哲学、宗教和道德信念，何况他还是个处女座。在漫长的自我摸索时期，帕特说：“在我生命低谷的黑暗中，我似乎感觉一切都是外在而毫无意义，纷繁复杂的面貌令我迷惑，我一定要寻求到一个统一，那个最重要的东西，我如何寻到？那个完美之物的轨迹变幻多样，令无关紧要的琐碎随之散去。三和弦的三音就像钟鸣，它很接近我心中的那个完美之物了”

越是简单的音乐越不容易写，越是简单的音响越需要严密的内部逻辑。帕特为他的音乐表达创立了Tintinnabuli，即“钟鸣作曲法”。这种作曲法以传统音乐中最基本的三音和弦作为和声基石，但和声展开不再受调性约束，不再有传统和声中明确的方向感。钢琴曲《致爱莲娜》是以b小调主和弦为基础，两个声部缓慢旋转，乐曲维持在一个清透的音区，这样纯粹而自由的音乐，像一个长时间沉浸在寂静与自我探寻中的人，听见心里流出的真实乐声。《镜中之镜》（Spiegel im Spiegel）是帕特流传最广的作品之一，这里有他最典型的写法：将声部缩减至2、3声部，每个声部都遵循自身的运动轨迹，如宇宙中星球运转般和谐而神秘，音乐因此有一种秩序中偶然相遇的趣味。那个“钟鸣”般的音响总是在低音区轰鸣，而音乐主题显然提炼自巴赫著名的《C大调前奏曲》。这样独创性的作曲法令帕特在当代音乐中独树一帜。他的独创方式与德彪西类似，他们都是不可模仿的，一旦模仿听起来就会像抄袭。

这样静默、悠长的音乐，简单来说可谛听、可放松、可疗愈、可减压、可压惊……往深处概括体现了宗教情结、虚无主义、less is more或禁欲主义色彩。不管怎样，它引起了浮躁时代的各种反响，人们纷纷对他抒情——“这是寂静中的声音，它也许来自天国，也许来自远古，甚至是来自另一个世界。”“我真想在我生活的都市中找一个最高的地方，从空中把这一段音乐播散给人们听，让城市中所有的心浮气躁刹那间荡然无存。”

但这简单纯粹的音乐，它唤起的不仅是浮华时代的新鲜感，它还有不可忽视的音乐品质，它的内视、适度、自我生长，孤独的结构、骨骼分明的乐句，一如帕特的才华不可描述。我想，这音乐的品质来自它的真实。它不是为艺术而艺术，或为独创而风格化。只有来自真实的自我探寻与内心渴求，才能获得风格的自我完善、更新与成长。即使近年来帕特为了强化风格或委约太多而导致重复，也未曾遭遇风格化通常面临的衰竭期。帕特是坚守自我的人，据说他曾因写作宗教题材的音乐而遭政府封杀，为此宁愿举家移民也不妥协。

（Arvo Pärt – Cantus in memoriam Benjamin Britten纪念本杰明·布里顿之歌 受难曲）

帕特的大部分作品都是宗教音乐（他常常被看作一位宗教作曲家），主要有《心经》、《赞美诗》、《诗篇》、《兄弟》（Fratres）、《连祷》，特别是后期的大型作品《约翰受难曲》，令他攀至了个人的顶峰。这部作品解决了他的风格难题：不在沉默中爆发，就在沉默中灭亡。像他这样沉静、简单的音乐如果不能注入人类生命力可能会导致僵化或虚无？但《约翰受难曲》（Cantus in memoriam Benjamin Britten）让我们听见帕特的力量，他依然直接、平和，但打击乐的贯穿，特别是光线照临大地一般的合唱曲，都是生命激情的直接体现。让我们相信了这种音乐的生命力，相信了帕特能够超越自我。