source: themovingmuseum

Harm van den Dorpel is a Berlin-based conceptual artist using his work to investigate aesthetic hierarchies and cybernetic organisations of art and contemporary visual culture in general. He explores how intuitive associative expression, and algorithmically structured information systems can operate in hybrid. His practice spans sculpture, collage, animation and websites. He is regarded as a key figure in Post-Internet art.
Harm van den Dorpel, born 1981, is a Dutch artist based in Berlin and a graduate of Amsterdam’s Gerrit Rietveld Academie and Vrije Universiteit. Selected solo exhibitions include Release Early, Release Often at Abrons Arts Center in New York (2013), About at Wilkinson Gallery in London (2012) and Watch The Throne at Grouphab.it in Berlin (2012). Selected group shows include Art Post-Internet at The Ullens Center for Contemporary Art in Beijing (2014), Surplus Living at KM Temporaer in Berlin (2014), The New Beauty of Our Modern Life at Higher Pictures in New York (2014), Where Narrative Stops at Wilkinson Gallery in London (2013), Dissociations @ First Look Series at The New Museum in New York (online commission, 2013), Bcc 9: Das Ei ohne Schale at OSLO10 in Basel (2012), Versions at the Dutch Institute For Media Arts in Amsterdam (2009), New Wave: Internet Pavillion at the Venice Biennale (2009) and AFK (Away from Keyboard) Sculpture Garden at Atelierhof Kreuzberg in Berlin (2009). He has also spoken on the Post-Net Aesthetics panel at the ICA in London (2013) and received grants from the Mondriaan Foundation (2012) and the Dutch Foundation for the Arts (2011, 2012). Between 2008-2013 van den Dorpel taught New Media Arts and Interaction Design at the Gerrit Rietved Academy.
.
.
.
.
.
.
.
source: nimknl

Artist Statement
Het is vaak verrassend om te ervaren hoe bepaalde zaken, die ik zelf compleet voor de hand liggend vind, door anderen niet als zodanig worden ervaren. Dit zou kunnen duiden op een licht autistische neiging van mijn kant, maar hoewel ik dit in het verleden frustrerend vond, ben ik het in de loop der tijd steeds meer gaan waarderen. Het idee dat anderen dit ook ervaren is geruststellend. Uiteindelijk zijn publiceren en uitzenden sociale activiteiten. Om vooruitgang te kunnen boeken is een omgekeerd proces noodzakelijk: we moeten een stap terug zetten.
Om meer inzicht te krijgen in het functioneren en de logica van een systeem, zijn we genoodzaakt het systeem te ontleden, in stukken op te delen en om te denken als de ontwikkelaars ervan. Dit vergt geen reactionaire, maar een progressieve houding. In gebieden als software-ontwikkeling en product design zijn strategieën ontwikkeld die niet alleen de realiteit beschrijven, maar deze ook vormgeven. Dit gaat over het oplossen van vergelijkingen met te veel variabelen waarbij elke parameter afhankelijk is van alle anderen en mijn inmenging als een feedback loop kan werken. Complexiteit, inconsistentie en tegenstelling hoeven niet altijd opgelost te worden; we mogen het laten zijn. Laten we het persoonlijke verbinden met het universele; het algemene benaderen door subjectief te zijn. De meest waardevolle momenten doen zich voor wanneer het toevallige en het intuïtieve het rationele uitbalanceren – een irrationaliteit zonder esoterie.
.
.
.
.
.
.
.
.
source: archivehekch

Der niederländische Künstler Harm van den Dorpel (geboren 1981) lebt und arbeitet in Berlin. In seinem Werk untersucht er die ästhetische Hierarchie der zeitgenössischen digitalen Kunst und setzt sie in Beziehung mit der Kunstgeschichte.

Im Laufe der Jahre hat Harm van den Dorpel ein modus operandi entwickelt, der zwar nicht strikt als Collage bezeichnet werden kann, diese aber doch metaphorisch aufgreift. Er kann in dem Sinne als mobil und 3D-Verfahren bezeichnet werden, als er auf einem dreidimensionalen Netzwerk von Verbindungen basiert und schematisch in sichtbaren und unsichtbaren Überlagerungen Beziehungen zwischen verschiedenen Elementen untersucht. Van den Dorpel wendet diese Methode in all seinen Werken an, einschliesslich seiner traditionelleren Collagen wie die Serie “Redux 1–3”. Hier modifiziert der Künstler Filmposter berühmter Hollywoodfilme wie “Cloverfield”, “The Lost World”, und “King Kong”: alle narrativen Elemente wurden entfernt und durch Kunststoff, Glas und Sprühfarbe ersetzt. Formal entsteht so eine vermeintlich digitale Collage, die in Wirklichkeit ausnahmslos analog ist. Gleichzeitig wird die Aufmerksamkeit des Betrachters durch das Entfernen jeder narrativen Referenz auf die digitalen Effekte im Film gelenkt. Es entsteht ein faszinierendes Zusammenspiel verschiedener Wahrnehmungsebenen: Realität sieht aus wie von Photoshop produziert, während Wirklichkeitsreferenzen lediglich aus effektvollen Simulationen bestehen.