Gravitatorische Behauptungen
Aus der transdisziplinären Zusammenarbeit ist die Idee einer ephemeren Installation hervorgegangen, der die Linie als Basiselement zugrunde liegt. In einer Live-Performance kann im Laufe der Ausstellung beobachtet werden, wie künstlerische Inspiration und physikalische Kräfte aufeinandertreffen – und Roboter vom Werkzeug zur «(mit)kreierenden» Maschine mutieren. Künstliche Intelligenzen drängen immer stärker in die unterschiedlichsten Bereiche unseres Lebens. Viele Fragen drehen sich dabei um die Menschlichkeit von Robotern. Was passiert, wenn man die Maschine weiterdenken und weiterführen lässt, was der Mensch initiiert hat? Auch in der Kunst ist die Thematik relevant: Wie lassen sich Roboter in die künstlerische Produktion einbeziehen? Wer oder was bestimmt die Form? Wie geht man um mit der Ungewissheit über die eigentliche Autorschaft? Seit deren Anfang ist der Einsatz von Maschinen in den künstlerischen Prozess zwar einbezogen, ihr Anteil daran jedoch immer wieder auch hinterfragt worden.

Antraal
Wat als de hoeksteen van Sahej Rahal’s werk Antraal 2019 moet worden beschouwd, is dat we ons rationeel kunnen voorstellen wat het zou betekenen om te leven als de laatste mensen, machines die hun tijd van idee en geschiedenis hebben doorlopen sinds de komst van de eerste mensen of wij . Ze hebben de totaliteit van hun toevallige verschijning en betekenis van hun historische manifestaties afgewezen en ondermijnd als louter misvattingen over wat het betekent om in de tijd te dwalen, als een idee en niet alleen als een soort.

In het werk Déguster l’augmenté integreert Erika Martins gegevens rechtstreeks in de oppervlakken van voedsel. Drie desserts worden aangevuld met animatie, beleving en geluidsbeleving. Een gecomprimeerde hap eetbare cultuur met de smaak van je eigen passie, zoals muziek het vertellen van verhalen en de klantervaring verandert. Om een ​​andere gepersonaliseerde ervaring te creëren, verandert het idee van hoe voedsel te eten en te consumeren. Met Déguster l’augmenté probeert de kunstenaar onze relatie met voedsel en technologie te heroverwegen om de grenzen van de mogelijkheden in de wereld van morgen te verleggen. Dit werk werd voor het eerst gerealiseerd als een bachelorproject bij ECAL.

كرافتفرك
קראפטוורק
クラフトワーク
Minimum Maximum
Sie ist vor allem durch die Pionierarbeit auf dem Gebiet der elektronischen Musik bekannt geworden. Musikstücke der Band beeinflussten zahlreiche Musikstile wie Synth-Pop, Electro-Funk oder Detroit Techno. Die New York Times bezeichnete die Band als die „Beatles der elektronischen Tanzmusik“.

Orizzonti Tremanti
Olafur Eliasson transformeert de Manica Lunga met een nieuwe serie van zes meeslepende kunstwerken die lijken op wigvormige optische apparaten. Binnen elke installatie worden complexe vloeiende vormen in beweging gezien die een panoramische ruimte van 360 graden doorkruisen die breder lijkt dan fysiek mogelijk is. Dit zijn optische illusies die worden geproduceerd dankzij spiegels en lichtprojecties.

Into The Light
Ying Gao stelt onze aannames over kleding in vraag door modeontwerp, productontwerp en mediaontwerp te combineren. Ze onderzoekt de constructie van het kledingstuk en haalt haar inspiratie uit de transformaties van de sociale en stedelijke omgeving. Design is het medium, gesitueerd op het gebied van technologie en textiel: sensorische technologieën zorgen ervoor dat kledingstukken poëtischer en interactiever worden. Ying Gao onderzoekt zowel de status van het individu, wiens fysieke contouren worden getransformeerd door externe interferenties, als de functie van het kledingstuk als een fragiele overgangsruimte. Haar werk getuigt van de diepgaande mutatie van de wereld waarin we leven en draagt ​​een radicaal kritische dimensie met zich mee die technologische experimenten overstijgt.

Unearth
Rotsen van de aardmantel komen uit de leegte tevoorschijn, gefragmenteerd in een veelvoud aan gezichtspunten. Met een hypnotiserende en schurende soundscape bewegen ze zich op een schilderkunstige manier om het publiek heen. Hun gelaagde zanderige pixelsporen worden langzaam weggespoeld. Unearth is gemaakt voor de .dreams-tentoonstelling van Generative Gallery in het Theatre of Digital Art in Dubai. Het meeslepende stuk weerspiegelt de kustsituatie van de stad naast de woestijn en de voortdurend veranderende omgeving, sterk hervormd door mensen, kwetsbaar voor natuurlijke fenomenen, klimaatverandering en de vraag naar hulpbronnen.

Infinite Herbarium
Infinite Herbarium heeft tot doel onze ervaring van de uitgestrekte, diverse botanische wereld uit te breiden – door connectiviteit te creëren met planten en hun bedreigde ecosystemen. Via een proces van interactief leren en kunstproductie worden de ontmoetingen van deelnemers met echte planten gefilterd door datasets en historische archieven met behulp van een combinatie van Machine Learning (ML)-technieken. Verbindingen tussen botanie, data en kunst leiden tot fantasierijke ontmoetingen met merkwaardige hybride soorten – het creëren van een digitale weerspiegeling van de constante stroom van levende systemen.

Psychometrische
De laatkapitalistische netwerkcultuur is geobsedeerd door het verbeteren van prestaties. TED-sprekers zijn cultidolen en delen hun geboden voor succes en productiviteit. Op sociale netwerken worden onze vrienden merken en merken worden onze vrienden. Zelfhulpboeken zijn uitwisselbaar met bedrijfsfilosofieën. In de vergaderzaal – en de weekendbijlagen – leren we onszelf vorm te geven, consequent te zijn, te opereren. Entropie verminderen. Maximaliseer de consistentie. Word een industrie van één. Je bent een motor. Op een dag vlieg je weg.

Dans van koi en mensen
Koi zwemmen op het wateroppervlak, dat zich uitstrekt tot in het oneindige. Mensen kunnen het water in. De beweging van de koi wordt beïnvloed door de aanwezigheid van mensen in het water en ook andere koi. Wanneer de vissen met mensen botsen, veranderen ze in bloemen en verspreiden ze zich. De baan van de Koi wordt bepaald door de aanwezigheid van mensen, en deze banen trekken lijnen op het wateroppervlak. Het werk wordt in realtime weergegeven door een computerprogramma. Het is geen vooraf opgenomen animatie en ook geen on-loop. De interactie tussen de kijker en de installatie leidt tot een continue verandering in het beeldmateriaal. Eerdere visuele toestanden kunnen nooit worden gerepliceerd en zullen nooit meer voorkomen.

Rook Jurk
Collega-ontwerper Valerie Lamontagne schrijft: “SMOKE DRESS is een samenwerking tussen fashiontech-ontwerper Anouk Wipprecht [NL] en technoloog Aduen Darriba [NL]. De jurk is een draadloze en draagbare tastbare couture “rookgordijn” doordrenkt met het vermogen om zichzelf plotseling visueel uit te wissen door de uitscheiding van een rookwolk. Omgevingsrookwolken worden gecreëerd wanneer de jurk een naderende bezoeker detecteert en zichzelf zo camoufleert in zijn eigen materialiteit. De ROOKJURK, met zijn losse net van metalen draden en elektrische draad, werkt op de schaal van de magische illusionistentruc, waardoor een hypothetische assistent van een goochelaar haar eigen verdwijnende act kan uitvoeren.

#definieer maan_
[#define Moon_ ] bestaat uit 9 roterende kinect lichtinstallaties. Het presenteert verschillende houdingen van maanvorm, waardoor nieuwe zintuiglijke ervaringen worden uitgeoefend. Het publiek mag op verschillende manieren kijken en nieuwsgierig maken naar de installatie door vanuit verschillende hoeken te kijken. Door opnieuw aan de wetenschappelijke geest te denken, kan de kijker het concept van dit eigen werk definiëren en begrijpen.

In een oogwenk
In een oogwenk is een groep artiesten te zien die mysterieus in de lucht zweeft en de beperkingen van de natuurkunde trotseert alsof ze bevroren zijn in tijd en ruimte. Het werk maakt gebruik van noties van het lichaam als materiaal, en op zijn beurt de materialiteit van het lichaam, waarbij de grenzen van fysieke en cognitieve mogelijkheden worden getest terwijl de kijker probeert te begrijpen wat we zien. De conceptueel gedreven praktijk van Zhen, een productieve en experimentele kunstenaar, omvat een breed scala aan media en maakt vaak gebruik van humor, ironie en verfijnde bedrog.

Martelaren
Martelaren (Earth, Air, Fire, Water) bestaat uit vier plasmaschermen, elk met een enkele figuur die geleidelijk wordt overweldigd door de aanval van een natuurlijke kracht. De ervaringen van de vier individuen worden samen georkestreerd tot een samenhangend geheel. Het overheersende thema is martelaarschap voor diepgewortelde overtuigingen, waarbij het fysieke lijden van het lichaam op dramatische wijze duidelijk wordt gemaakt door de kardinale elementen.

Bos van Licht
“In deze installatie voor COS wil ik een bos van licht maken”, zegt Fujimoto. “Een bos dat bestaat uit talloze lichtkegels gemaakt van schijnwerpers erboven. Deze lichten pulseren en ondergaan voortdurend vergankelijkheid van toestand en stroom. Mensen dwalen door dit bos, alsof ze worden gelokt door de charme van het licht. Licht en mensen gaan met elkaar om, zijn bestaan ​​definieert de overgang van de ander.”

Natuurlijke Machines Afl. 11: Fractal Boom
In Natural Machines bepaal ik in plaats van een stuk te componeren hoe een stuk werkt. Ik programmeer eenvoudige regels die de computer moet volgen bij het reageren op wat ik speel. Omdat ik improviseer, luister ik altijd naar wat de computer speelt en reageer ik er ook op. Dus uiteindelijk raken de regels mij ook. De visualisaties die ik heb gemaakt, zijn bedoeld om de onderliggende muzikale structuur van elk stuk te onthullen. Ze worden in realtime gegenereerd terwijl ik speel. Alles op het scherm is een directe weergave van een bepaald aspect van de muziek: toonhoogte, dynamiek, ritme, harmonie.

Small World Wide
small world wide is gebaseerd op het small world fenomeen dat zegt dat iedereen in de wereld via een korte keten van directe kennissen met elkaar verbonden is. In 2013 wees geluidskunstenaar Denise Ritter 10 audiorecorders toe aan 10 startende personen, die de recorders via een aaneenschakeling van persoonlijke kennissen zouden moeten richten op het bereiken van 10 geplande bestemmingen. Die plaatsen en de tussenstappen moeten worden gedocumenteerd door middel van een geluidsopname. Dit kunnen bijvoorbeeld geluiden zijn of geluiden die kenmerkend zijn voor het dagelijks leven of de woonruimte. Maar er worden geen richtlijnen gegeven. Het is alleen toegestaan ​​om de recorder door te geven aan directe bekenden. De directe weg naar de bestemming via een vreemde of niet-verwante is niet toegestaan. Zo ontstonden 10 routes over de hele wereld, en tot op de dag van vandaag ontving de artiest meer dan 30 uur aan geluidsopnames van over de hele wereld. De geluidsopnames vertonen onverwachte globale overeenkomsten wat betreft de opnameplaatsen en -situaties die de deelnemers hebben gekozen.

WeltenLinie
In WeltenLinie, 2020 van Alicja Kwade is niets wat het lijkt. Dit werk evolueert als een ervaring in plaats van een statische installatie en komt tot leven door de beweging van de kijker. Door het gebruik van dubbelzijdige spiegels en zorgvuldig geplaatste, gepaarde objecten, creëert Kwade’s installatie de illusie van plotselinge en verrassende materiële transformaties. Naarmate bezoekers zich binnen de staalconstructie bewegen, verandert de manier waarop objecten in de ruimte worden begrepen drastisch, afhankelijk van het perspectief. Kwade’s werk verkent concepten van ruimte, tijd, wetenschap en filosofie. In haar praktijk die zich uitstrekt over een breed scala aan media, bevraagt ​​ze de structuren van de werkelijkheid en reflecteert ze op perceptuele gewoonten in het dagelijks leven.

LIFE SUPPORT SYSTEM (AKA. THE FARM)
Deze artistieke provocatie probeert de ordes van grootte van kritieke ecosysteemdiensten in te schatten die fundamenteel zijn voor alle planetaire levensprocessen. Dit experiment bestaat uit 1 vierkante meter tarwe, gekweekt in een gesloten omgeving. Kritische inputs zoals water, licht, warmte en nutriënten worden gemeten, gemonitord en getoond voor het publiek. Deze procedure maakt de immense schaal van ecosysteembijdragen voelbaar en biedt een speculatieve referentie voor een afrekening van het ondergewaardeerde en overgeëxploiteerde ‘werk van de biosfeer’.

Prometheus gebonden
In de Griekse mythologie stal Prometheus vuur (technologie) van Zeus en gaf het aan mensen, en hiervoor werd hij gekruisigd op een bergtop en moest hij de eeuwige pijn als straf ondergaan. Sinds het begin van onze beschaving is technologie de bron van welvaart en ontwikkeling geweest. Maar het is ook de oorzaak geweest van grote tragedies zoals kernongevallen met oorlogszand. Met de Griekse tragedie van Aeschylus “Prometheus Bound” als uitgangspunt, creëerde Koizumi VR-theater (Virtual Reality) dat zich bezighoudt met deze eeuwenoude spanning tussen menselijkheid en technologie, door samenwerking met een persoon die wanhopig verlangt naar de technologische vooruitgang – een persoon die lijdt aan ALS (Amyotrofische Laterale Sclerose – de dodelijke neurologische ziekte die een persoon verlamd maakt). Door de dialogen met de man over zijn persoonlijke leven en zijn visies op de toekomst, creëerden ze een sci-fi visie waarin verleden en toekomst, zelf en anderen, mensen en machines allemaal worden samengevoegd tot één opeenvolging van abstracte VR-theatrale ervaring.

Water Made Active
Onze op maat gemaakte “regeninstallatie” druppelde water in volledige volgorde en harmonie. Het reconstrueerde de figuur van een echte atleet in een vloeibare animatie. Elke unit bevatte 64 liter water, met 8 units tegelijk. Dit betekende dat we een halve ton water gebruikten om het hele systeem bij elkaar te brengen. Om het waterkarakter levensecht te maken, hebben we een menselijke atleet in beweging vastgelegd die rent, springt en kickboksen. Vervolgens vertelden gegevens van de bewegingsregistratie het waterplatform wanneer de sproeiers aan en uit moesten worden gezet. De waterdruppels gingen aan en uit met een reeks van 2048 schakelaars. Het team gebruikte flitslicht om de waterdruppels in de lucht te verlichten en “op te hangen”. Dit betekende dat elk frame een nauwkeurigheid van millimeters en microseconden had. Als resultaat hebben we in slechts een microseconde een hele laag  door het hele systeem gestuurd.

Babyflutter
Baby Flutter is een verzameling kunstwerken die Harris’ fascinatie voor vlinders en hun prachtige vormen verkent. Binnen de interactief bestuurde stukken wordt elke individuele vlinder tot leven gebracht door middel van innovatieve technologieën die een unieke betrokkenheid van de kijker mogelijk maken. Op basis van zijn reizen en ervaringen heeft Harris zijn favoriete tien vlinders geselecteerd, één voor elk van de LCD-schermen. Sommige zijn inheems in specifieke regio’s die hij heeft bezocht, terwijl andere vaak over de hele wereld worden aangetroffen. Elke soort is geherinterpreteerd als een ‘levend’ portret, met hun specifieke kenmerken. Als een kijker het kunstwerk nadert, veranderen de vlinders van rusthouding in vliegmodus, waarbij ze de bewegingen van de kijker volgen in een poging om hun prachtige vleugels in slow motion-vlucht te laten zien.

Fotomat
“Fotomat” is een interactieve installatie geprogrammeerd voor de grafische ontwerpstudio NORM (Dimitri Bruni, Manuel Krebs, Ludovic Varone). Het object werkt als een fotohokje volgens de regels van het Archief U.768: het produceert foto’s van 24 x 32 pixels in zwart-wit die worden afgedrukt door een thermische printer. Zo kunnen bezoekers hun gedrukte portret mee naar huis nemen als aandenken aan hun tentoonstellingsbezoek.

Diffusion Choir
De sculptuur viert de organische schoonheid van samenwerking door de bewegingen van een onzichtbare zwerm vogels te visualiseren. Vierhonderd vouwelementen vormen een hangend volume in het zonovergoten atrium. Elk element kan onafhankelijk worden geopend en gesloten, bestuurd door aangepaste software met een flock-algoritme. De bewegingen van de sculptuur evolueren voortdurend, aangedreven door de stroomdensimulatie. In de loop van elk uur smelten kleinere groepen vogels samen tot een enkele entiteit, zwevend door de lucht in vloeiende samenwerking. Op elk kwartier verzamelen de vogels zich en voeren speciale gechoreografeerde gebaren uit over het beeldhouwwerk.

BR\CHE 3
b r \ c h e (inbreuk) is een lopend project waarbij wordt geëxperimenteerd met immersieve video. Elke iteratie verkent verschillende manieren om toegang te krijgen tot virtuele werelden via video. Deze werelden worden gesuperponeerd door rechte geometrische sneden die breuken openen in verschillende universums. Deze vervormingen verstoren het landschap om de kijker te confronteren met het medium zelf. Deze inspanning toont onze relatie met vloeibaar kristal dat nu dienst doet als een portaal naar het virtuele rijk.

Shred
‘Shred’ is een generatieve animatie die NFT’s als grondstof gebruikt. Het algoritme dat de dynamische inhoud van het scherm activeert -op maat ontworpen door de studio- legt in realtime duizenden NFT’s vast die worden geüpload naar e-commerceplatforms. Vervolgens versnippert het de afbeeldingen in rijen pixels en weeft de rijen, net als in een weefgetouw, samen tot nieuwe configuraties. Deze onophoudelijke activiteit roept de onophoudelijke en onvermoeibare koorts van digitaal verzamelen op.

Aerocene
Geboren uit collectieve bezorgdheid over de impact van klimaatverandering, benadrukt de permanente installatie Movement, gemaakt door Tomás Saraceno met Aerocene voor Ruinart, de urgentie van de klimaatuitdagingen waarmee we worden geconfronteerd en roept ons op om de lucht van fossiele brandstoffen te bevrijden. Een verschil van één graad tussen de omgevingslucht en de lucht die in het Aerocene is opgesloten, is voldoende om het opblaasbare aerosolar-beeldhouwwerk in de lucht te laten vliegen. In de Champagne-regio verstoort een opwarming van het klimaat met één graad het natuurlijke rijpingsproces van de druiven, een andere zichtbare markering van veranderende temperaturen.

Latent Being
Latent Being is een nieuwe installatie die de kathedraal-achtige, concrete maakt omvang van Kraftwerk Berlin tot een dynamisch mens-AI-ecosysteem. Een immense hoeveelheid aan Berlijn gerelateerde visuele en sonische herinneringen, de architectuur en de bezoekers worden allemaal deelnemers aan de uitvoering. Anadol laat de bezoekers zich onderdompelen in een wereld waar ze de geest van een machine observeren en ermee omgaan.

Metamorphoseon
Met behulp van interactieve zachte robotica presenteren we een stuk compound voor 16 buisvormige armen die worden opgepompt met perslucht, afhankelijk van de positie van de gebruikers die er omheen staan. Het resultaat is een constant veranderende installatie, waarbij de lichamelijkheid van de bewegende armen doorloopt in de ruimte met de projectie ervan als bewegende schaduwen, waardoor een metamorfose ontstaat tussen de gebruikers en de ruimte.

Airship Orchestra
飛行船オーケストラは、夜の星から放たれた異世界のキャラクターの神秘的な部族であり、銀河の縞模様の肌と星屑のような声です。訪問者はフォーメーション内で手招きされ、ボリュームのある音とリズミカルな光の脈動を浴びます。
.
La Airship Orchestra es una tribu mística de personajes de otro mundo que brotan de las estrellas nocturnas, la piel está teñida de galaxias y voces como polvo de estrellas. Se invita a los visitantes dentro de la formación a bañarse en el sonido volumétrico y la pulsación rítmica de la luz.
.
Het Airship Orchestra is een mystieke stam van buitenaardse karakters die stralen van de nachtsterren, een huid vol melkwegstelsels en stemmen als sterrenstof. Bezoekers worden binnen in de formatie gewenkt om te baden in volumetrisch geluid en ritmische lichtpulsaties.

キース·ソニア
Keith Sonnier ist besonders durch seine Lichtinstallationen international bekannt geworden. Bereits in den 1960er Jahren entdeckte er künstliches Licht als bildnerisches Material und experimentierte mit verschiedenen Lichtquellen wie Schwarzlicht und farbigem Neon, einem Material mit vielfältigen Assoziationen zur Werbe- und Alltagsästhetik. Sonnier, der in New York lebt und arbeitet, versteht sich nicht als Lichtkünstler sondern als Bildhauer. Sein Beitrag zur Überwindung des traditionellen Skulpturenbegriffs durch das Medium Licht war prägend für die Kunst der Zeit nach 1960 bis heute. Er wurde zum Wegbereiter einer ‘neuen Skulptur’.

Gespenst
Sterling Rubys fluoreszierender orangefarbener Monolith SPECTER erscheint als Erscheinung in der Wüste. Die brillante geometrische Skulptur erzeugt eine erschütternde optische Täuschung, die einem Photoshopping-Komposit oder einer Collage ähnelt, als ob etwas aus der Landschaft entfernt oder gelöscht worden wäre. Der Block fungiert als Chiffre oder Ersatz und ahmt nach, wie er aussehen könnte: ein Schiffscontainer, ein Militärbunker, ein unbekanntes Objekt, ein verlassenes Zuhause. Fluoreszierendes Orange wird traditionell aus Sicherheitsgründen als Warnung verwendet. Hier ist diese Logik umgekehrt: ein gespenstisches Objekt, das aus der natürlichen Umgebung entfernt und in der Öffentlichkeit verborgen ist.

Ivanka Vacuuming
In Ivanka Vacuuming (2019), een voorstelling bedacht door kunstenaar Jennifer Rubell, worden kijkers uitgenodigd om broodkruimels te gooien op het pad van een overtuigende Trump-look-alike, waarbij ze voortdurend een puinhoop maken die ze nooit kan opruimen.

アンヌ·テレサ·ドゥ·ケースマイケル
АННЫ ТЕРЕЗЫ ДЕ КЕЕРСМАКЕР
Work/Travail/Arbeid
Wat zou het betekenen om een choreografie op te voeren als een tentoonstelling? Die vraag is het uitgangspunt van Work/Travail/Arbeid. Als antwoord zal Anne Teresa De Keersmaeker haar voorstelling Vortex Temporum herinterpreteren voor de radicaal verschillende tijdelijke en ruimtelijke omstandigheden van een museale omgeving. Daarbij zal de choreografe de performance niet eenvoudigweg verplaatsen naar een nieuwe omgeving, maar zal ze dans her-denken als een negen weken durende tentoonstelling, doorlopend toegankelijk voor het publiek. De originele choreografie, ontworpen voor de gecondenseerde duur van een voorstelling, zal worden uitgebreid tot cycli van negen uur. Dit project transformeert het materiaal en de voorwaarden die lang typisch waren voor dans, en verleent de strakke choreografische schriftuur, waarvoor De Keersmaeker bekend staat, een totaal nieuwe vorm..

Losing Control
Guda Koster (Amsterdam) werkt al een leven lang met textiel, en daar is sinds enige jaren de fotografie als medium bijgekomen. Het is werk dat zich begeeft in het gebied tussen mode, beeldhouwkunst, fotografie en performance. Kort gezegd maakt ze foto’s waarin zij zelf figureert als drager van textiele vormen die niet of nauwelijks wat met ‘kleding’ te maken hebben. De ruimtelijke situaties in het atelier worden, eenmaal gefotografeerd, vrijwel platte beelden.

To Hold Sway
Met een werkproces gebaseerd op experimenten rond materiaal en hun verschillende kwaliteiten, creëert Liva Isakson Lundin ruimtelijke installaties waar spanning, gewicht en balans van groot belang zijn. Met materiaal als latex, gelatine en stripstaal laat ze de kwaliteit van het materiaal en de relatie met de ruimte de uiteindelijke vorm van het werk bepalen. Ondanks dat de werken stil zijn, stralen ze een sterke beweging en spanning uit. Door het gebruik van materiaal, maat en vorm moeten de stukken als zeer lichamelijk worden omschreven en wordt de toeschouwer aangetrokken tot het aanraken en voelen van de werken.

Museum Motus Mori
Een choreografie voor het sleutelbeen, een dans van navel, buikvet en ribbenkast, de anatomie van een zucht. De Duitse choreografe Katja Heitmann (1987) gaat met haar dansers voor Marres een fysieke tentoonstelling maken. Museum Motus Mori; een museum voor bewegingen die met uitsterven bedreigd worden. Heitmann is gefascineerd door het efficiëntie-denken.Voortschrijdende technologie stelt de mens in staat haar leefwereld verregaand te ‘optimaliseren’. Zal de mens uiteindelijk zichzelf optimaliseren? Zullen bewegingen die in onze controlemaatschappij nutteloos of inefficiënt zijn verdwijnen? Kunnen we die menselijke beweging vastleggen?

克雷格·格林
크레이그 그린
קרייג גרין
クレイグ・グリーン
Крейг Грин
MAN 2013

Die kultischen Runway-Prozessionen von Green, die sich mit Konzepten von Uniform und Nützlichkeit befassen, sind zu einem mit Spannung erwarteten Bestandteil des Männerkalenders geworden. Obwohl seine Kollektionen für ihre dramatischen und zutiefst emotionalen Qualitäten bekannt sind, sind sie fest in der stetigen Entwicklung einfacher, aber streng überlegter Kleidungsstücke wie der Worker Jacket verwurzelt.

THE RUINS OF DETROIT

„Detroit, die Industriehauptstadt des 20. Jahrhunderts, hat die moderne Welt grundlegend geprägt. Die Logik, die die Stadt geschaffen hat, hat sie auch zerstört. Heutzutage sind die Ruinen der Stadt, anders als anderswo, keine isolierten Details in der städtischen Umgebung. Sie sind zu einem natürlichen Bestandteil der Landschaft geworden. Detroit präsentiert alle archetypischen Gebäude einer amerikanischen Stadt in einem Zustand der Mumifizierung. Seine prächtigen verfallenden Denkmäler sind nicht weniger als die Pyramiden von Ägypten, das Kolosseum von Rom oder die Akropolis in Athen Überreste des Untergangs eines großen Reiches. “ Yves Marchand & Romain Meffre

Виктор Хорстинг и Рольф Снерен

Viktor Horsting und Rolf Snoeren sind die Meister der Illusion. Schauen Sie sich das trippige Kleid an, das sie über ihre Spring’10-Landebahn geschickt haben. Es sieht so aus, als wäre Anja Rubik halbiert worden – keuch! Wie haben sie das gemacht? Wenn Sie sich nähern, werden Sie einen schwarzen Streifen zwischen den beiden Tüllschichten bemerken. Ich frage mich, welcher Promi es wagen wird, diesen über den roten Teppich zu führen. Was halten Sie in der Zwischenzeit davon – ausgeflippt oder fabelhaft?