DRACULA

source: bocadoinferno

Título Original: Dracula
Ano: 1992 • País: EUA
Direção: Francis Ford Coppola
Roteiro: James V. Hart, Bram Stoker
Produção: Francis Ford Coppola, Fred Fuchs, Charles Mulvehill
Elenco: Gary Oldman, Winona Ryder, Anthony Hopkins, Keanu Reeves, Richard E. Grant, Cary Elwes, Billy Campbell, Sadie Frost, Tom Waits, Monica Bellucci

Muitos críticos e fãs de cinema não puderam acreditar que, no início da década de 90, o consagrado diretor dos três O Poderoso Chefão (The Godfather, 1972/73/90) pudesse filmar o livro que deu origem a um dos mais famosos personagens do século XX. Mas foi o que exatamente aconteceu: Drácula de Bram Stoker (Bram Stoker’s Dracula), do diretor Francis Ford Coppola, tornou-se um dos grandes filmes do diretor, podendo-se afirmar que é uma das suas obras-primas. O tempo deixou o filme ainda melhor, apesar do excesso de cores, ideia que não existia na obra Drácula, de Bram Stoker.

Não foi a única “heresia” cometida pelos produtores no decorrer do filme. Uma das mudanças mais radicais foi a criação do clima romântico envolvendo Drácula (excepcionalmente interpretado por Gary Oldman) e a encarnação de sua ex-amada Elisabetha na personagem Mina (Winona Ryder, sensacional) que não existe no livro de Stoker.

O livro conta uma história de bem contra o mal, sendo que Drácula é o símbolo do mal, única e exclusivamente. Ele não se apaixona por ninguém e muito menos Mina é reencarnação de Elisabetha. Outra “heresia” foi a interpretação dada por Anthony Hopkins ao caça-vampiros Dr. Van Helsing: o personagem é retratado por Stoker como um tipo intelectual sério, bem comportado e totalmente devotado à sua causa, e não o porra-louca irreverente que o filme apresenta. Mesmo o início do filme, que mostra o príncipe Vlad lutando contra os Turcos, não existe na obra de Stoker: tal prólogo foi desenvolvido pelo roteirista Jim Hart com a colaboração do pesquisador Leonard Wolff, que ligaram o personagem Drácula ao príncipe Vlad, da Transilvânia, aliás, a mesma origem utilizada por Stoker, mas não descrita no seu livro.

Tais alterações não pioraram a história… até pelo contrário, deixaram-na melhor. Infelizmente, o livro do Stoker não chega a ser sempre fascinante. Ele foi escrito em forma de diários, onde os personagens vão contando sua participação na história e, mesmo sendo um recurso criativo e bem usado para contar essa história, Stoker não consegue dar “vida” própria aos personagens: é sempre Stoker e seu heroísmo maniqueísta na fala deles. Sabendo disso, os produtores procuraram intensificar certas situações e melhorar outras. Apesar destas alterações, é o filme mais próximo da história original de Stoker já feito pelo cinema. E uma das grandes surpresas deste roteiro foi o de recuperar uma pequena passagem do original de Stoker que o cinema quase nunca citou: foi o personagem texano Quincey (Bill Campbell) quem cortou o pescoço de Drácula.

No geral, falta terror e sobra romance: é uma bela história de amor, na verdade, uma típica ópera romântica cheia de intriga e mistério. Apesar do amor, terror e sexo também se fazem presentes, dando ao filme cenas memoráveis e bastante sensuais, como aquela onde Jonathan Harker (Keanu Reevers) sai do seu quarto, à noite, para conhecer o castelo (e também para entender o que estava acontecendo naquele lugar esquecido por Deus) e encontra três vampiras, as noivas de Drácula, insaciáveis, que o “degustam“! Elas literalmente o devoram, num exercício cinematográfico de sensualidade e sexualidade! E que vampiras lindas e sensuais! Uma delas abre as calças do Jonathan e, ao levantar a cabeça, mostra os dentes pontudos de vampira e desce a cabeça, rápido… um corte no rosto dele, que se levanta, entre desespero, dor e prazer! Com certeza, muitos adorariam ser vampirizados assim…

O filme apresenta outras cenas notáveis: a já citada introdução mostrando o príncipe Vlad lutando contra os turcos (tal luta foi realizada como se fosse um teatro de sombras, espetáculo comum no século XIX) e sua revolta contra Deus pela morte de Elisabetha (que seria reencarnada em Mina, 400 anos depois); o navio levando o Conde (com a tripulação sendo eliminada aos poucos); o doce beijo das amigas Lucy e Mina (a sensualidade lésbica sempre funciona nos filmes das últimas duas décadas) sob o olhar lascivo de Drácula no céu, sacudindo pelo andar do navio que ele está “conduzindo“, estimulando a tempestade que as cercava; o lobo assumido pelo próprio Drácula possuindo Lucy (interpretada pela deliciosa atriz inglesa Sadie Frost), sob o olhar petrificado de terror de Mina; a vampirização, lenta e gradual, de Lucy, até ela transformar-se numa vampira (dois momentos sublimes nesta vampirização: o lobo entrando no quarto de Lucy enquanto Mina e Jonathan se casam; e a vampira Lucy levando para o caixão uma criança para saciar sua sede de sangue); Drácula seduzindo Mina na cama, com ela chupando-lhe a ferida aberta e querendo ser dele por sua própria vontade e, pouco depois, ele encurralado, transformando-se em ratos perante os seus caçadores; as três vampiras tentando levar à loucura o Dr. Van Helsing no castelo, enquanto este procurava proteger a quase vampira Mina; e a cena final (que absolutamente não existe no livro de Stoker), onde Drácula consegue o perdão de Deus perante o amor de Mina.

E, como no livro de Stoker, o começo até o seu meio é sensacional em termos de interesse e de terror, mas, depois disso, o livro, assim como o filme, perde um pouco do pique inicial, virando uma perseguição pouco original do bem atrás do mal, chegando mesmo a ser muito previsível. O que consagrou Drácula como um dos personagens mais famosos do século XX, mesmo surgido no século XIX, não foi o livro de Stoker, mas sim sua transposição para o teatro e, depois, para o cinema. Todo o teatro que realizava peças baseadas na obra de Stoker sempre obtinha grande sucesso de público e, observado este fato, o cinema também procurou explorar o filão: Bela Lugosi, que interpretava o conde nos teatros norte-americanos, foi o primeiro grande Drácula do cinema, papel que havia sido recusado por três atores; o segundo Drácula, através do estúdio inglês Hammer, foi Christopher Lee. A partir daí, o personagem tornou-se mundialmente conhecido.

Como o livro Drácula foi lançado no mesmo ano da invenção do cinema (e por falta de dinheiro dos produtores também, apesar do orçamento milionário do projeto), Coppola resolveu utilizar de efeitos especiais como eram feitos antigamente, sem computação e outras máquinas eletrônicas.

Em outras palavras, um “luxo sem luxo“. Mesmo assim, o filme, na época, pareceu bastante “novo“, pois há muitos anos que o cinema norte-americano não se utilizava de efeitos especiais daquela forma. Grande parte destes efeitos foram produzidos pelo filho do Coppola, Roman, que é um mágico talentoso, que fez coisas simples, mas muito eficientes: gotas subindo das garrafas, velas se acendendo sozinhas, névoas sinistras que andam (na verdade, efeitos de espelhos com fumaça), etc. E o diretor aproveitou este espaço para prestar muitas homenagens ao cinema, como o uso de câmeras antigas, chegando mesmo a trabalhar com o corpo dos atores e atrizes para obter melhores cenas (como a “aranha” que as duas das três vampiras fazem com o seu próprio corpo quando param de sugar o personagem Jonathan Harker na chegada de Drácula, que lhes dá um bebê para “jantar“). Outro fator decisivo para o sucesso do filme está na fotografia, carregada de tons vermelhos. Para um filme de vampiros, mesmo com pouco terror, a cor intensa de sangue não poderia faltar.

Drácula de Bram Stoker abriu uma espécie de “terrormania” que, infelizmente, não foi bem sucedida na época: Lobo (Wolf), de 1994, dirigido por Mike Nichols, foi um retumbante fracasso de bilheterias, apesar da forte presença de Jack Nicholson e Michelle Pfeiffer; Frankenstein de Mary Shelley (Mary Shelley’s Frankenstein), também de 1994, dirigido por Keneth Branagh (produzido por Copolla), transformou-se numa piada histérica e sem graça. A onda de filmes de terror voltaria depois do sucesso mundial de Pânico (Scream), 1996, de Wes Craven. Mas aí já é uma outra história.
.
.
.
.
.
.
.
source: rottentomatoes

Based on Bram Stoker’s classic 1897 novel, this film from Francis Ford Coppola and screenwriter James Victor Hart offers a full-blooded portrait of the immortal Transylvanian vampire. The major departure from Stoker is one of motivation as Count Dracula (Gary Oldman) is motivated more by romance than by bloodlust. He punctures the necks as a means of avenging the death of his wife in the 15th century, and when he comes to London, it is specifically to meet heroine Mina Harker (Winona Ryder), the living image of his late wife (Ryder plays a dual role, as do several of her costars). Anthony Hopkins is obsessed vampire hunter Van Helsing, while Keanu Reeves takes on the role of Jonathan Harker, and Tom Waits plays bug-eating Renfield. Bram Stoker’s Dracula was the winner of three Academy Awards.
.
.
.
.
.
.
.
source: ascadysnet

Dracula (Bram Stoker’s Dracula) est un film romantico-fantastique gothique réalisé et co-produit par Francis Ford Coppola en 1992. Il est adapté du roman de Bram Stoker et se démarque des adaptations cinématographiques antérieures en présentant Dracula plutôt comme la victime d’une malédiction que comme un monstre. Il met également en avant le côté érotique du roman et introduit une romance entre Dracula et Mina Murray. La distribution principale est composée de Gary Oldman dans le rôle du comte Dracula, de Winona Ryder dans le rôle de Mina Harker, d’Anthony Hopkins dans le rôle du professeur Abraham Van Helsing et de Keanu Reeves dans le rôle de Jonathan Harker.

Le scénario a failli être adapté sous forme de téléfilm avant que Winona Ryder ne manifeste son intérêt et le présente à Coppola, qui a décidé de le produire et de le réaliser. Le film a été un grand succès commercial et les critiques ont été plutôt favorables. Il a remporté plusieurs récompenses dont trois Oscars.

En 1492, le prince Vlad Dracul, revenant de combattre les armées turques, trouve sa fiancée suicidée. Fou de douleur, il défie Dieu, et devient le comte Dracula, vampire de son état. Quatre cents ans plus tard, désireux de quitter la Transylvanie pour s’établir en Angleterre, il fait appel à Jonathan Harker, clerc de notaire et fiancé de la jolie Mina Murray. La jeune fille est le sosie d’Elisabeta, l’amour ancestral du comte…
.
.
.
.
.
.
.
source: tododvdfull

Drácula, de Bram Stoker1 (1992) es una película dirigida por Francis Ford Coppola y protagonizada por Gary Oldman y Keanu Reeves. Basada en la novela homónima de Bram Stoker, el guion fue escrito por James V. Hart y producida por Columbia Pictures. La banda sonora corrió a cargo de Wojciech Kilar, excepto el tema final Canción de amor para un vampiro, que fue compuesto por Annie Lennox. La película tuvo una buena acogida por el público y obtuvo 4 nominaciones a los Oscar de 1993, de los que ganó tres: Mejor diseño de vestuario, Mejor Maquillaje y Mejor edición de sonido.
Está considerada la adaptación oficial, la película más fiel a la novela que introduce a personajes nunca antes adaptados. Consiguió 215.862.692 dólares en todo el mundo y fue el retorno al éxito de Francis Ford Coppola.
.
.
.
.
.
.
.
source: cyclopaediade

Bram Stoker’s Dracula ist ein Horror- und Liebesdrama aus dem Jahr 1992 nach dem gleichnamigem Roman von Bram Stoker unter der Regie von Francis Ford Coppola. Die Hauptrollen spielten Gary Oldman als Graf und Anthony Hopkins als sein Kontrahent Professor van Helsing.
Coppolas Filmadaption gilt – trotz einiger dramaturgischer Abweichungen – als die werkgetreueste Umsetzung des Vampirromans.
.
.
.
.
.
.
.
source: 30nema-30nemablogfa

دراکولای برام استوکر (به انگلیسی: DraculaBram Stoker’s ) (همچنین با نام دراکولا)
نام یک فیلم ترسناک-عاشقانه محصول ۱۹۹۲ به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا است. این فیلم بر پایه رمان دراکولا اثر برام استوکر ساخته شده‌است . در این فیلم بازیگران برجسته‌ای همچون گری الدمن در نقش کنت دراکولا، آنتونی هاپکینز در نقش پرفسور آبراهام ون هلسینگ، وینونا رایدر در نقش مینا هارکر و کیانو ریوز در نقش جاناتان هارکر نقش‌آفرینی کرده‌اند. دراکولای برام استوکر در مجموع مورد استقبال منتقدان قرار گرفت و در فروش نیز بسیار موفق بود . دراکولا با فروش جهانی برابر با ۲۱۵٬۸۶۲٬۶۹۲ دلار ، بزرگ‌ترین موفقیت مالی تا آن زمان را به‌عنوان یک فیلم اقتباسی از رمان به‌دست آورد.

” دراكولايِ برام استوكر” ؛خون آشام باز مي‌‌‌‌‌گردد

به گزارش خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا) اين داستان را برام استوكر ايرلندي نوشت و داستان او سبب شد كه موج تازه اي از ساخت فيلم هاي بي شمار سينمايي كه بسيار پر مخاطب و پر طرفدار است به وجود بيايد.

برام استوکر نویسنده ایرلندی در ۸ نوامبر ۱۸۴۷ در کلونتارف ایرلند که یک حاشیه ساحلی از شهر دوبلین بود، متولد شد.

مشهورترین اثر وی دراکولا است که منبع الهام تعداد زیادی نمایشنامه، داستان و مورد اقتباس برای ساختن چند فیلم قرار گرفته است.

برام استوکر فرزند دوم یک خانواده با شش فرزند بود. تا سن هفت سالگی تقریبا همه مطمئن بودند که به دلیل یک بیماری در سنین کودکی، هرگز قادر به راه رفتن بر روی پاهای خودش نخواهد بود. این بیماری و نیاز او به کمک دیگران در زندگی، تجربه‌ای عمیق بر روی افکار او گذاشت که بعد ها در آثار ادبی او مشاهده شد. خواب ابدی و رستاخیز مردگان که مفاهیم اساسی و کلیدی داستان جاودانه او دراکولا است، نتیجه مستقیم تجربه اوست. چرا که بیشتر عمر خود را در رختخواب گذراند.

بیماری و درمان ناگهانی او از دید پزشکان چیزی جز یک معجزه نمی‌توانست باشد. بعد از طی کردن دوران نقاهت، او تبدیل به انسانی عادی گشت و حتی بعدا با بازی در تیم فوتبال دانشگاه دوبلین، جایی که در آن به تحصیل تاریخ، ادبیات، ریاضیات و فیزیک در کالج ترینیتی پرداخت، یک قهرمان شد. همچنین او رییس کالج جامعه فیلسوف نیز بود و اولین نوشته او با نام” پیروی از احساسات “در نوشتن و جامعه چاپ شد و همچنین مامور رسیدگی کالج جامعه تاریخ نیز بود.

استوکر در 1878 با فلورانس بالکوم ، که قبلا نامزد اسکار وایلد بود، ازدواج کرد. سپس به همراه همسرش ساکن لندن شد و عنوان مدیریت برنامه‌های تئاتر لایکوم را برای هنری ایروینگ پذیرفت. او تا 27 سال بعد از آن در همان مقام باقی ماند.

همکاری با ایروینگ برای استوکر بسیار مهم بود. چرا که باعث پذیرفته شدن او در جامعه سطح بالای لندن شد و او توانست با “جیمز مک نیل ویستلر” و” سر آرتور کونان دویل ” ملاقات کند. همچنین در دوره‌ای که ایروینگ در حال سفر بود، این فرصت را پیدا کرد تا در کنار او دور دنیا را ببیند.

اما خلاصه داستان:قصه از رومانى سالِ ۱۴۶۲ شروع مى شود كه شهسوارى به اسم ولاد (كه همان دراكولا باشد) از جنگ با سربازان تُرك بازمى گردد و مى بيند كه اليزابتا، همسرش، به گمان اين كه ولاد در جنگ كشته شده، خودكشى كرده است.

ولاد، كه ضربه روحى بدى خورده، دين و ايمان را رها مى كند و خون آشام مى شود. بعد به لندنِ ۱۸۹۷ مى رويم. زمانى كه جاناتان هاركر روانه ترانسيلوانى مى شود تا با كُنت دراكولا، مِلكى را معامله كند. جاناتان، نامزدى دارد به نام مينا و دراكولا، تصوير او را مى بيند. مينا، شباهت بسيارى به اليزابتا دارد.

دراكولا كه حالش از ديدن عكس دگرگون شده، جاناتان را در قصر زندانى مى كند و خودش به لندن مى رود. كُنت دراكولا، در لندن خودش را به هيئت يك گرگ درمى آورد و به خانه لوسى وستنرا مى رود، دوستِ مينا. كمى بعد، لوسى را مى كشد تا به مينا دسترسى پيدا كند. اما دكتر وَن هِلسينگ، مى فهمد كه با چه كسى طرف است و عده اى را جمع مى كند تا گروهى به سراغ او بروند…

دراکولا، اثر برام استوکر، چاپ اول، ۱۸۹۷او با نوشتن تعداد زیادی از رمان های احساسی و عاطفی، درآمد اضافه‌ای هم برای خود ایجاد کرده بود. اما مشهور‌ترین داستان او، بواسطه حضور شخصیت خون آشامی به نام کنت دراکولا بر سر زبان ها افتاد که اولین بار در سال ۱۸۹۷ به چاپ رسید.

قبل از شروع به نگارش این داستان، استوکر هشت سال را صرف تحقیق و بررسی در فرهنگ های اروپا و خواندن افسانه‌های مربوط به خون آشامان کرده بود. دراکولا یک نوشته رساله‌ای است که بصورت خاطرات ثبت شده، تلگراف‌ها، و نامه‌های ارسال شده بین افراد نگاشته شده است. دراکولا پایه و زیر بنای بسیاری از فیلم ها و نمایش های اجرا شده است. دو نمونه از آنها که بیشترین نزدیکی را با متن مادر و اصلی داشتند عبارتند از نوسفراتو در 1922 و دراکولای برام استوکر در 1992. نوسفراتو زمانی ساخته شد که بیوه استوکر هنوز زنده بود و سازندگان فیلم بخاطر قانون حق چاپ، مجبور به تغییر دادن اسامی شخصیت ها و مکان ها شدند.

اما بهترين اقتباس سينمايي كه از داستان استوكر انجام شده است فيلم زيبا و ديدني فرانسيس فورد كاپولاست كه با بازي بازيگراني چون گري الدمن،آنتوني هاپكينز، كيانو ريوز به اثري روانشاسانه و قابل تامل در تاريخ سينما تبديل شده است.

كاپولا كه بارها علاقه اش را به اقتباس هاي سينمايي نشان داده است اين بار هم با فيلمي كه با بهره گيري از داستان برام استوكر ساختار محكم وگيرايي جذابي دارد، تمام مدت فيلم را براي تماشاگر فيلم ديدني و بي نظير تبديل كرده است.

كاپولا كه با ساخت فيلم پدر خوانده اثر ماريو پوزو بهترين فيلم اقتباسي تمام تاريخ را ساخته بود در دهه نود و در زماني كه همه از او انتظار ساخت ترليري پر تعليق را داشتند، سراغ داستان استوكر رفت و فيلم را با هدف ساخت يك اثر سرگرم كننده كه حداكثر قواعد فيلمسازي در آن شده است را ساخت.

بازي الدمن و هاپكينز در اين فيلم در نوع خود به عنوان نمونه اي از آموزشهاي بازيگري در حوزه سينماي وحشت است .

این نویسنده ، تهیه کننده وکارگردان آمریکایی در سال 1939 در دیترویت ایالات متحده آمریکا متولد شد.پدرش آهنگساز بود و مادرش نیز بازیگری تئاتر می کرد و او در خانواده ای هنری رشد کرد.فرانسیس دوران کودکی خود را در شهر نیویورک که بعدها در فیلمهایش از لوکیشن های اصلی قصه هایش بود بزرگ شد و با تحصیل در دانشگاه هونسترا در رشته نمایش و در ucla در رشته فیلمسازی استعداد هنریش را آکادمیک كرد.

به حال فيلم دراكولاي برام استوكر با تمام ويژگي هايش فيلمي جذاب است كه با تمام معيارهاي اقتباس وفادارانه همخواني دارد.
.
.
.
.
.
.
.
source: readtodeathblogspot

Ο “Δράκουλας” του Μπραμ Στόκερ έγινε το 1992 μια αμερικανική ερωτική ταινία τρόμου σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Αστέρια όπως ο Gary Oldman ως Κόμης Δράκουλας,η Winona Ryder ως Mina Harker, ο Anthony Hopkins ως καθηγητής Abraham Van Helsing, και Κιάνου Ριβς ως ο Jonathan Harker απάρτιζαν το κάστ.

Πλοκή

Το 1462, ο Βλαντ Ντράκουλα, μέλος του Τάγματος των Δραγόνων, επιστρέφει στο σπίτι του μετά τη νίκη του εναντίον των Τούρκων. Η σύζυγός του, Ελιζαμπέτα, αυτοκτόνησε όταν άκουσε κάποιες ειδήσεις που έλεγαν για το θάνατο του Βλαντ. Γεμάτος θυμό που η γυναίκα του θα είναι καταδικασμένη που αυτοκτόνησε, ο Ντράκουλα γκρεμίζει το παρεκκλήσι του και ορκίζεται στο Θεό ότι θα αναστηθεί από τον τάφο για να πάρει εκδίκηση για το θάνατο της Ελιζαμπέτα με όλες τις δυνάμεις του σκότους.

Το 1897, ο δικηγόρος Τζόναθαν Χάρκερ αναλαμβάνει σαν πελάτη του τον Κόμη Δράκουλα από την Τρανσυλβανία καθώς ο προηγούμενος δικηγοόρος Ρ.Μ. Ρένφιλντ έχει τρελαθεί. Ο Τζόναθαν ταξιδεύει στην Τρανσυλβανία για να κανονίσει την ακίνητη περιουσία του στο Λονδίνο. Συναντά τον Κόμη, που είναι τώρα ένας ηλικιωμένος, γεμάτος ρυτίδες, χλωμός άντρας που κατοικεί σε ένα παράξενο κάστρο. Ενώ υπογράφει κάποια χαρτιά, ο Κόμης ανακαλύπτει μια φωτογραφία της αρραβωνιαστικιάς του Χάρκερ, Μίνα και πιστεύει ότι είναι η μετενσάρκωση της Ελιζαμπέτα. Ο Κόμης αφήνει τον Τζόναθαν να ξελογιαστεί από τις νύφες του και φεύγει για την Αγγλία.

Στο Λονδίνο, ο Κόμης μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο και υπνοτίζει, βιάζει και δαγκώνει τη Λούσι Γουεστένρα, με την οποία μένει η Μίνα όσο καιρό ο Τζόναθαν είναι στη Τρανσυλβανία. Η συμπεριφορά και η υγεία της Λούσι αναγκάζουν τους πρώην αγαπημένους της Κουίνσι Μόρις και Δρ. Σιούαρντ και τον αρραβωνιαστικό της Άρθουρ Χόλμγουντ να καλέσουν τον Δρ. Αβραάμ Βαν Χέλσινγκ. Ο Βαν Χέλσινγκ αναγνωρίζει τη Λούσι ως θύμα ενός βρικόλακα. Ο Κόμης, τώρα νέος και γοητευτικός, συναντά τη Μίνα και τη γοητεύει. Όταν η Μίνα μαθαίνει νέα από τον Τζόναθαν, ο οποίος έχει αποδράσει και αναρρώσει, ταξιδεύει στη Ρουμανία και παντρεύονται. Μέσα στην οργή ο Δράκουλας μεταμορφώνει τη Λούσι σε βρικόλακα. Οι Βαν Χέλσινγκ, Σιούαρντ, Χόλμγουντ και Μόρις τη σκοτώνουν.

Αφού οι Τζόναθαν και Μίνα επιστρέψουν στο Λονδίνο, ο Τζόναθαν μαζί με τον Βαν Χέλσινγκ και τους υπόλοιπους οδεύουν προς το σπίτι του Δράκουλα και καταστρέφουν όλα τα κουτιά που περιέχουν χώμα. Ο Κόμης πηγαίνει στο άσυλο που κρατείται ο Ρένφιλντ και τον σκοτώνει επειδή προειδοποίησε τη Μίνα για την παρουσία του….

Κάστινγκ
Για το ρόλο του Δράκουλα δοκιμαστικό έκαναν οι Γκάμπριελ Μπερν, Άντι Γκαρσία, Αρμάν Ασάντε, Αντόνιο Μπαντέρας και Βίγκο Μόρτενσεν. Μεγάλη επιθυμία για το ρόλο του Βαν Χέλσινγκ έδειξε ο Λίαμ Νίσον, ο οποίος ήθελε πολύ να συνεργαστεί με τον Κόπολα, αλλά όταν ο Άντονι Χόπκινς έδειξε ενδιαφέρον απέρριψαν το Νίσον. Ο Ίαν Ντούρι έκανε δοκιμαστικό για το ρόλο του Ρένφιλντ ενώ ο Στιβ Μπουσέμι που ήταν η αρχική επιλογή τον απέρριψε. Πριν ο ρόλος της Λούσι δοθεί στη Σάντι Φροστ, πρώτη επιλογή ήταν η Τζούλιετ Λιούις.

Box Office

Με προϋπολογισμό 40.000.000 δολάρια, η ταινία έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 1η θέση με 30,5 κατομμύρια δολάρια. Συνολικά συγκέντρωσε 82,5 εκατομμύρια στο αμερικανικό box office και 133,3 εκατομμύρια δολάρια στον υπόλοιπο κόσμο.Παγκοσμίως απέφερε 215,8 εκατομμύρια δολάρια