Copacabana Machine Sex
Copacabana Machine Sex is een 30 minuten durende burleske muzikale robotvoorstelling met uitsluitend biomorfe machines als acteurs, muzikanten en dansers. Mijn doel is niet om een ​​echt cabaret na te bootsen, maar om een ​​metaforisch spektakel te bedenken als antwoord op de vraag: “Wat zou er gebeuren als machines op een cabaretpodium zouden staan?” Esthetisch gezien is de set een vreemde hybride mix tussen de klassieke Broadway-kitsch en de donkere industriële look van mijn eerdere werken. Zoals het meeste van mijn werk is het een verkenning van robotachtige vormen en bewegingen door middel van muziek, geluid en licht.

Plastic Meisjes
Met langzame sierlijke bewegingen en digitaal gegenereerde berichten leveren Plastic Girls een opvallende bijdrage aan de seksualisering van de openbare ruimte voor het pand van hun eigenaren. PLASTIC GIRLS is de laatste film van een Korea-gerelateerde trilogie volgend op BIKINI WORDS en LAST LETTERS.

Rode Rimpelingen
De Franse kunstenaar Vincent Leroy (Vincent leroy) realiseerde een dynamisch werk voor Remy Martin genaamd “Red Ripple”. Het kunstwerk bestaat uit een aluminium frame met daarin een spiegel met een diameter van 1,10 die beweegt door de werking van een elektromotor. Het werk weerspiegelt de traagheid en ontbinding van bewegingen door delicate bewegingen. De cirkelvormige spiegel is met een laser in tien concentrische ringen gesneden, waardoor de reflectie in een complexe en contemplatieve kleur tussen de voor- en achterkant van het object is gesneden.

Babyflutter
Baby Flutter is een verzameling kunstwerken die Harris’ fascinatie voor vlinders en hun prachtige vormen verkent. Binnen de interactief bestuurde stukken wordt elke individuele vlinder tot leven gebracht door middel van innovatieve technologieën die een unieke betrokkenheid van de kijker mogelijk maken. Op basis van zijn reizen en ervaringen heeft Harris zijn favoriete tien vlinders geselecteerd, één voor elk van de LCD-schermen. Sommige zijn inheems in specifieke regio’s die hij heeft bezocht, terwijl andere vaak over de hele wereld worden aangetroffen. Elke soort is geherinterpreteerd als een ‘levend’ portret, met hun specifieke kenmerken. Als een kijker het kunstwerk nadert, veranderen de vlinders van rusthouding in vliegmodus, waarbij ze de bewegingen van de kijker volgen in een poging om hun prachtige vleugels in slow motion-vlucht te laten zien.

Universe
WHITEvoid ontwierp en realiseerde de dynamische LED-installatie met de nieuwste innovatie van WHITEvoid’s huismerk Kinetic Lights: de videodriehoeken met HD realtime streaming. De productie van het hele project werd ondersteund door het lokale L!VE Kingway-team in Beijing. De precieze kinetische bewegingen van verschillende vormen en vormen speelden de rol van een ‘acteur’ of ‘performer’ in plaats van ‘slechts een achtergrond’ te zijn (zoals meestal het geval is bij videowalls of projecties). Gecombineerd met de uitvoering van een volkskoor, stelde deze multidimensionale video-installatie artiesten in staat om in realtime op het podium te communiceren met het ‘universum‘.

Diffusion Choir
De sculptuur viert de organische schoonheid van samenwerking door de bewegingen van een onzichtbare zwerm vogels te visualiseren. Vierhonderd vouwelementen vormen een hangend volume in het zonovergoten atrium. Elk element kan onafhankelijk worden geopend en gesloten, bestuurd door aangepaste software met een flock-algoritme. De bewegingen van de sculptuur evolueren voortdurend, aangedreven door de stroomdensimulatie. In de loop van elk uur smelten kleinere groepen vogels samen tot een enkele entiteit, zwevend door de lucht in vloeiende samenwerking. Op elk kwartier verzamelen de vogels zich en voeren speciale gechoreografeerde gebaren uit over het beeldhouwwerk.

Museum Motus Mori
Een choreografie voor het sleutelbeen, een dans van navel, buikvet en ribbenkast, de anatomie van een zucht. De Duitse choreografe Katja Heitmann (1987) gaat met haar dansers voor Marres een fysieke tentoonstelling maken. Museum Motus Mori; een museum voor bewegingen die met uitsterven bedreigd worden. Heitmann is gefascineerd door het efficiëntie-denken.Voortschrijdende technologie stelt de mens in staat haar leefwereld verregaand te ‘optimaliseren’. Zal de mens uiteindelijk zichzelf optimaliseren? Zullen bewegingen die in onze controlemaatschappij nutteloos of inefficiënt zijn verdwijnen? Kunnen we die menselijke beweging vastleggen?