米歇尔·弗朗索瓦

source: xavierhufkens

Michel François is a conceptual artist and makes sculptures, videos, photographs, printed matter (posters and newspapers), paintings and installations. He claims no signature style but creates a web of shifting connections between his works and in each different exhibition. The titles of his solo exhibitions often point to his interest in contemporary reality, offices, domestic environments, surveillance, psychology and the police state. To cite just a few: State of Being, Urban Placarding, Expanded Bureau, Déjà vu, Theatre of Operations and Pieces of Evidence. The meanings in his works accumulate over time and vary according to their disposition in space, or the context. In a manner similar to that of the Arte Povera artists, François uses great economy of means to transform seemingly uncomplicated objects and materials, or traces of past events, into deeply resonant carriers of meaning. His work can be seen as exploration of cause and effect, and the ways in which simple gestures can change the status of an object or have important consequences. A number of recent sculptural works, without immediately revealing their origins or the way they were made, invite the viewer to consider the degree to which the hand of the artist, or chance, played a role in their formation: his lace-like wall sculptures, for example, are the result of the thermic shock provoked by pouring molten bronze onto a cold floor. He also collects drawings and transforms them into sculptures known as Scribbles.

He represented Belgium at the Venice Biennale with Ann Veronica Janssens in 1999 and his work was included in Documenta IX, Kassel, in 1993.

Michel François was born in Saint-Trond, Belgium, in 1956. He lives and works in Brussels.
.
.
.
.
.
.
.
.
source: argosartsorg

Michel François is een multi – disciplinair kunstenaar die gebruik maakt van allerlei materialen en methoden , een combinatie van door de mens gemaakte en natuurlijke objecten en foto’s alsmede installaties . Zijn doel is om een ​​beroep op alle zintuigen . François foto’s en video’s zijn over ‘ wonen’ , en hoe vorm te geven aan dat ‘ wonen’ . Misschien is hij een beeldhouwer immers in dat zijn werk schommelt tussen de verleiding om te vergroten of in holten vol – en die uit te hollen of vullen volumes. “Art , in ieder geval , is het leven dat men beeldhouwt . ” ( François )

Opgeleid aan de Ecole de Recherche Graphique ( ERG ) , heeft Michel François er niet van om zich te beperken tot een discipline . Hij gebruikt allerlei materialen en een scala aan methoden , industriële en natuurlijke objecten , foto’s en installaties , waarvan het resultaat een beroep op al onze zintuigen te combineren . François analyseert en verwijst naar de dagelijkse gewoonten en gebruiken in een associatieve manier, zonder afbreuk te doen aan hun algemene geldigheid . Het zou misschien eenvoudiger zijn om te zeggen dat Michel François is een beeldhouwer . Zijn werk wordt gevangen tussen de verleiding om te vergroten of in holten vol en de wens uit te hollen of vul volumes. Als video – maker elk van zijn sequenties vormt een overgang met betrekking tot de volgende sequentie en zijn volledige output is gebaseerd op zijn vaardigheid isoleren onderbrekingen , kleine voorvallen en mislukte gereactiveerde handelingen uit die realtime die hoofdzakelijk bestaat Kantoor . Centraal in Michel François ‘s werk is de persoonlijke beleving van de werkelijkheid , hoewel hij zelf blijft opvallend op de achtergrond , anoniem documenteren van de gebeurtenissen die plaatsvinden . Deze positie kan gemakkelijk worden gezien in zijn video’s , elk met een een record van private of publieke leven met zijn eigen specifieke snelheid en het ritme . Of hij filmt een paar voeten die op loopbanden , een houten stoel eindeloos de trap vallen en verbrijzelen in stukken , of vallen mikado stokken , de afgebeelde voorwerpen snel achter elkaar geen commentaren, reacties of antwoorden vertegenwoordigen politieke , culturele of economische vraagstukken . Zijnde niet- autobiografisch van aard , noch gesteld noch geënsceneerd , ze oorzaak en gevolg te verkennen . Ze zijn experimenteel van aard en direct verklaarbaar .
François is van plan om een ​​ruimte van reflectie of van zelf – bewustzijn te creëren , door het tonen van normale menselijke gebeurtenissen evenals herkenbare processen en objecten . Maar op hetzelfde moment dat hij omkeert dingen , of liever , draait ze binnenstebuiten . François maakt inventarissen van de wereld om ons heen met behulp van tegenstellingen : formele tegenstellingen zoals de sculpturale extremen van concave – convexe en leeg-vol , en dergelijke tegenstellingen als vrijheid en gevangenschap , arm en rijk . Werk versus vrije tijd is een van de contrasten die ons dagelijks leven bepalen . In zijn foto’s en video – werkt Michel François niet zijn werk binnen een autonome , digitale wereld bouwen , maar vindt zijn onderwerpen in de echte – bijna per definitie anti – heroïsche – gewone wereld . Tegelijkertijd , dit levende context de plaats waar zijn kunst getoond . François beelden bezitten niets van de unieke , geïsoleerde object. Zijn oog is niet tot wat gecanoniseerd maar de levendigheid van alledag gehecht. Wat door Michel François is geregistreerd is het onverwachte in de vertrouwde , en de intens in de onbestendige . Hij lijkt de kwaliteit moeten laten de dingen gebeuren om hem heen leiden een eigen leven , het filteren van de wereld met betrekking tot inhoud en vorm , echter zonder zich distantiëren van zijn onderwerp . Foto’s en video François ‘ openbaren zich als schilderijen met ingehouden of openlijk sculpturale kwaliteiten. Het maakt niet uit hoe ze worden gedefinieerd , zijn ze kwaliteiten van zijn fysieke en emotionele leven , dat die van de toeschouwer de fysieke en emotionele leven te confronteren. ” L’art , de toute façon , c’est la vie que l’ on sculpte ” , zegt François .
.
.
.
.
.
.
.
source: paris-art

Les sculptures de Michel François tentent de donner à la matière la fulgurance du dessin. Une fois construites, le processus créatif perdure au moyen de l’installation, laquelle cherche à faire cohabiter l’ensemble autour d’un sens commun. Connexions, tensions et résonances ouvrent ainsi un dialogue inédit entre les pièces, où noirceur et liberté prédominent.