Ulysses

source: michelrein

Dora García (Valladolid, 1965) studied Fine Arts at the University of Salamanca, Spain, and the Rijkakademie in Amsterdam, Holland. She lives and works in Barcelona. Dora García uses the exhibition space as platform to investigate the relationship between the visitor, the artwork, and place. To this end the artist often draws on interactivity and performance. Through minimal changes, not encroaching on the space, the room is converted into a sensory experience, with each visitor leaving it again with his or her perceptions altered, or at the very least perhaps with a degree of skepticism. By engaging with Dora García’s work we develop a sense to begin reading even the smallest signs as possible signifiers. The artist engages herself with the question of what is real and what is fiction, and thus visitors become protagonists in a fiction: sometimes knowingly, sometimes not. Since 1999 she has created several works on the web (doragarcia.net). She represented Spain at the 54th Venice Biennale in 2011.
Selected exhibitions include: (d)OCUMENTA 13, Kassel, Germany, 2012, Gwangju Biennial, Korea, 2010, Lyon Biennial, France, 2009, TATE Modern, London, UK, 2008, Centre Pompidou, Paris, France, 2008, SMAK, Gent, Belgium, 2006, MUSAC, Leon, Spain, 2004, MACBA, Barcelona, Spain, 2002.
.
.
.
.
.
.
source: hamacaonlinenet

Valladolid, 1965. Dora García cursó sus estudios de Bellas Artes en la Universidad de Salamanca, España, y en la Rijksakademie de Ámsterdam, Holanda (1985-1992). Vive y trabaja en Bruselas.

Dora García utiliza el espacio expositivo como plataforma para llevar a cabo una investigación sobre la relación entre espectador, obra y lugar, a menudo utilizando la performance y la interactividad con este fin. A través de cambios mínimos, sin invadir el espacio, convierte la sala en una experiencia sensorial, de la que cada visitante sale con sus percepciones alteradas, o como mínimo con cierto grado de escepticismo. Al entrar en contacto con la obra de Dora García, desarrollamos un sentido para empezar a leer los más pequeños signos como posibles significantes. La artista trata el tema de la experiencia guionizada, así convirtiendo a los espectadores en protagonistas de una ficción, a veces a sabiendas, otras no.

Statement

Dora García ha participado en exposiciones de arte internacionales como la Manifesta (1998), la Bienal de Estambul (2003), Münster Sculpture Projects (2007) y la Bienal de Sydney (2008). Su obra se ha mostrado en museos como el Macba, Barcelona (2003), MNCARS, Madrid (2005), MUSAC, León (2005), SMAK, Gante (2006) y GfZK, Leipzig (2007). Este año 2009 inaugurará una exposición individual en el CGAC (Santiago de Compostela), y participará con un “solo project” en “Playing the city” (Schirn Kunsthalle, Frankfurt, Alemania) y la galería cívica de Trento, Italia.
.
.
.
.
.
.
source: kunstbusnl

Dora García is docente in het atelier Vrije kunsten aan de Hogeschool Sint-Lukas Brussel. Sinds 1999 maakt ze ontwerpen op het web op doragarcia.net. Ze stelde haar werk onder andere al tentoon op Manifesta 1998, op de Istanbul Biënnale 2003 en Skulptur Projekte Münster 07. In haar werk gaat Garcia vooral in op thema’s als angst, controle, autoriteit, afhankelijkheid, absurditeit en macht.

Het werk van Dora Garcia situeert zich tussen performance, tekst en installatie. Haar interesse gaat uit naar situaties of contexten die de traditionele verhouding tussen kunstenaar, kunstwerk en kijker bevragen. Haar werk is het product van een poging om enerzijds te begrijpen hoe een kunstwerk gemaakt wordt en anderzijds, eens het gemaakt is, hoe het zich tot het publiek verhoudt.
Het werk van Dora García gaat over de grens en het verband tussen realiteit en fictie, tussen het zogenaamd spontane en het opgelegde. Er bestaat geen neutrale werkelijkheid waarin elk handelen autonoom en dus puur is. Ons gedrag komt namelijk niet voort vanuit een soort Tabula Rasa, maar is daarentegen grondig getekend en wordt gestuurd door zowel maatschappelijke als persoonlijke factoren. Elke handeling komt enerzijds voort vanuit het land, cultuur of samenleving waarin we leven. Anderzijds is ons gedrag bepaald door vroegere ervaringen, herinneringen en gebeurtenissen.
De vraag naar het ‘sturen’ van handelingen is in feite naast de kwestie want alomaanwezig. Wat Dora García beoogt is net om dit aan de oppervlakte te brengen, om het waarheidsgehalte van de realiteit in vraag te stellen. Er is geen ‘een realiteit’, er zijn enkel verschillende mogelijke hypotheses. Hetgeen we geloven of als werkelijkheid aanvaarden is daarbij nauw verbonden met de verhalen of realiteiten die we al kennen. Door verschillende scenario’s te poneren, wordt onze perceptie van de realiteit beïnvloed.
Het werk van García bestaat dan ook niet autonoom, Ze maakt geen kunstwerken-objecten die enkel een bestaan kennen in een institutionele of commerciële context. Haar werk is conceptueel van aard, het bestaat meestal onder meer uit foto’s, plaatsgebonden installaties, tekeningen, performance, video, sound, net.art en tekst. Taal speelt een belangrijke rol, als specifiek communicatiemiddel en als gecodeerd tekensysteem.
Het hechten aan objecten verhindert het overbrengen van ideeën. Haar werk gebruikt als materiaal ‘personen’ en gaat net over de wisselwerking tussen spontane en opgelegde handelingen, tussen het weten en het niet-weten, tusen het bewuste en onbewuste. Verschillende Performances van García hebben de onmogelijkheid tot communicatie als uitgangspunt. Aangezien elke persoon gebeurtenissen ervaart binnen het kader van vroegere ervaringen en herinneringen, is helder communiceren een utopie. Het uitwisselen van informatie of het dialogeren bevat steeds ook communicatie op andere vlakken, zoals in ‘The Messanger’.
In relatie tot de algemeen aanvaarde opvatting dat Kunst ons originele gezichtspunten op de realiteit moet geven, biedt Dora García ons net geen unieke inkijk op de werkelijkheid. Ze bevraagt hetgeen wij als neutrale realiteit beschouwen van binnenuit. De beschermde omgeving waarin men kunstwerken kan komen ‘bekijken’ wordt opengetrokken. De grens tussen de (actieve) performer en het (passieve) publiek wordt geëlimineerd, elke notie van theatraliteit wordt achterwege gelaten, zodat de grens tussen Kunst en leven vervaagt.

Biografie
Dora García werd geboren in Valladolid, een stad in het noordwesten van Spanje. Haar grootvader streed in de Spaanse burgeroorlog, haar vader was een advocaat. Omdat die laatste veel reisde, verhuisde de familie ook regelmatig.

De jonge García studeerde beeldende kunsten aan de Universiteit van Salamanca. Later volgde ze in Madrid lessen aan Los Talleres del Círculo. Onder haar docenten rekende ze bekende internationale kunstenaars onder wie Richard Artschwager, Jiri Georg Dokoupil en Bruce McLean. Via Londen kwam ze terecht op de Amsterdamse Rijksakademie waar ze studeerde van 1989 tot 1991: “De lessen waren opnieuw heel erg anders daar,” vertelt García, “in de Rijksakademie gingen ze ervan uit dat een kunstenaar een ster is – of het nog moet worden. Je werd er behandeld als een soort van rock-’n-rollartiest. Ze leerden ons zelfs op een bepaalde manier over de dingen te spreken, wat me behoorlijk choqueerde. Gelukkig was ik toen nog erg jong, van mijn 22e tot mijn 24e volgde ik daar lessen. Anders zou ik me wellicht geërgerd hebben. Los daarvan bood de Rijksakademie een degelijke opleiding. Ik leerde erg veel bij.”

Met een Nederlandse beurs ging García vanaf 1992 twee jaar in Antwerpen wonen. Sinds 1995 ging ze samen met samen met Manon de Boer waarmee García aan de Rijksakademie studeerde in Brussel wonen.

1997 Vleeshal: Lifetime Soundtrack
Speciaal voor De Vleeshal maakte Dora Garcia het geluidswerk Lifetime Soundtrack: een uit negen delen bestaande compositie, waarin de bezoekers een hoofdrol hadden.
Aan het werk kwamen geen beelden te pas: Lifetime Soundtrack was louter muziek. Binnen het werk maakten zij, ieder voor zich en in gedachten, beelden waarbij de compositie van Garcia de soundtrack vormde. Door het beeld weg te laten en zijn afwezigheid tot innerlijke ervaring van het onzichtbare te maken, verloste Garcia de toeschouwers èn het kunstwerk van het gewicht van zijn tastbare aanwezigheid.

The glass wall
Ze werkt vaak in de publieke ruimte zoals met het ambitieuze project ‘Inserts in real time’, een reeks van tien performances waarin acteurs haar instructies in ‘reële tijd’ uitvoeren. Sommige van die werken zijn gedocumenteerd op video, zoals The glass wall. The Glass Wall begon als performance waarin twee mensen permanent met elkaar in verbinding stonden met een mobieltje met headset, en elkaar opdrachten gaven. In de film zien we twee meisjes voorzichtig maar nieuwsgierig kennismaken. Hun gesprek draait al snel uit op een geladen rollenspel waarin seksuele spanning en manipulatie de boventoon voeren. De spontaan ontstane machtsverhouding tussen manipulator en slachtoffer evolueert tot een begripvolle band.

2005 Muhka: Auditorium 4 – The Breathing Lesson
Luid gedicteerde getallen provoceren bij een jong meisje allerhande vreemde geluiden. Gedwee verricht ze haar ademhalingsoefeningen. Zoals in een laboratorium setting, verzint de kunstenares Dora Garcia vaak experimentele omstandigheden. Ze ontwikkelt bepaalde parameters die tot specifieke observaties leiden, bedenkt scenario’s of spelregels die doorgaans vrij simpel te volgen zijn, maar die tegelijk onze normale houding verstoren. Zo bespeelt Dora Garcia het spontane gedrag van haar performers, maar ook van haar publiek. Dit doet ze niet om haar eigen wil op te dringen, maar opdat we elkaars reacties zouden ontdekken.
Zoals de pedagoog het kind leert de ademhaling te beheersen, zo krijgt deze hypnotiserende videotape ook de kijker in de greep. Een zekere vorm van fysiologische respons, motorische mimicry, maakt dat ook het lichaam van de kijker spontaan de stem ‘gehoorzaamt’. Onze eigen ademhaling neemt het ritme over en luistert mee naar de instructies. Tot bij de laatste tel de adem stokt en de stilte invalt.

2006 S.M.A.K. Code Inconnu
Het Museum brengt bestaande en twee nieuwe werken die vanuit de taal vertrekken en enkele video presentaties. Acteurs zullen tijdens de duur van de tentoonstelling “CODE INCONNU” subtiele Performances in de museumzalen uitvoeren.

Tot 1 juli 2007 Dora Garcia met ‘Rooms, Conversations’ in de Galerie für Zeitgenössische Kunst van Leipzig.
De tentoonstellingsruimte wordt als een platform gebruikt om de relatie tussen de bezoeker, het kunstwerk en de ruimte te onderzoeken. De artieste wendt zich daarvoor vaak tot interactiviteit en performance.

2007 Skulptur Projekte Münster 07 – The Beggars Opera (www.thebeggarsopera.org)
Interpretatie van John Gay’s The Beggars Opera, een werk dat ook eerder door Bertolt Brecht werd bewerkt.
García’s opera is een theaterproductie die in real time loopt en die de toeschouwer op de voet kan volgen. De “beggar” is het enige echte personage in deze theaterproductie zonder duidelijk begin en zonder duidelijk eind. Het script onderscheiden van de natuurlijke gang van zaken is als toeschouwer een uitdaging.
.
.
.
.
.
.
source: fonderiedarlingorg

Contrairement à l’idée qui voudrait que l’art s’adresse au plus grand nombre, le travail de l’artiste espagnole Dora García (née en 1965 à Valladolid, vit et travaille à Barcelone), principalement connue pour ses dispositifs de performance, porte sur ce qui se joue à l’échelle d’un individu : elle choisit sous une forme radicalement conceptuelle, accessible et élégante, d’émettre des messages singulièrement codés, chargés de susciter une relation spécifique avec chacun des visiteurs. Dora García s’intéresse à tout ce qui intervient dans la communication entre un artiste et son public : l’art ne représente plus le monde mais devient lui-même producteur de réalités souvent à la limite de la fiction. Il incite à vivre des expériences autres que les situations habituelles, à la fois simples et difficiles à saisir.
Le travail de Dora García a fait l’objet d’expositions monographiques notamment au MACBA à Barcelone, au Reina Sofia à Madrid et au SMAK à Gand. Elle a représenté l’Espagne à la Biennale de Venise en 2011, participé au Skulptur Projekte Münster 07, à la Biennale de Sydney et la Biennale de Lyon en 2009, ainsi qu’à Documenta 13 en 2012.

BIOGRAPHIE

Dora Garcia est une artiste internationalement reconnue. Elle a représenté l’Espagne à la dernière Biennale de Venise en 2011 et était présente encore en 2012 avec un travail produit grâce au Prix du Prince Pierre de Monaco, qui lui a été décerné la même année. Elle a également été nommée co-directrice des Laboratoires d’Aubervilliers à Paris en 2013 et, parallèlement assure un poste de professeure à l’École Nationale Supérieure des Beaux-arts de Lyon. Elle a été l’une des grandes figures exposant à dOCUMENTA 13 en 2012 avec KLAU MICH: Radicalism in Society Meets Experiment on TV. Son travail est largement performatif et traite des problématiques liées aux communautés et à l’individualité dans la société contemporaine, explorant le potentiel politique des positionnements marginaux, rendant hommage à des personnages excentriques, des anti-héros. Depuis plusieurs années, elle mène un projet intitulé The Mad Marginal, où elle enquête sur des figures issues de l’histoire littéraire (Bartold Brecht James Joyce), de la psychanalyse et d’autres champs en sciences humaines.