Конрад Смоленский

The End of Radio

source: konradsmolenski

The End of Radio is an audio installation consisting of nearly two hundred microphones on stands, which send out signals instead of receiving them. This reversal of the primary function of the microphone alludes to the increased emission of signals which are more and more difficult to assimilate. It seems that the energy of the recordings from a street survey, which the artist used for the installation, has been preserved, even though the sound has been transformed so much that you can only hear interference or individual words. The title has been borrowed from a song by the band Shellac which poses the question whether transmission is still possible without any listeners.

I initially imagined the installation of “It’s on” as if at one moment the viewer is aurally assaulted only to escape into another space where, sound-wise, something more controlled and rational is taking place, thus giving him or her some respite. The intriguing thing with Konrad and his overall practice is you never know which space is which for him. Where the peace lies with him, where solace is generated. Could it actually be within the chaos of the utterly aggressive moment or is he like the majority of us, where it lies in the traditional quietude of the subtlest of gestures?

Later that day he sends me computer generated maquettes and working notes/sketches showing the spaces of the gallery with the work placed within. It was then that I realized that I was wrong. There is no safe haven. No rest stop. No transition. Nothing. If I understand this correctly, they both fuck with you. If I understand this correctly, the quietude, or something remotely akin to it, simply ain’t there. Shit, he isn’t like us.

It’s center is the jumble of microphones catching nothing but themselves and as a result, feeding off of each other and turning the results onto the viewer or, I should say, listener. Konrad is in contemporary Warsaw and if you google his name, the first image that comes up is the artist, face-masked and bare-chested, clutching a reconfigured gutted missile attached to an amplifier more menacing looking than him. I’m assuming that “The End of Radio”, as well, fits perfectly within the social and political context of his moment, this moment, wherever he plugs it in.

As for that thing in the next space entitled, “It’s Bigger Than Me”, that thing right out of the catacombs of a North Hollywood prop house (ask Konrad about his experiences in nearby Sunland), that thing that looms over you in a way that transcends reality and digs deep into your inner most inner, it looks like it hurts. It looks like it comes from a cheap 1950’s Sci-Fi B-movie, like a thing designed to melt you from the inside out or something. Look for puddles around the base when you enter. I see in the working plans that there’s glass nearby. I hope that there’s tape spread across the exterior of that glass. They say that helps keep it intact when the storm penetrates, sonic or otherwise.

Konrad Smoleński works the fields of photography, video art, installation, performance and happening. He is one of the pillars of the Panerstwo group based in Poznan and an animator of the alternative music scene Pink Punk. Smolenski often makes use of spectacular pyrotechnic effects, in contrast minimal with the usually minimal punk aesthetic. A fine, chiselled precision is typical of his works, and this quality that gives them the purified, ascetic character. The artist has also experimented with music production through ‘Sound Booming’, guerrilla concerts by the group BNNT. Konrad Smolenski’s practice brims with surprising objects, such as bombs made out of gymnastic balls, or music instruments constructed from military missiles. Such objects are marked with his intervention (being shot through or burnt, for example) and enter into dialogue with the concept of the ready-mades. A sense of anxiety can be found under the aesthetic layer of Smolenski’s works, drawing the most fundamental questions about fear, death and the ultimate.

Konrad Smolenski is a multimedia artist, who expertly uses film, music, performance, and object. Irrespective of the chosen technique or a combination of them, the artist displays an above-average knowledge of the tricks of trade of each medium, an ability that has been known as artistry. Technical perfection of Smolenski’s works comes as a surprise taking into consideration the subjects he takes on and the conspicuous presence of the vibrant and openly anarchist personality of the author, who is not so much an implicit trace but the cornerstone of this oeuvre. Hypnotic movie stills and their virtuoso editing as well as soundtracks of powerful impact, painlessly introduce the viewer into an alternative field of perception, designed by Smolenski to ultimately destroy the viewer and confront him with the borderline experience of the brutally inevitable, such as decay or death. In spite of their uncompromising attitude, their display of ultimate subjects and a regular use of very intrusive forms, Smolenski’s works are balanced off by subtlety, with and unbounded liberty.
.
.
.
.
.
.
.
source: konradsmolenski

„Tu jest za dużo możliwości. A w sztuce powinno być jak najmniej możliwości. Powinno ich prawie nie być. Gdyby na przykład zbudowano tu ogromną machinę, która wydawałaby jeden minimalny pisk – to wtedy dla mnie byłby to teatr muzyczny.” Tak w 1966 roku Tadeusz Kantor krytykował trwający 5 dni seans audiowizualny w Galerii Foksal, przygotowany przez Grzegorza Kowalskiego, Zygmunta Krauze, Henryka Morela i Cezarego Szubartowskiego. Artyści i kompozytor wypełnili wnętrze klamotami znalezionymi na złomowisku, z których zbudowali aparaturę – zaproszenie do uczestnictwa i współtworzenia eksperymentu. Każde pomieszczenie zmieniła ona w otoczenie odmienne tak pod względem wizualnym, jak i dźwiękowym. Prepunkowa energia, która przyprawiła o zgrozę Kantora, była odkryciem radosnego współgrania, bez ingerencji wzmacniacza.

Konrad Smoleński odpowiedział na wezwanie Kantora 46 lat później. Radość intermedialnego happeningu zastąpiła groza amplifikacji i groźba porażenia prądem. Śmietnisko zostało zastąpione zgrzebną mgławicą mikrofonów. „Koniec radia” to tytuł instalacji dźwiękowej, ale i kompozycji grupy Shellac. Smoleński znów odkrywa miejsca gdzie przepływ prądu ożywia materię i jest zwiastunem zniszczenia. Ciche trzaski pozwalają usłyszeć głosy, ale nie je zrozumieć. Ścieżka dźwiękowa do horroru? Być może, ale takiego, który nagrany jest zaraz po koncercie, kiedy zapach krwi i potu miesza się z zaprojektowanym przez La Monte Younga dronem, poprzez którego słychać Władimira Majakowskiego, a poeta wykorzystał zjawisko Electronic Voice Phenomena żeby powiedzieć Iggiemu Popowi „Pluj!”. Możliwości jest więc być może jak na kantorowskie standardy aż za dużo. Minimal music mówi językiem punk, wykorzystując jednocześnie jako strukturalną podstawę okultystyczne badania fal radiowych. Ale pisk jest zjawiskiem jednolitym. Nie ważne do którego z tych porządków należy. Ważne jaką formę teatru muzycznego kreuje.
Ten teatr wyraźnie jest obecny w drugiej pracy prezentowanej na wystawie. „Oscylacje” to praca o charakterze wręcz hakerskim. Na służącym do odczytu fal dźwiękowych urządzeniu Smoleński wyświetla falowanie tłumu na koncercie. Cisza nie pomaga nam w rekonstrukcji dźwięku, który powoduje, że ludzkie ciała tworzą kształty przywodzące na myśl sinusoidalne układy. Połączenie technologii, która przywodzi na myśl modernistyczne badania nad naturą dźwięku z brudem punkowego koncertu ponownie dochodzi do głosu w twórczości Smoleńskiego. Oczyszczenie formy służy eksploracji mikroeksplozji, które najlepsze efekty uzyskują na taśmie magnetofonowej.
.
.
.
.
.
.
.
.
source: artukraine

Конрад Смоленский работает с такими медиа, как видео, инсталляция и перформанс. Изучение природы звука является одним из основных элементов его художественной деятельности. Конрад Смоленский исследует выразительные возможности звука как скульптурной формы. Кроме звуковых инсталляций, художник создает аудио-перфомансы, представляя их как вживую, так и в видео. Также он выступает в составе музыкальной группы Panerstwo.

В PinchukArtCentre Смоленский представляет одну из своих последних масштабных звуковых инсталляций «Конец радио». Выставочное пространство заполнено сотнями микрофонов, которые воспроизводят звуки вместо того, чтобы их поглощать.

Зритель, скорее слушатель, растворяется в водовороте непостижимых голосов и познает физические и скульптурные свойства звука.