Miroku

source: northropumnedu

MIROKU
COPRESENTED BY NORTHROP DANCE AND THE WALKER ART CENTER
“dance of the soul…a magnificent epic of the human spirit.” – Asahi

A multimedia stagecraft based on the spirit to see the present from the eye of the future, MIROKU was originally created at the New National Theatre Tokyo by one of the world’s leading contemporary figures, Saburo Teshigawara. This solo work bursts with visual beauty, rigor and clarity. Teshigawara contorts his body, plunging in a poetic flow of movement. Performed in a luminously lit box, his silhouette reveals body transformations that will make this experience unforgettable.

With an unparalleled use of lighting, media, and stage effects, this will not only be one of the greatest dance events of the season, but also one of the richest visual arts events in the Twin Cities. Teshigawara’s acute sculptural sensibilities, powerful sense of composition, command of space, and unforgettable movement creates a world all his own.
.
.
.
.
.
.
.
source: bm-lyonfr

La semaine dernière, La Maison de la Danse accueillait le spectacle “Miroku”, dernier solo du danseur et chorégraphe Saburo Teshigawara, réalisé avec sa compagnie Karas. Un bon prétexte pour vous parler de cet artiste stupéfiant et pour vous encourager à aller voir son spectacle.

A propos de Miroku :

Difficile de parler d’un spectacle de Saburo Teshigawara tant il y a de choses à décrire et d’émotions qui émanent de sa danse. Dans “Miroku”, on retrouve le style et la qualité technique propre au chorégraphe. Une danse basée sur la respiration qui allie des mouvements souples et saccadés, une fluidité s’opposant à une tension permanente et des gestes d’une extrême précision.

Miroku est la traduction japonaise d’une des prochaines incarnations de bouddha. Un titre zen qui vient trancher avec l’atmosphère parfois inquiétante du spectacle. Des flashs de lumière, des cris muets et une musique parfois opressante viennent se mêler à la virtuosité du danseur et à son incroyable présence.

Saburo Teshigawara nous transporte avec ce spectacle au coeur d’un songe tourmenté dans lequel la réalité semble difficile à affronter. Son corps désarticulé sculpte littéralement l’espace et nous hypnotise jusqu’au bout. De quoi regretter que cette pièce soit le dernier solo du danseur.

Et comme il faut le voir pour le croire, “Miroku” sera joué au Festival de Marseille du 6 au 10 Juillet 2009 ainsi qu’au Théâtre Nationale de Chaillot, du 7 au 10 Octobre 2009.

Les spectacles filmés “Absolute zéro” et Para-dice sont également empruntables à la médiathèque de Vaise.

A propos de Saburo Teshigawara :

Danseur et chorégraphe japonnais, Saburo Teshigawara est reconnu aujourd’hui comme un artiste majeur de la scène contemporaine. Il entame sa carrière de chorégraphe en 1981 et fonde par la suite la compagnie Karas (qui signifie corbeau en japonais). Il est aussi plasticien et crée pour ses spectacles aussi bien les costumes, les éclairages, le dispositif scénique que la chorégraphie. Pour lui, la création d’une oeuvre doit être globlale et recouvrir tous les domaines.

Depuis 1986, il tourne régulièrement avec sa compagnie en Europe et au Japon. Il développe également de nombreux ateliers en parallèle des ses créations et réalise des films, des installations visuelles ainsi que des chorégraphies pour de grands ballets tel que celui de Francfort.

L’artiste s’est déjà produit à Lyon pour la biennale de la danse avec “Absolute zéro” ainsi qu’à la Maison de la Danse avec la pièce Luminous.

Depuis 2006, Saburo Teshigawara est professeur au Departement of Expression Studies de l’Université St Paul’s au Japon où il enseigne la théorie du mouvement et dirige des ateliers.

Pour en savoir plus sur les multiples facettes de l’artiste le site Epidemic propose une biographie complète de l’artiste en français.

La documentaire “Danser l’invisible” réalisé par Elisabeth Corolaire permet également de découvrir les coulisses du travail de l’artiste et son univers singulier.

Petite citation de l’artiste pour finir, “Danser est beaucoup plus ordinaire que vivre.”. “Danser, c’est jouer avec l’air”. Dit comme cela, ça parait tellement simple …
.
.
.
.
.
.
.
source: paris-art

Le solo Miroku, qui porte le titre de l’ultime incarnation de Bouddha, semble renvoyer aux multiples états passagers qui doivent traverser le corps avant cette dernière mutation. Réceptacle de flux plus ou moins contradictoires, Saburo Teshigawara pulse ici une gamme impressionniste de modalités corporelles en relation avec un espace rectangulaire aux vibrations colorées, variables, faisant visuellement s’effondrer toute idée de cloisons, de frontières. Le chorégraphe japonais nous plonge dans un espace mental où “l’interprète existe dans l’espace comme des particules de vapeur”. Le décor évoque non seulement les environnements perceptuels lumineux de James Turell, mais aussi les toiles de Mark Rothko, composées de lignes vibrantes, de “champs colorés”.

Le danseur ressemble tantôt à un adorateur de la lumière, tantôt à un Saint Jean de la Croix en proie à la Nuit obscure. Miroku évoque en effet le lent dénouement de cet ouvrage, plein de contradictions où le saint meurt à la fois “de ne pas mourir” et espère “vivre de vivre toujours” : Moi je vis dans la douleur / Qui n’a ni nuit ni lumière / Quand j’adore Ton image / Ton regard ne me soulage / Que pour creuser mon tourment./ La chair dressant ses barrages / Sur les flots de mon désir / Je meurs de ne pas mourir / Quand luira, Seigneur, le jour / Où je pourrai dire : “Amour / Je vis de vivre toujours”

Cette danse répétitive, organique, semble se rechercher en tant qu’affirmation. Le son parfois machinique rappelle celui d’une photocopieuse, reproduisant inlassablement le son de sa lumière.

Saburo Teshigawara joue avec ses articulations, avec le rebond, le transfert du poids. Des tensions se dessinent dans le ventre, le centre du corps du danseur pris de tremblements, de convulsions. Il régurgite le mouvement suivant, semble l’avaler, l’intérioriser, le vomir inlassablement. Il paraît s’accoupler à la lumière et vivre la multitude d’espaces fictifs suscitée par elle : “le corps réagit à la lumière de l’intérieur” explique-t-il. “Je crois que l’espace n’existe pas de manière indépendante, mais qu’il naît de la relation produite entre différentes énergies.”Par une sorte de “photoérotisme”, il semble guidé par ses articulations, s’abandonne à elles.

Il s’agit peut être d’une improvisation impressionniste, d’une danse sur le motif, un motif animé de vagues, de courants. Un langage se dégage de cette chorégraphie, un bégaiement, le “reume” — “statut liquide de la perception elle-même” d’après Gilles Deleuze — d’une logorrhée cellulaire profonde.

Un ultime tableau noir tranche avec la douceur vaporeuse monochrome de l’ensemble. L’absence de lumière provoque comme une représentation d’une émotion du désarroi, et génère l’urgence dans le mouvement, le manque, la soif de la lumière. Comme Goethe à l’agonie sur son lit de mort réclamant Mehr Licht [plus de lumière], Saburo Teshigawara hurle dans Miroku ce même profond désir.
.
.
.
.
.
.
.
source: independentpl

Międzynarodowe Spotkania Sztuki Akcji ROZDROŻE to interdyscyplinarny festiwal organizowany corocznie od 1994 roku, prezentujący nowatorskie dzieła z pogranicza teatru, tańca i sztuk wizualnych. Przez 18 lat około 50 tysięcy widzów zapoznało się z twórczością artystów z 16-tu krajów, m.in.: zespołu Piny Bausch z Niemiec, tancerza Kazuo Oho z Japonii, grupy „Rosas” z Belgii oraz Meredith Monk z USA.

Podczas 19-tej edycji festiwalu od 23 października do 7 listopada 2012 zaprezentowane będą spektakle wybitnych artystów japońskich oraz artystów polskich inspirujących się kulturą Japonii, działających na pograniczu sztuk performatywnych i widowiskowych. Pokazom spektakli będę towarzyszyły prelekcje i spotkania artystów z widzami.

W tegorocznej edycji będziemy gościć światowej sławy tancerza i choreografa Saburo Teshigawarę z Tokio, teatr ekspresji fizycznej Gekidan Kaitaishy oraz współtworzący z nim wspólny projekt teatralny, polski teatr ruchu i obrazu Cinema z Michałowic, a także kierowaną przez tancerkę Kayę Kołodziejczyk grupę polskich artystów Universal Law of Impermanence, prezentującą spektakl inspirowany teatrem noh. Jest to pierwsza w Polsce prezentacja spektakli
z Japonii, gromadząca tak wybitnych i nowatorskich artystów zmieniających oblicze współczesnej sztuki.

GWIAZDA:

Saburo Teshigawara – wybitny japoński choreograf i tancerz, twórcą nowatorskich spektakli tanecznych, harmonijnie łączących perfekcyjny taniec z grą światła i muzyki. Jest także autorem scenografii, projektów światła i kostiumów wszystkich swoich przedstawień. Studiował rzeźbę, taniec klasyczny i pantomimę. Od 1981 roku tworzy choreografie solowe. W 1985 roku założył wraz z Kei Miyata zespół tańca współczesnego KARAS, którym kieruje. Stworzył ok. 40 spektakli prezentowanych z sukcesem w europejskich stolicach tańca: Paryżu, Londynie, Berlinie, Amsterdamie i Brukseli oraz m.in. w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Japonii. Najszerzej prezentowane jego choreografie to: Bones in Pages (1991 i 2003), Noiject (1992), Here to Here (1995), I Was Real – Documents (1996), Absolute Zero (1998) i Luminous (2001). Otrzymał wiele nagród, m.in. jedną z głównych nagród na międzynarodowym konkursie choreograficznym Bagnolet w Paryżu w 1986 roku. Jest także autorem choreografii dla kilku cenionych zespołów m.in.: White Clouds Under the Heels (cz. I i II) dla Frankfurt Ballett (na zaproszenie Williama Forsythe’a, 1994 i 1995), Święta wiosny dla Baletu Opery Bawarskiej w Monachium (1999), Modulation dla Nederlands Dans Theater I (2000), Para-dice dla Baletu Grand Théâtre de Genève (2002), czy Air dla Baletu Opery Paryskiej (2003).

Saburo Teshigawara tworzy własny język tańca, operujący ogromną skalą ruchu od ekstremalnej dynamiki do bezruchu. Dużą wagę przywiązuje też do przestrzeni, światła i scenografii. Jego spektakle wyróżniają się wyrafinowanymi, abstrakcyjnymi obrazami oraz stosowaniem iluzji optycznej. Ekspresja fizyczna i niezwykłe obrazy służą wyrażeniu świata duchowych przeżyć człowieka zanurzonego w czasie i przestrzeni. Jest także twórcą spektakli multimedialnych realizowanych z muzykami w przestrzeniach nieteatralnych (tzw. projektów „site specific”), np. Oxygen (2002). Wyreżyserował kilka oper, m.in. Dydonę i Eneasza dla Teatro La Fenice w Wenecji i Turandot dla festiwalu w Edynburgu. Ponadto jest artystą plastykiem: twórcą instalacji, fotografii i filmów oraz autorem kilku książek. Saburo Teshigawara nigdy jeszcze nie gościł w Polsce.
.
.
.
.
.
.
.
.
source: e-gogr

Ο κορυφαίος χορογράφος της Ιαπωνίας και ένας από τους σημαντικότερους στην Ευρώπη, ο Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα, έρχεται στην Αθήνα για δυο παραστάσεις, την Παρασκευή 15 και το Σάββατο 16 Απριλίου (ώρα 20:00) με τη δημιουργία του, Μιρόκου, μια στοχαστική εξερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στο χώρο και το φως, εμπνευσμένη από το μοντέρνο χορό και τις πολεμικές τέχνες.

Μόνος του στην σκηνή επί μια ώρα, ο Τεσιγκαουάρα, κινείται όπως ο αναρριχόμενος κισσός, με τη χάρη της φλόγας και έχει έναν μοναδικό παρτενέρ: τους εξαιρετικούς φωτισμούς του, ένα σύμπαν χρωμάτων, αλλά και συμβολισμών.

Η χορογραφία, τα σκηνικά, ο σχεδιασμός των φωτισμών και τα κοστούμια φέρουν την υπογραφή του ίδιου του Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα. Η μουσική επιμέλεια είναι των: Neil Griffiths, Kei Miyata, Saburo Teshigawara.

Ο Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα (γ.1954) είναι ένα είδωλο για τους Ιάπωνες, που θαυμάζουν την τέχνη του, αλλά και την καθιέρωσή του στην Ευρώπη καθώς και τη φήμη του ως χορογράφου που έχει δημιουργήσει ένα έντονο και πρωτότυπο αποτύπωμα στον κόσμο του σύγχρονου χορού. Ο Τεσιγκαουάρα είναι ένας «συνολικός» δημιουργός: χορογραφεί , σχεδιάζει σκηνικά, κοστούμια, φωτισμούς και επιμελείται τη μουσική για τις παραγωγές του. Πιστεύει ότι τα στοιχεία μιας παράστασης δεν είναι ξεχωριστές τέχνες, αλλά κομμάτια μιας σύνθεσης, υλικά για να «φτάσεις σε μια φόρμα έκφρασης».

Άρχισε την καριέρα του στο Τόκιο, το 1981, αφού έκανε έναν ασυνήθιστο συνδυασμό σπουδών: κλασσικό μπαλέτο και πλαστικές τέχνες. Πήρε από την αρχή αποστάσεις από τη συμβατική παράδοση του χορού στην Ιαπωνία και άρχισε να χτίζει ένα προσωπικό ύφος, βασισμένο στο διάλογο του χορευτή με το σώμα του, ύφος που εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό ρεύμα του σύγχρονου χορού στη χώρα του.To 1985, μαζί με τη χορεύτρια Κέι Μιγιάτα (Kei Miyata) έφτιαξε την ομάδα KARAS( κοράκι στα ιαπωνικά) με την οποία άρχισε τις ομαδικές χορογραφίες και τα workshops, στο στούντιο στο Τόκιο και τη συμμετοχή σε μεγάλα φεστιβάλ και διεθνείς συναντήσεις.

Το 1986 έκανε ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο στην Ευρώπη, στο Διεθνή Διαγωνισμό Χορογραφίας του Μπανιολέ, με το έργο του Kaze no sentan (Στην κόψη του ανέμου) και εκεί, ο ανήσυχος κόσμος του ευρωπαϊκού χορού ανακάλυψε στον Τεσιγκαουάρα πρωτοφανείς φόρμες σωματικής έκφρασης, που δεν χρησιμοποιούσαν τις συμβατικές στιλιστικές τεχνικές. Ο Γουίλιαμ Φόρσάιθ, διευθυντής τότε των Μπαλέτων της Φρανκφούρτης, κάλεσε γρήγορα τον Τεσιγκαουάρα να χορογραφήσει και από τότε η Ευρώπη υποδέχεται με ανοιχτές αγκαλιές αυτόν τον καλλιτέχνη, που διευρύνει διαρκώς τους ορίζοντές του: Κρατικό Μπαλέτο της Βαυαρίας, Μπαλέτο της Εθνικής Όπερας του Παρισιού, Netherlands Dance Theater, Ballet du Grand Théâtre της Γενεύης κ.ά.

Παράλληλα με τη χορογραφική του καριέρα, ο Τεσιγκαουάρα, έχει κερδίσει το διεθνές ενδιαφέρον και στις εικαστικές τέχνες, με βίντεο εγκαταστάσεις και φιλμ/βίντεο, σε εκθέσεις και εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Και ακόμα, πέρα από τα προγράμματα στο στούντιο της ομάδας KARAS στο Τόκιο, συμμετέχει και σε άλλα εκπαιδευτικά προγράμματα. Από το 1995 το S.T.E.P (Saburo Teshigawara Education Project) σε συνεργασία με Βρετανούς καλλιτέχνες στην Βρετανία, δημιουργεί παραστάσεις μέσα από συνεργασίες και διάλογο με χορογράφους και χορευτές, που διαρκούν ένα χρόνο. Από το 2006 ο Τεσιγκαουάρα διδάσκει ως ειδικός εκπαιδευτής στο Τμήμα Κινηματογράφου και Σωματικής Έκφρασης στον τομέα της Σύγχρονης Ψυχολογίας, στο Πανεπιστήμιο του Ρικίο (Rikkyo) στην Ιαπωνία. «Μελετάμε το σώμα ως τη βασική προϋπόθεση της έκφρασης… παροτρύνω τους φοιτητές να μην βιάζονται και να ξεκαθαρίζουν σιγά-σιγά τη διαίσθησή τους και τις ευαισθησίες τους, να διαμορφώνουν απόψεις που θα έχουν νόημα για αυτούς και θα τους ταιριάζουν. Τους λέω ότι πρέπει να αναπτύξουν την ικανότητα να εκφράζουν τις απόψεις τους με σαφήνεια και με τις δικές τους λέξεις».

Μιρόκου είναι το όνομα που έδωσαν οι Ιάπωνες στην τελευταία μετεμψύχωση του Βούδα, λίγο πριν από τη νιρβάνα, όταν ο κόσμος αγγίζει την αρμονία. Ο Μιρόκου συμβολίζει την εντέλεια, την ύψιστη ποιότητα της επίγειας ζωής, που κατακτάται μέσα από διαρκείς αναμετρήσεις με τον εαυτό και με τον έξω κόσμο.

Για τον Τεσιγκαουάρα, η αρμονία είναι «μια διαρκώς κινούμενη ισορροπία, που δεν ολοκληρώνεται ποτέ» και η παράστασή του ακολουθεί τα αεικίνητα στάδια αυτής της ισορροπίας, σαν κεφάλαια μεταμορφώσεων, στα οποία εξερευνά τις ιδέες για την ανθρώπινη ύπαρξη, σε ένα παιχνίδι του σώματός του με τους φωτισμούς. Οι φωτισμοί λειτουργούν σαν όψεις του κόσμου, σε όλες τις κλίμακες του μπλε, από το ψυχρό της αυγής μέχρι το θαμπό γαλάζιο, που φτιάχνει την ψευδαίσθηση ενός υποβρύχιου σύμπαντος. Το μπλε σκουραίνει μέχρι το μαύρο της νύχτας και ο χορευτής μοιάζει να δίνει μια μάχη με το φόβο, ενώ τα παράθυρα άπλετου φωτός, που διακόπτουν το μαύρο, υπαινίσσονται μια απελευθερωτική νίκη.

Τρεις ψηλοί «τοίχοι» πλαισιώνουν το χώρο, μια σκηνογραφική ιδέα, που επιτρέπει στον χορευτή να παίζει με τις κλίμακες, να προβάλλει το σώμα του σαν μινιατούρα σε καμβά ή οθόνη ταινίας και να μεγεθύνει τις αναλογίες του ανθρώπου και του κόσμου. Κίνηση, φωτισμοί και μουσική δημιουργούν ένα τρισδιάστατο τοπίο και δικαιώνουν την άποψη του Τεσιγκαουαρά για τον «συνολικό» δημιουργό.

Ο Τεσιγκουάρα, με το έργο του αυτό, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2007, στο Νέο Εθνικό Θέατρο του Τόκιο, φτιάχνει μια αλληγορία για τον κόσμο, δέσμιο χαοτικών δυνάμεων και συνθηκών, αλλά δείχνει να υποστηρίζει ότι αν η ανθρωπότητα μοιάζει με φυλακή, είναι ταυτόχρονα και άσυλο καθώς και μια αχανής έκταση πιθανοτήτων. Για τους θεατές, ο Μιρόκου είναι μια μορφή «αποφυλάκισης», κάθαρσης, έμπνευσης και επαναφόρτισης.