source: villalarepubblicawordpress

In de zacht aanwezige performance van Marline van der Eijk verstrijkt de tijd wél heel duidelijk. De performance, zeker wanneer die niet met filmbeelden wordt vastgelegd, is natuurlijk bij uitstek het medium waarin de tijd een onderdeel, zeg maar gerust een gereedschap is. Met enige zorg wordt de bezoeker een klompje ijs in de vorm van een hand aangeboden om enige tijd in eigen handen te koesteren. Maar wat doe je met zo’n ijskoud smeltend handje? Het koesteren in hartelijkheid en vriendschappelijkheid? Daardoor zal het des te harder smelten. Daartegenover is het vrijwel onmogelijk deze handreiking van Van der Eijk te weigeren. Zij staat daar immers zelf ook de hele tijd te kleumen met een stuk ijs in haar handen, al zijn die handen ingevet tegen de ergste kou. Door het overnemen van de ijshand, deel je als bezoeker even wat haar bezighoudt. Een ontmoeting wordt tijdelijk tastbaar en roept een herinnering op die vreemd genoeg meer met persoonlijke warmte heeft te maken dan de koude van het ijs doet vermoeden.
.
.
.
.
.
.
.
source: kabknl

In (interactieve) installaties en performances probeer ik mijn gevoelens, gedachten, fascinaties en perceptie te verwezenlijken tot ervaarbare gedaantes.