source: erwinblumenfeld

Erwin Blumenfeld, regarded as one of the most influential photographers of the twentieth century. An experimenter and innovator, he produced an extensive body of work throughout his thirty-five year career including black and white portraits and nudes, celebrity portraiture, advertising campaigns and his renowned fashion photography.

This site has been created by grandchildren of Erwin Blumenfeld as a one-stop resource for anyone interested in his work.

Here you will be able to find a time-line listing all the key events in Erwin Blumenfeld’s life and artisitic career, in chronological order, starting with his biography which we’ve broken down into four parts, Berlin, Amsterdam, Paris and New York. Also on the time-line, you’ll find a complete list of his exhibitions, past, current and future, as well as all his publications to date. We’re also in the process of archiving all of Erwin Blumenfeld’s photographs, many of which can be found here as can many of his collages and his little-known fashion films. You will be able to click through to museums and galleries who have examples of Erwin Blumenfeld’s work, see excerpts from his acclaimed autobiography, Eye To I (Einbildungsroman), and see excerpts from the documentary “The Man Who Shot Beautiful Women” about his life and work.

When Erwin Blumenfeld died in 1969 he left the disposal rights of his photographic archive to his assistant, Marina Schinz.

At the time there was little interest in vintage prints and Marina chose to divide the prints into four parts, one for each of the three children and one for herself.

Having four disparate stakeholders in Erwin Blumenfeld’s legacy has caused a lot of confusion amongst curators, galleries, museums, collectors, editors and publishers. There has not been one guide to the Erwin Blumenfeld story, until now.

Additionally, the Erwin Blumenfeld prints that have come to the surface until now has also not neccessarily been Blumenfeld’s finest work.

Today, Erwin Blumenfeld’s grandchildren, Paulette, Yorick, Nadia, Yvette, Remy and Jared are committed to leaving the past behind and working together to bring Blumenfeld’s life and the vast body of his work to a wider audience.
.
.
.
.
.
.
.
source: lapetitemelancolie

Erwin Blumenfeld est un photographe des plus influents du 20ème siècle et notamment dans la mode, mais aussi du nu, il sera l’un des photographes les mieux payés de son époque. Il a fait la une des plus grands magazines de modes des années 40 et 50 ( il signe ses premiers contrats en 1939 avec Harper’s Bazaar et produisait dejà depuis une année des photos pour Vogue. Mais en 1940 Blumenfeld est interné dans les camps de concentration de Montbard-Marmagne, Vernet d’Ariège et Catus, à sa sortie il part vivre au États unis. Il fût un novateur approfondissant ses recherches et techniques audacieuses qui vont de pair avec celles de Man Ray par exemple, la photomanipulation ou la solarisation était ses grands dadas..

Ah Dada justement !!! Bien avant l’époque de la fin des année 30, Blumenfeld fît parti d’un groupe Dada où il se lia avec George Grosz, juste avant de s’installer à Amsterdam, où il fonda la Centrale Dada avec Paul Citroen.( son ami depuis l’enfance, d’ailleurs Erwin se mariera avec sa soeur …). Il réalise à cette époque beaucoup de collages de dessin et des photomontages ( voir article Ici ). Il pratique la photographie “expérimentale” en tant qu’amateur jusqu’en 1936, date à laquelle il devint professionnel et s’installe à Paris où il participa à l’activité surréaliste, ses clichés étant reproduits dans les revues Minotaure et Verve, pour ne citer que celle- ci.
.
.
.
.
.
.
.
source: photoislandnet

Эрвин Блюменфельд (Erwin Blumenfeld, 1897-1969) родился в Берлине в обеспеченной еврейской семье. Он рано увлекся искусством, в частности живописью и фотографией, после Первой мировой войны примкнул к дадаизму. Однако это увлечение совсем не обещало сделать его богатым и знаменитым, поэтому, женившись, он перебрался в Амстердам, где в 1922 году открыл небольшой магазинчик торгующий женской кожгалантереей.
К счастью для нас у Эрвина Блюменфельда обнаружилась абсолютная неспособность к коммерции. Плохая торговля заставила его искать утешение в увлечениях юности, он снова обратился к фотографии, преобразуя по ночам торговые залы своего магазина в фотостудию. Именно там он создал основы своего стиля — реального и фантастического одновременно. Поначалу он фотографировал старые торговые манекены, позже им на смену пришли живые модели.
К середине 1930-х годов у Блюменфельда было уже трое детей, галантерейный бизнес, не приносивший своему хозяину ни денег, ни удовлетворения, талант и абсолютная уверенность в своих силах. В 1936 году он бросает магазин и переезжает в Париж. Уже через год фотографии Блюменфельда появляются на обложках модных журналов, в конце 1930-х годов его популярность постоянно и стремительно растет, а вместе с ней и давно забытое финансовое благополучие.

В 1941 году Эрвин Блюменфельд был вынужден бежать в США, где он и оставался до конца жизни. Поначалу он делил фотоателье с Мартином Мункачи, позднее обзавелся собственным помещением. Блюменфельд стал сотрудничать с самыми популярными модными журналами «Harper`s Bazaar» и «Vogue». Он плодотворно и очень успешно работал в мире мода и рекламы до середины 1950-х годов. Лучше всего работу фотографа характеризует его же труднопереводимый афоризм «Beauty is not pretty» («Красивое не значит хорошенькое»). Этот девиз не потерял своей актуальности и много десятилетий спустя.
В середине 1950-х годов стиль журнальной фотографии отошел от той иносказательности, которую так любили Блюменфельд и другие фотозвезды первой половины XX столетия. Гламур стал более «прямым», эротика более открытой, красота — совсем «хорошенькой». Блюменфельд, никогда не скрывавший своего мнения, разругался с художественным директором издательства «Conde Nast» Александром Либерманом и навсегда ушел из мира моды.
***
В 1978 году через восемь лет после смерти фотографа вышла в свет его автобиография с практически непереводимым названием «Eye to I». В некотором смысле она похожа на автобиографию Хельмута Ньютона — оба уделяют больше внимания своим детским сексуальным фантазиям, чем фотографии. В их книгах мало гламурных сплетен, хотя и есть едкие, язвительные замечания об индустрии моды. На этом сходство заканчивается за исключением одного момента — они оба достаточно талантливые писатели.
.
.
.
.
.
.
.
source: asarname

اروین بلومنفلد در سال ۱۸۹۷ در برلین زاده شد. او از یهودیان آلمانی‌تبار بود و در جنگ جهانی اول در رسته‌ی خدمتی خود راننده‌گی آمبولانس می‌کرد. در ۱۹۱۸ توانست به هلند فرار کند. ذوق هنری او باعث شد تا در آن‌جا با اعضای نهضت دادا آشنا شود. سه سال بعد با لنا سیتروین دخترعموی بهترین دوست‌ش ازدواج کرد و در سال ۱۹۲۳ فروش‌گاه لباس‌های چرمی را در آمستردام به راه انداخت و توانست عکس‌های برهنه‌ی بسیاری از مشتریان خود بگیرد. در ۱۹۳۲ فروش‌گاه خود را به جای تازه‌ای منتقل کرد و تاریک‌خانه‌ای برای عکاسی خود در آن‌جا تدارک دید و موفق شد اولین نمایش‌گاه عکاسی خود را در گالری کارل ون لیر (Carl van Lier) برپا سازد. سه سال بعد فروش‌گاه او برشکست شد و این امر موجب شد که اروین بلومنفلد برای اولین‌بار به عکاسی که تا آن روز برایش سرگرمی بود به چشم تجاری نگاه کند و این تصمیم او را به پاریس کشاند.
در آن‌جا مورد توجه سیسیل بیتون قرار گرفت و توانست به کمک او قراردادی با مجله‌ی ووگ برای عکاسی مدل ببندد. چندی نگذشت که بلومنفلد شهرتی دست و پا کرد و توانست با مجلات وو و مینوتور و ورو همکاری کند. اما با شروع جنگ جهانی دوم و تغییر شرایط پاریس عکاس نوپای یهودی ناچار شد به آمریکا مهاجرت کند. سال ۱۹۴۱ بود و نیویورک برای هنرمندان مدرن هم‌چون بهشت موعود.
بلومنفلد دو سال بعد از اقامت‌ش آتلیه‌ی عکاسی مستقل خود را تاسیس کرد و به سرعت جزو موفق‌ترین عکاس‌های تجاری نیویورک درآمد. عکس‌های مد و تبلیغاتی او همه‌جا را گرفت و طی این مدت با برند‌های هلنا روبنشتاین، الیزابت آردن و لو رآل کار کرد و کاورهای متعددی را از آن زمان تا ۱۵ سال بعد برای مجله‌های ووگ و گلامور و دیگر مجلات مد انجام داد.
مفهوم زن مرموز و پیچیده از مضامین ادراکی عکاسی بلومنفلد است. او همواره چه در عکاسی و چه ظهور عکس به کمک شیوه‌های مبتکرانه‌ش به از بین بردن شکل واقعی تصویر عکس کوشش کرده. او مدل‌هایش را درون قاب یا چارچوب و یا پنجره قرار می‌داد و به این طریق سعی می‌کرد کادر دوربین را شکلی فیزیکی ببخشد و مدل را در عکس مهم‌ و مجزا سازد.
همین‌طور بلومنفلد در بسیاری از عکاسی‌هایش تلاش کرده تا چهره‌ی مدل را با اشیایی مخدوش کند. او این‌کار را گاهی با کلاژ گاهی به وسیله‌ی آینه گاهی پرده و یا حتا اشیاء دیگری مثل پای مصنوعی مانکن انجام می‌داد. یکی از عکس‌های مشهور او پرده‌ی خیس است. در این عکس روی صورت و بدن مدل پارچه‌ی روشن و نازک خیسی انداخته شده که با این که از نمایان کردن سینه‌های مدل نکاسته اما چهره‌ی مدل را پیدا-ناپیدا ساخته. تلاش برای پنهان کردن چهره ابدن تلاشی برای بی‌اهمیت کردن آن نبوده بلکه برعکس با این‌کار موجب کنج‌کاوی بیننده برای جست‌و‌جو در عکس و بیش‌تر نگاه گردن به آن شده.
بلومنفلد گاهی با تکنیک‌های نوردهی دومرحله‌ای یا چاپ دومرحله‌ای هم‌این‌طور استفاده از سایه‌های هاشوری و ترکیبی سعی در بافت و عمق دادن به عکس کرده. تلاشی که نقاشان کوبیست معمولن در نقاشی هایشان به دنبال آن بوده‌اند.
هرچند بلومنفلد را بیش‌تر عکاس سیاه و سفید می‌شناسند اما او در عکاسی رنگی نیز هنرمندی فعال است هرچند عکاسی رنگی‌ش متاثر از عکاسی سیاه و سفید بوده و معمولن یک تکه رنگ قوی زمینه‌ی تصویری تک‌رنگ دیگری را مثل یک کار گرافیکی زنده می‌کرده.
او در کتاب هنر و تکنیک‌های عکاسی رنگی نوشته است: هر صفحه {از مجله} را میلیون‌ها نفر می‌بینند. ما نسبت به سلیقه‌ی آینده‌ی مخاطبین مسؤلیم. عکس‌های ما ماهیت هر صفحه است و هرصفحه می‌باید تصویر و روح خود را داشته باشد تا بتواند چشم میلیون‌ها نفر را بگیرد وگرنه صفحه‌ی مجله تنها یک کاغذ‌پاره خواهد بود.
.
.
.
.
.
.
.
source: haaretzcoil

ין עשרות הצילומים המוצגים כעת במכון שפילמן בתל אביב, במסגרת התערוכה “העין העירומה: צילום סוריאליסטי במחצית הראשונה של המאה העשרים” (נעילה: ינואר 2014), העין משתהה על דימויים איקוניים של יוצרים מרכזיים בתנועה האמנותית כדוגמת אנרה ברטון ומאן ריי; ביטויים אסתטיים לעולם התת-הכרתי, המתיכים יחד סמלים ודימויים בתבניות שאינן מונחות על פי ההיגיון והשכל הישר. במקרה של ארווין בלומנפלד, ארבע מעבודותיו שנכללות בתצוגה אינן רק בבחינת גשרים אל הלא מודע, הן מהוות גם חוליה המקשרת בין שני פרקי יצירה של הצלם היהודי-גרמני שמת ב-1969: בין צילומי האמנות המוקדמים שיצר באירופה, לבין צילומי האופנה שיצר בארה”ב במחצית השנייה של חייו.

דיוקן של טדי תורמן מסוף שנות ה-40 של המאה שעברה, למשל, מציג לצופה את פניה המוכפלים והמקוטעים של הדוגמנית והשחקנית האמריקאית, וצמד צילומי עירום – “עירום מעוות, מוצלל” ו”עירום, פריז” – מקדמים אף הם שיבושים מכוונים של הצורה האנושית (או הנשית אם לדייק). הצילומים הללו נוצרו לאחר שבלומנפלד העתיק את חייו לניו יורק בשנת 1941, שם החל לבסס את עצמו כצלם מסחרי. ומעבר לעמדה הצילומית הייחודית, הם מאפשרים הצצה מקדימה לגוף עבודות שבלומנפלד החל לגבש בשנים הללו, ושעתיד היה לסמן אותו ככוח מרכזי בזירה זו.

מעט מאוד ידוע על עבודתו המסחרית של בלומנפלד בניו יורק, אולם תערוכה חדשה שמוצגת בימים אלו בלונדון מבקשת לשנות זאת. Blumenfeld Studio: 
New York, 1941–1960 שבסומרסט האוס (נעילה: 1 ספטמבר), מתמקדת בהיסטוריה הפחות מוכרת של בלומלנפלד ושל הסטודיו לצילום שהפעיל במנהטן באמצע המאה שעברה. היא מאירה אותה באמצעות מאה צילומי צבע שבלומנפלד יצר במקור בעבור פרסומים בולטים כדוגמת “ווג” ו”הארפרס בזאר”, והתפרסמו לראשונה בין עמודיהם.

נדיה בלומנפלד צ’רביט, נכדתו של הצלם ואחת מאוצרות התערוכה, היתה בת תשע כשסבה מת בשנת 1969. כיום, בגיל 53, יש לה זיכרון חי שלו כאישיות חזקה, בעלת חוש הומור חד, כשם שהיא זוכרת היטב את ביקוריה התכופים בסטודיו הניו־יורקי של סבה, שנהפך במרוצת השנים מוקד עלייה לרגל לדוגמניות וכוכבות התקופה, בהן מרלן דיטריך, אודרי הפבורן וגרייס קלי. בעשור האחרון היא שקדה על סריקתם ועיבודם מחדש של כ-800 שקופיות ותשלילי צבע שבלומנפלד הותיר לאחר מותו. מתוכם בחרה לבסוף מאה שמרכיבים את התצוגה בתערוכה. “אלו צילומים שלא הודפסו מעולם כך שבמובן מסוים יצרנו גוף עבודה חדש שלא התקיים קודם לכן,” היא אומרת בשיחת טלפון מביתה שבפאריס. אולם היא לא הסתפקה בכך. לדבריה, העריכה המחודשת נועדה גם להאיר את ההעדפות של עורכי המגזינים והמנהלים האמנותיים של משרדי הפרסום באותן שנים, ובהמשך לזה גם את מערכות היחסים המורכבות שבין בעלי התפקידים הללו לבין סבה הצלם.

כשמדובר בבלומנפלד ההתמקדות בהוויה של עולם המגזינים היא רלוונטית במיוחד. לא זאת בלבד שהיה אחד משחקניה המרכזיים של הזירה המתפתחת הזו בניו יורק של אמצע המאה שעברה, אלא שעבודותיו מהתקופה הזו סייעו לעצב את המראה של שנות ה-40 וה-50 בארה”ב. ההתמחות של בלומנפלד אצל מעצב שמלות בגרמניה במהלך מלחמת העולם הראשונה פיתחה אצלו רגישות מיוחדת לגזרות ולאופני הנפילה של בדים, ועורכי אופנה נצרו את היכולת שלו לתווך את המסר האופנתי בצורה כריזמתית, לעתים גם מבלי שקידם את הבגדים לחזית.

גם יחסיו המקצועיים עם עורכי מגזינים ומנהלים אמנותיים ראויים להתייחסות, שכן בשנת 1941, כשהעתיק את חייו מפאריס לניו יורק, בלומנפלד פיתח מערכת יחסים יצירתית עם המנהל האמנותי האגדי של הארפרס באזאר, אלכסי ברודוביץ’. אולם זה היה שלוש שנים מאוחר יותר, כשעבר לעבוד ב”ווג” האמריקאי, נולדה השותפות היצירתית המשמעותית ביותר שלו בתחום, יחד עם המנהל האמנותי אלכסנדר ליברמן. צילומי האופנה שיצר בתקופה הזו אתגרו את תפישות היופי, ובלומפנלד עצמו העדיף ברונטיות ארוכות צוואר כדוגמת אוולין טריפ, דובימה וכרמן דלאורפיצ’ה, על פני דוגמניות שייצגו את האידיאל האמריקאי של שיער בהיר ועיניים תכולות. למרות הסביבה המסחרית, בלומנפלד הוסיף להתנסות בפיתוח טכניקות הדפסה חדשניות בחדר החושך (כדוגמת סולאריזציה או הכפלת דימויים) כדי לחקור נושאים כמו ארוטיקה או אלגנטיות. בין הצילומים הידועים שלו ל”ווג” נמנים גם “doe eye” שעיטר את שער המגזין בשנת 1950, והיה לדימוי איקוני. פניה של הדוגמנית ג’ין פאצ’ט צומצמה בו לרקע לבן שבו מתבלטים זוג שפתיים מושלמות, נקודת חן, עין וגבה שהושחרו באמצעות אייליינר.

הצלם האנגלי ססיל ביטון, ידידו של בלומנפלד, כתב עליו ביומניו: “הוא לא היה מסוגל לעשות פשרות. רציתי שיעבוד בעבור ‘ווג’, אבל הצילומים שלו לא היו מהזן של ‘ווג’, הם היו הרבה יותר מדי רציניים, ומאתגרים מדי”. ולמרות השגותיו, ביטון הציג את בלומנפלד בפני עורכת “ווג” פאריס, והלה קיבל מיד חוזה בן שנה. אחד מצילומיו הנודעים ביותר שהופיעו מעל עמודי המגזין התפרסם ב-1939, והציג את הדוגמנית ליסה פונסגרייבס בשמלה ארוכה ומתבדרת, מאוזנת על קצהו של מגדל האייפל.

כמי שהחל ליצור דימויים כבר בגיל 10, לאחר שקיבל מצלמה מדודו, צילום אופנה הגיע לבלומנפלד בגיל מאוחר. את המטלה הראשונה שלו בתחום – צילום בעבור “ווג פאריס” – קיבל זמן קצר לאחר יום הולדתו ה־40 בשנת 1938. לפני שהעתיק את חייו לפאריס, הוא התגורר באמסטרדם, ושם החל לעסוק בצילום בצורה מקצועית כשיצר דיוקנאות של לקוחות שביקרו בחנות מוצרי העור שבבעלותו. החנות לא האריכה ימים, ועם סגירתה הוא הסב אותה לסטודיו לצילום. המלצה מביטון השיגה לו את משימתו הראשונה בפאריס, ומכאן הקריירה שלו נסקה, והוא בילה את שלושת העשורים האחרונים של חייו ביישום הידע והניסיון שצבר כאמן צעיר בברלין, אמסטרדם ופאריס, ובתרבות המגזינים של ניו יורק באמצע המאה שעברה. בשנות ה-50, הוא אף אייש את העמדה של אדוארד סטייכן כצלם המסחרי הרווחי ביותר.

צילום של בלומנפלד לשער המגזין “ווג”, 1950.
אך כמו האופנה שנעה במחזורים תקופתיים, כך גם בלומנפלד נדחק עם הזמן ואת עמדתו תפסו צלמים צעירים וחדשים. במהלך השנים, מקצת מ-8,000 ההדפסים שנותרו בעזבון שלו נמכרו. בלומנפלד הותיר גם 30,000 שקופיות ויותר מ-150 קולאז’ים, רבים מהם מעולם לא פורסמו קודם לכן. שלושת נכדיו, בלומנפלד־צ’רביט, איווט בלומנפלד־ג’ורג’ ורמי בלומנפלד, עבדו בשיתוף עם מרינה שניץ, שהיתה האסיסטנטית הצעירה של הצלם ומאהבתו בעשור האחרון לחייו, ואיפשרו את התערוכה הנוכחית בלונדון. בלומנפלד־צ’רביט מספרת כי ב-15 לאוקטובר מתוכננת להיפתח תערוכה נוספת לעבודותיו של בלומנפלד, במרכז האמנות ז’ה דה פום בפאריס. התערוכה בפאריס תהיה מקיפה ושונה מזו שבלונדון, ותכלול גם ציורים ומונטאז’ים של בלומנפלד מתחילת המאה ה־20, לצד תצלומים משפחתיים. לאחר שתוצג בפאריס, היא צפויה לנדוד למוסקבה בפברואר 2014, וצ’רביט־בלומנפלד מקווה כי גם תזכה להגיע לישראל.

בתערוכה הזו, היא אומרת, צילומי האופנה של סבה יהוו רק רבע מן המכלול, אולם זה לא משום שכך היה מעדיף. אחת הטענות של חוקרי צילום היא שבלומנפלד, העדיף לראות בעצמו אמן, ותיעב את המוניטין שצבר כיוצר מסחרי. באוטוביוגרפיה שלו, “Eye to I”, הוא אמנם ממעיט בערכן של פטרוניות עבודות הפרסום שיצר – נשים כדוגמת הלנה רובינשטיין ואליזבט ארדן – ועם זאת, בעשור האחרון לחייו הוא השקיע שש שנים (בין 1958-64) בעבודה על פרויקט מסחרי בעבור אותן חברות: סדרה של סרטוני אופנה ויופי בהשראת פרסומות בטלוויזיה, רעיון שהקדים את זמנו. גם בלומנפלד-צ’רביט מסתייגת מהטיעון הזה: “לא הייתי אומרת שהוא לא אהב לצלם אופנה. אני חושבת שהוא מאוד נהנה לעבוד עם נשים יפות”, היא צוחקת.
.
.
.
.
.
.
.
source: pinterest

Erwin Blumenfeld was een fotograaf die is geboren in Berlijn, Duitsland. In 1908 kreeg hij een camera, begon foto’s te nemen en ontwikkelen. Hij werd opgesteld in het Duitse leger tijdens de Eerste WO. Ondertussen ontdekte hij een volledig ingerichte donkere kamer in een gebouw, waar hij later foto’s maakte van vrouwelijke (naakte) klanten. Tijdens WO2 werd hij opgesloten in Kamp Vernet. Hij wist te vluchten en na aankomst in NY kon hij werken voor Harper’s Bazaar. Na 3 jaar voor Vogue Amerika.
.
.
.
.
.
.
.
source: warburgchaa-unicamp

Erwin Blumenfeld (1897-1969) foi um fotógrafo e artista nascido na Alemanha. Ele era mais conhecido por suas fotografias de moda publicadas na Vogue e Harpers Bazaar entre 1940 e 1950. Além de fotografia de moda, ele produziu um extenso corpo de retratos de celebridades, fotografia fine-art (incluindo preto e branco nus), desenhos e Dada colagens. Ele fez fotos enquanto um residia na Alemanha, Holanda, França e Estados Unidos, e foi chamado de “um dos fotógrafos mais inovadores e influentes do século 20″.
Blumenfeld nasceu 26 de janeiro de 1897 em Berlim. Ele era judeu. Seus pais eram Albert Blumenfeld e Emma Blumenfeld, née Cohn. Ele tinha um irmão mais novo Heinz e uma irmã mais velha de Annie.
Em 1908 foi-lhe dada uma câmera e começou a tomar e desenvolver fotografias. Blumenfeld se considerava um fotógrafo a partir deste ponto, por exemplo, tendo um auto-retrato vestido de Pierrot , quando ele tinha 14 anos. No entanto, ele não teve nenhum treinamento formal em fotografia.
Blumenfeld começou sua carreira trabalhando em Berlim como um aprendiz de costureira com Moisés e Schlochauer em 1913. Ele foi convocado para o exército alemão durante a Primeira Guerra Mundial como motorista de ambulância. Ele planejava desertar do exército, mas sua mãe mandou prendê-lo.
Em 1921 casou-se com Lena Blumenfeld Citroen, prima de seu amigo Paul Citroen. Eles tiveram três filhos: Lisette (mais tarde Lisette Blumenfeld Georges), Heinz (Henry) e Franck (Yorick). De 1936 até 1949 a sua filha Lisette era regularmente no estúdio e na câmara escura com ele. Além disso, Lisette foi a musa de sua carreira; Blumenfeld fotografou ela mais do que qualquer outro modelo.