Sweet Dreams are Made of This

source: highlike
Work: My work is largely based on the observation of how human beings interact with the world. Why are we here? What is our role as human beings? These are the fundamental questions of my research. As a Belgian born artist based in Yogyakarta, Indonesia, I have experienced humans to be fundamentally similar in the way we handle these questions and impressed by our mind’s intrinsic duality in it’s ability to represent physical or conceptual dilemmas. We live in a world where financial, technological, social or whatever kind of achievement is considered more important than the ‘conservation’ of nature. We are not so far from destroying the planet beyond return and in doing so, exterminating ourselves. I believe that if we are able to focus on our inner self and reflect on it as a dimension of the environment rather than an agent, we might find some solutions and will be capable of influencing our environment in a positive way. Observatory of the Self 2.1 is part of a series of works entitled Observatories of the Self, designed as spaces or constellations which help immerse the observer in an environment that opens them up to greater matters- call it the meaning of life, the universe or the self. The spaces and constellations underline the principals of quantum physics: One’s convictions prescribe one’s vision about reality. Observatory of the Self 2.1 is a wearable Observatory that is set up like a solar system, where the spectator is represented as the sun at the center, with the planets and moons turning around while reflecting back ‘the sun’, the self.
Photographer: Jhoeko Photography
.
.
.
.
.
.
.
source: saranuytemans
Toelichting op mijn werk
Sinds 2001 maak ik voornamelijk video-installaties en performances. In deze werken tast ik de grens af tussen dat wat als realiteit en dat wat als kunstmatig ervaren wordt. Mijn nstallaties en performances zijn visualisaties van het onderzoek naar verschillende representaties van de
werkelijkheid en hoe deze met elkaar interageren. Hierbij staat de mens en zijn econditioneerde manier van waarnemen altijd centraal. In mijn performances is hij/zij daarom fysiek aanwezig en in de video-installaties met alleen het hoofd of het lichaam afgebeeld. De menselijke maat wordt hierbij gehandhaafd om intimiteit met de toeschouwer te behouden. In de video-installaties gebruik ik om die reden ook de suggestie dat het videobeeld contact maakt met de toeschouwer door tijdens de opnames de acteur in de lens te laten kijken. De representaties van de werkelijkheid onderzoek ik zowel op het psychologische als op sociaal/cultureel vlak. Bij de psychologische verbeelding neem ik mezelf vaak als uitgangspunt en figureer zo als de hoofdpersoon in het werk. Ik verhoud me dan tot een suggestieve ruimte -die voor concepten, gedachten en emoties in het hoofd staan- waarin de toeschouwer een inkijkje wordt gegeven. De sociaal/culturele Verbeelding daarentegen is vrijwel altijd site-specific en gaat een directe relatie aan met de omgeving en/of wat daar speelt. Voor deze werken nodig ik meestal andere personen uit om te figureren. De constructies van mijn video-installaties zijn simpel en sec en ik gebruik hiervoor onbewerkte materialen zoals glas, bekistings hout, metalen platen, bamboe, of bestaande meubelstukken. Door middel van pneumatiek, mechanica, elektronica en computerprogrammering gaan mijn video-installaties een al dan niet gesuggereerde interactie aan met de fysieke omgeving. Er lijkt iets te gebeuren in de omgeving van het videobeeld in directe samenhang met het gene dat op de video te zien is. Sommige installaties zijn zo geregisseerd en geprogrammeerd en in andere installaties zijn de omstandigheden in een bepaalde omgeving van directe invloed op het videobeeld; zoals een regenbui of de oproep tot gebed in
Islamitische landen dat 5 maal daags weerklinkt. Na een residentie van 3 maanden in Cemeti Arthouse in Yogyakarta (Indonesië) in 2006, heeft er een relativering plaatsgevonden van mijn
eigen achtergrond door de totaal andere mentaliteit, levensstijl en gewoonten van dit land. Dit verblijf heeft mij een enorme input voor mijn werk en persoonlijke ontwikkeling gegeven en is van invloed geweest op mijn latere werk. Sinds die tijd ben ik nog een aantal keren geweest
en heb ook ter plekke verschillende installaties en performances gemaakt.
Unfolding Perspectives (2007) is een voorbeeld van een kinetische interactieve video-nstallatie die een sociale en culturele thematiek verbeeldt. In dit geval betreft het de gevolgen van een verwoestende aardbeving die net in Indonesie had plaatsgevonden die de cyclus van vernietiging en vernieuwing belicht. De installatie bestaat uit een bamboe constructie op een houten tafel
van 2,5 x 1,4 vierkante meter en een hoogte van 40cm. De constructie bestaat uit vier lange geleedpotige palen van 2,1 meter hoog die enigszins naar elkaar toelopen. De palen zijn in het midden en aan de bovenkant met elkaar verbonden met lange dwarsverbindingen. Een keer per
6 minuten stort de bamboe structuur met veel kabaal in waaruit deze zich na een halve minuut weer opricht. (Denk aan knijpfiguurtjes die in elkaar zakken als je de onderkant indrukt) Half onder het bouwsel op de tafel staat een 15inch televisietoestel waarop het borstbeeld van een
Indonesische vrouw te zien is. De vrouw kijkt rustig om zich heen en af en toe kijkt ze haar
toeschouwers in de ogen (in de hele cyclus van 6,5 min, ongeveer 2 maal 7 a 8 seconden). Als de bamboe constructie instort onder hels kabaal, lijkt ze te schrikken en verbergt zich direct onder haar armen voor bescherming. Vervolgens maakt ze zich langzaam los en begint weer te
kijken naar haar omgeving. Een voorbeeld van een werk waar ik met een psychologische uggestieve
ruimte heb gewerkt is de kinetische interactieve installatie Opposites Attract (2008).
In een ruimte staan tegen een wand twee 28 inch tv-schermen. In een loop van ongeveer 7 minuten worden een naakte man en een naakte vrouw getoond die ieder apart in een houten box opgesloten zitten. Ze gaan op in hun eigen bezigheden. De vrouw tekent op de wanden van de box vogels en
planten en de man vouwt van papier vliegtuigjes en speelt daarmee. Soms proberen ze via het kloppen op de wanden vergeefs contact met elkaar te krijgen. In het midden van de ruimte, tegenover de schermen hangen twee grote, houten boxen die aan het plafond zijn bevestigd (van 1,2 x 1,2 x 1,2m3),waaruit synchroon met het beeld het fysieke geluid van het kloppen te horen is. De geluiden doen vermoeden dat het gaat om live registraties zoals van beveiligingscamara’s op en dat de man en de vrouw echt opgesloten zitten in de twee boxen. Het geluid wordt bewerkstelligd door kinetische klopmachientjes waardoor het kloppen echt klinkt. De video installatie I love me, I love me not (2010) is een voorbeeld van de innerlijke strijd ten gevolge van op de buitenwereld geprojecteerde gedachten. Bij binnenkomst in een L-vormige ruimte hoor je de stem van een vrouw continu zachtjes zeggen: ‘ I love me… I love me not… I love me… I love me not…’. Om de hoek in de L-vormige ruimte, hangt een ruw houten
plaat van 70 x 120 cm waar de levensgrote beeltenis van een vrouwenlichaam van nek tot en met de knieën is geprojecteerd. Ze plukt een voor een de blaadjes van een bloem tot alleen het hart over is. Ondertussen dwarrelen de losse blaadjes zachtjes neer op de betonnen vloer, zichtbaar gemaakt door een tweede projectie die met behulp van een projector achter de houten plaat hangt. Als alle blaadjes zijn geplukt, begint de video opnieuw. Naast video-installaties maak ik ook publieke performances al dan niet in samenwerking met andere kunstenaars. Publieke performances zijn voor mij een effectief kanaal om stereotypen te deconstrueren en
bewustwording van diversiteit te laten zien. What is it I project into the streets (2010) is zo’n voorbeeld van een publieke performance. Ik sta in de openbare ruimte op een drukke
kruising, op de markt en op een plein. Ik houd een grote ronde spiegel (45cm diameter) voor mijn hoofd die ik langzaam in alle richtingen heen en weer beweeg. In plaats van mijn hoofd zien de voorbijgangers zichzelf, dan weer de lucht, het felle licht van de zon, een stuk boom,
de straat, een voorbijganger, …
.
.
.
.
.
.
.
source: saranuytemans
Explanation of my art work
Since 2001 I have mainly produced video installations and performances. In these works I explore the border between what is perceived as reality and what as artificial. My
installations and performances are manifestations of my investigations into different representations of reality and how these different representations interact. Human beings and their conditioned ways of perceiving are hereby the central subjects. Therefore in my performances the human is physically present and in my video installations, human is depicted with the head only or (whole/part of) the body. Human scale is maintained to save intimacy with the audience. For this reason I also use the suggestion that the video makes eye contact with his audience by making the performer to look into the camera lens while shooting.
I examine the representation of reality, both at psychological and social culture range. For the work at psychological range, I often use myself as the starting point and I am the main actor in the work. I often create suggestive spaces – that refer to concepts, thoughts and emotions in one’s head – into which the audience may glimpse. On the other hand are the social/cultural aspects of my work which are predominantly site-specific and directly relate to the immediate surroundings. Mostly I invite other people to perform in these works. The constructions of my video installations are simple and modest. I use raw materials such as glass, construction wood, metal plates, bamboo or existing furniture. With the help of pneumatics, mechanics, electronics and computer programming my installations are interactive.
It seems that something happens in the environment of the video image in immediate connection with that what can be seen on the video. Some installations are directed and programmed like that and in others reacts the video image directly at circumstances in the surroundings; like a shower of rain or the call for prayers which resounds 5 times a day in Islamic countries,
A residency of three months at Cemeti Arthouse in Yogyakarta (Indonesia) in 2006, brought
me new insides in my own position in the world through experiencing a different mentality, lifestyle and habits. This stay had an enormous input on my work and personal development and has a lot of influence on my later work. Since then I have been going back to Indonesia and made some site-specific installations and performances.
.
.
.
.
.
.
.
source: biasaartspace
The Belgium-born artist, who resides in Yogyakarta, transformed the gallery into an experiential haven for contemporary art and fashion enthusiasts alike. The series consists of seven interactive kinetic installations using reflective media, light and technology to create spaces or ‘constellations’ for viewers to enjoy. These skillfully constructed, and often motorized, pieces allow the audience to capture themselves and their environment in a series of revolving, rotational, vibrating or distorted reflective media that creates a kaleidoscopic view of themselves and the environment around them.