Capture

source: pianofabriekbe

Capture is een reeks foto’s waarin Sara Bomans gehuld in een witte, gebreide pionachtige cocon diverse houdingen aanneemt. Afhankelijk van de houding verandert het uitzicht en de sfeer van de foto, en zijn diverse interpretaties van de vorm mogelijk. Hoewel ze zichzelf verbergt, probeert ze door middel van de houding een bepaald aspect van zichzelf te tonen. De beelden variëren tussen ingetogen of verlegen en extravert of humoristisch.

Sara Bomans werkt vrij biografisch: innerlijke gevoelens en persoonlijke ervaringen liggen steeds aan de basis. Met humor als uitvergroting bezweert zij het lichaam. ’Die speelse vrijheid om als een soort nar onze sterfelijkheid en zwakheden te bespotten.’ Juist dit besef van tijdelijkheid en de ambiguïteit tussen verlangen en zelfrelativering maken haar werk zo krachtig.
Sara Bomans’ oeuvre getuigt van een vitalisme: een onbevredigbare drang om te communiceren op alle gebieden, via woord, beeld en het tactiele. De mogelijkheden van textiel, de subtiliteit van haar, de uitdaging van het schilderen, de snelheid van tekenen met balpen, de humor van poppen maken’ en de samenwerking met andere kunstenaars: het zijn welkome afwisselingen voor een artistieke duizendpoot.

Zij toonde haar werk onder meer in De Mijlpaal Heusden-Zolder, SECONDroom Brussel, Kunstenfestival Watou, Salon Blanc Oostende, Atelierhof Kreuzberg Berlin
.
.
.
.
.
.
.
source: bamartbe

Sara Bomans leeft en werkt in Hasselt, België. Met humor als bindmiddel houdt ze zich onder meer bezig met tekenen, installaties, textiel, netwerkprojecten, scenografie voor theater, collaboraties, schilderen, zeefdrukken, sculpturen, poppen, video, fotografie… kortom: ze legt zichzelf geen beperkingen op en amuseert zich. Hoewel ze als een bezetene kan creëren is haar grootste ambitie een gelukkig leven leiden. In haar werk is deze zelfrelativering te vinden onder een dun laagje ironie in thema’s als ‘vrouwelijkheid’, het leven, reflecties over de kunstwereld, onzekerheid, taboes, etc.
.
.
.
.
.
.
.
source: bamartbe

Sara Bomans lives and works in Hasselt, Belgium. With humor as a thread her activities include drawing, installations, textiles, network projects, set design for theater, collaborations, painting, silkscreen prints, sculptures, dolls, video, photography … in short, she puts herself no limits, and amuses herself. Although she can create as if possessed, her greatest ambition is to lead a happy life. In her work, she puts things in perspective under a thin layer of irony in themes such as ‘femininity’, life, reflections on the art world, uncertainty, taboos, etc.
.
.
.
.
.
.
.
source: evasteynenbe

Tijdens [Don’t] Mind the Body toont Sara Bomans een gebreide sculptuur, Trophy, en voor het eerst ook enkele schilderijen uit de serie My body is against me. Nog niet zo lang geleden sprak schilderkunst haar minder aan omwille van het weinig tactiele aspect. Frieda Kahlo’s biografie vormde een kantelmoment. ‘Wat ik voordien ‘gekunsteld’ vond, werd nu puur, hard en eerlijk.’

De reeks kleine schilderijen tonen gefragmenteerde lichaamsportretten. Een steeds groeiende verzameling van een geschilderd ‘zelf’. De haast documentaire details representeren kleine kwaaltjes en onhebbelijkheden van het lichaam. Ze doen denken aan morfologische ‘ex voto’s’, de afbeeldingen van lichaamsdelen die mensen achterlaten op rituele plaatsen. Het uitvergrote onderwerp zit ons dan ook dicht op de huid. En het overdreven kleurencontrast verwijst naar een dramatiek. Maar juist in de overdrijving schuilt het sur-reële, het creëert een afstand.

Sara Bomans haar werk is vrij biografisch: innerlijke gevoelens en persoonlijke ervaringen liggen steeds aan de basis. Zo onstaat Trophy vanuit een dramatische gebeurtenis bij één van haar mentors en de impact op haar eigen situatie. De wollige textuur contrasteert met het ware drama en de losse steken bovenaan vertalen het gevoel uitgetrokken te worden. Door de afwezigheid van kleur ligt de nadruk op textuur, vorm en betekenis.

Maar verval en sterfelijkheid baden bij Sara Bomans geenszins in een droeve, ceremoniële schoonheid. Met humor als uitvergroting bezweert zij het lichaam. ‘Die speelse vrijheid om als een soort nar onze sterfelijkheid en zwakheden te bespotten.’ Juist dit besef van tijdelijkheid en de ambiguïteit tussen verlangen en zelfrelativering maken haar werk zo krachtig.

Haar schilderijen, sculpturen en ‘haartekeningen’ laten de blik haperen tussen griezelige ernst en desoriënterende grap. Met een zwarte humor ondergraaft ze vaste mechanismen in een systeem. In dit geval het kunstbedrijf en het soms dogmatische ‘aura’ van belangrijkheid dat aan kunst en kunstenaar wordt toegekend. Waarna de eeuwige vraag naar de relevantie van kunst komt bovendrijven. Maar een samenleving zonder kunstenaars blijft blind voor de werkelijkheid.

Sara Bomans’ oeuvre getuigt van een vitalisme: ‘een onbevredigbare drang om te communiceren op alle gebieden, via woord, beeld en klank’. Een gezonde gulzigheid naar de verschillende expressiemiddelen: ‘De mogelijkheden van textiel, de subtiliteit van haar, de uitdaging van het schilderen, de snelheid van tekenen met balpen, de humor van poppen maken’ en de samenwerking met andere kunstenaars. Het zijn welkome afwisselingen voor een artistieke duizendpoot.