Silk Pavilion II
Bloom is een interactieve installatie die reageert op de beweging en gebaren van het publiek. Met behulp van interactiviteit met laseraanraking genereert het publiek digitale bloemen in bloei die een geluidscompositie creëren die verandert naargelang de actie van de gebruiker. Gebouwd volgens een parametrische benadering van geluids- en visuele architectuur, wordt de installatie gepresenteerd als een systeem met een hoog proces van willekeurige creatie. In die zin is elke interactie uniek en onnavolgbaar. Het publiek communiceert rechtstreeks met de digitale wereld door middel van de beweging van hun handen, waardoor abstracte lichten en beelden ontstaan. Dit onderzoekt de praktijk van menselijke beweging om de expressie en communicatie van beweging te vergemakkelijken en om nieuwe paradigma’s te ontwerpen en te ontwikkelen voor interactie met computers door middel van beweging.

Fanfanfan
Philip Vermeulen toont de installatie Fanfanfan in het Kunstenlab, waarin hij natuurkundige verschijnselen als licht, geluid en beweging manipuleert. Het kinetische ‘hypersculptuur’ beweegt met zo’n hoge snelheid dat de fysieke eigenschappen van de materialen voor je ogen lijken te vervormen.

Orizzonti Tremanti
Olafur Eliasson transformeert de Manica Lunga met een nieuwe serie van zes meeslepende kunstwerken die lijken op wigvormige optische apparaten. Binnen elke installatie worden complexe vloeiende vormen in beweging gezien die een panoramische ruimte van 360 graden doorkruisen die breder lijkt dan fysiek mogelijk is. Dit zijn optische illusies die worden geproduceerd dankzij spiegels en lichtprojecties.

Beethoven recomposed
Het audiovisuele project Beethoven hercomponeerde in opdracht van de Duitse omroep WDR is een unieke aanpak om de muziek van Ludwig van Beethoven tastbaar te maken voor mensen met en zonder gehoorbeperking. Om het hele publiek een klassiek concert met hun ogen te laten beleven, werd de symfonie vertaald in een visuele reis door drie generatieve werelden die de melodische beweging, het ritme en de stemmingswisselingen volgden. Deze visuals werden geprojecteerd op een groot monolithisch canvas dat boven het orkest hing. Aan elke kant van het canvas werden drie LED-strips toegevoegd om het toneellandschap te openen in de vorm van de orkestbak. Terwijl de projectie erop gericht was een samenhangend verhaal te vertellen en de verhalende en emotionele aspecten van de muziek weer te geven, werd de lagere resolutie en verschillende lichtintensiteit van de ledstrips gebruikt om de muziek op een nogal didactieve manier over te brengen.

Copacabana Machine Sex
Copacabana Machine Sex is een 30 minuten durende burleske muzikale robotvoorstelling met uitsluitend biomorfe machines als acteurs, muzikanten en dansers. Mijn doel is niet om een ​​echt cabaret na te bootsen, maar om een ​​metaforisch spektakel te bedenken als antwoord op de vraag: “Wat zou er gebeuren als machines op een cabaretpodium zouden staan?” Esthetisch gezien is de set een vreemde hybride mix tussen de klassieke Broadway-kitsch en de donkere industriële look van mijn eerdere werken. Zoals het meeste van mijn werk is het een verkenning van robotachtige vormen en bewegingen door middel van muziek, geluid en licht.

Dans van koi en mensen
Koi zwemmen op het wateroppervlak, dat zich uitstrekt tot in het oneindige. Mensen kunnen het water in. De beweging van de koi wordt beïnvloed door de aanwezigheid van mensen in het water en ook andere koi. Wanneer de vissen met mensen botsen, veranderen ze in bloemen en verspreiden ze zich. De baan van de Koi wordt bepaald door de aanwezigheid van mensen, en deze banen trekken lijnen op het wateroppervlak. Het werk wordt in realtime weergegeven door een computerprogramma. Het is geen vooraf opgenomen animatie en ook geen on-loop. De interactie tussen de kijker en de installatie leidt tot een continue verandering in het beeldmateriaal. Eerdere visuele toestanden kunnen nooit worden gerepliceerd en zullen nooit meer voorkomen.

Plastic Meisjes
Met langzame sierlijke bewegingen en digitaal gegenereerde berichten leveren Plastic Girls een opvallende bijdrage aan de seksualisering van de openbare ruimte voor het pand van hun eigenaren. PLASTIC GIRLS is de laatste film van een Korea-gerelateerde trilogie volgend op BIKINI WORDS en LAST LETTERS.

Rode Rimpelingen
De Franse kunstenaar Vincent Leroy (Vincent leroy) realiseerde een dynamisch werk voor Remy Martin genaamd “Red Ripple”. Het kunstwerk bestaat uit een aluminium frame met daarin een spiegel met een diameter van 1,10 die beweegt door de werking van een elektromotor. Het werk weerspiegelt de traagheid en ontbinding van bewegingen door delicate bewegingen. De cirkelvormige spiegel is met een laser in tien concentrische ringen gesneden, waardoor de reflectie in een complexe en contemplatieve kleur tussen de voor- en achterkant van het object is gesneden.

MATT3R
De reis begint in de eerste dimensie, de beelden evolueren en nemen fysieke parameters en constanten op in het gedrag van de verschillende digitale deeltjes. Tijdens de interactieve audiovisuele ervaring reageren de deeltjes op de fundamentele krachten van het universum zoals zwaartekracht, elektromagnetisch, sterk nucleair en zwak nucleair. Omdat licht een fundamenteel element is als het gaat om praten over het universum, de schepping en de materie, bevat Matter een reeks lichtbuizen die reageren op het audiovisuele en deel uitmaken van de interactieve ervaring. Hoe kan het ook anders, Vitamin heeft de hele audiovisuele ervaring ontworpen met interactiviteit. Tijdens de hele ervaring kunnen gebruikers communiceren met de beelden door hun trajecten te wijzigen en parameters toe te voegen, waardoor elke passage uniek en onherhaalbaar wordt. Om de interactie uit te voeren, wordt een reeks dieptecamera’s gebruikt die de beweging vastleggen van mensen rond het afgebakende gebied om te communiceren. De 2D- en 3D-visuals zijn ontworpen met Touchdesigner, een tool waarmee je in realtime audiovisuals kunt ontwerpen, terwijl de audio is ontworpen door Carlos Vera, van Noiz.es, met behulp van Ableton.

WeltenLinie
In WeltenLinie, 2020 van Alicja Kwade is niets wat het lijkt. Dit werk evolueert als een ervaring in plaats van een statische installatie en komt tot leven door de beweging van de kijker. Door het gebruik van dubbelzijdige spiegels en zorgvuldig geplaatste, gepaarde objecten, creëert Kwade’s installatie de illusie van plotselinge en verrassende materiële transformaties. Naarmate bezoekers zich binnen de staalconstructie bewegen, verandert de manier waarop objecten in de ruimte worden begrepen drastisch, afhankelijk van het perspectief. Kwade’s werk verkent concepten van ruimte, tijd, wetenschap en filosofie. In haar praktijk die zich uitstrekt over een breed scala aan media, bevraagt ​​ze de structuren van de werkelijkheid en reflecteert ze op perceptuele gewoonten in het dagelijks leven.

Water Made Active
Onze op maat gemaakte “regeninstallatie” druppelde water in volledige volgorde en harmonie. Het reconstrueerde de figuur van een echte atleet in een vloeibare animatie. Elke unit bevatte 64 liter water, met 8 units tegelijk. Dit betekende dat we een halve ton water gebruikten om het hele systeem bij elkaar te brengen. Om het waterkarakter levensecht te maken, hebben we een menselijke atleet in beweging vastgelegd die rent, springt en kickboksen. Vervolgens vertelden gegevens van de bewegingsregistratie het waterplatform wanneer de sproeiers aan en uit moesten worden gezet. De waterdruppels gingen aan en uit met een reeks van 2048 schakelaars. Het team gebruikte flitslicht om de waterdruppels in de lucht te verlichten en “op te hangen”. Dit betekende dat elk frame een nauwkeurigheid van millimeters en microseconden had. Als resultaat hebben we in slechts een microseconde een hele laag  door het hele systeem gestuurd.

Babyflutter
Baby Flutter is een verzameling kunstwerken die Harris’ fascinatie voor vlinders en hun prachtige vormen verkent. Binnen de interactief bestuurde stukken wordt elke individuele vlinder tot leven gebracht door middel van innovatieve technologieën die een unieke betrokkenheid van de kijker mogelijk maken. Op basis van zijn reizen en ervaringen heeft Harris zijn favoriete tien vlinders geselecteerd, één voor elk van de LCD-schermen. Sommige zijn inheems in specifieke regio’s die hij heeft bezocht, terwijl andere vaak over de hele wereld worden aangetroffen. Elke soort is geherinterpreteerd als een ‘levend’ portret, met hun specifieke kenmerken. Als een kijker het kunstwerk nadert, veranderen de vlinders van rusthouding in vliegmodus, waarbij ze de bewegingen van de kijker volgen in een poging om hun prachtige vleugels in slow motion-vlucht te laten zien.

Universe
WHITEvoid ontwierp en realiseerde de dynamische LED-installatie met de nieuwste innovatie van WHITEvoid’s huismerk Kinetic Lights: de videodriehoeken met HD realtime streaming. De productie van het hele project werd ondersteund door het lokale L!VE Kingway-team in Beijing. De precieze kinetische bewegingen van verschillende vormen en vormen speelden de rol van een ‘acteur’ of ‘performer’ in plaats van ‘slechts een achtergrond’ te zijn (zoals meestal het geval is bij videowalls of projecties). Gecombineerd met de uitvoering van een volkskoor, stelde deze multidimensionale video-installatie artiesten in staat om in realtime op het podium te communiceren met het ‘universum‘.

Diffusion Choir
De sculptuur viert de organische schoonheid van samenwerking door de bewegingen van een onzichtbare zwerm vogels te visualiseren. Vierhonderd vouwelementen vormen een hangend volume in het zonovergoten atrium. Elk element kan onafhankelijk worden geopend en gesloten, bestuurd door aangepaste software met een flock-algoritme. De bewegingen van de sculptuur evolueren voortdurend, aangedreven door de stroomdensimulatie. In de loop van elk uur smelten kleinere groepen vogels samen tot een enkele entiteit, zwevend door de lucht in vloeiende samenwerking. Op elk kwartier verzamelen de vogels zich en voeren speciale gechoreografeerde gebaren uit over het beeldhouwwerk.

To Hold Sway
Met een werkproces gebaseerd op experimenten rond materiaal en hun verschillende kwaliteiten, creëert Liva Isakson Lundin ruimtelijke installaties waar spanning, gewicht en balans van groot belang zijn. Met materiaal als latex, gelatine en stripstaal laat ze de kwaliteit van het materiaal en de relatie met de ruimte de uiteindelijke vorm van het werk bepalen. Ondanks dat de werken stil zijn, stralen ze een sterke beweging en spanning uit. Door het gebruik van materiaal, maat en vorm moeten de stukken als zeer lichamelijk worden omschreven en wordt de toeschouwer aangetrokken tot het aanraken en voelen van de werken.

Museum Motus Mori
Een choreografie voor het sleutelbeen, een dans van navel, buikvet en ribbenkast, de anatomie van een zucht. De Duitse choreografe Katja Heitmann (1987) gaat met haar dansers voor Marres een fysieke tentoonstelling maken. Museum Motus Mori; een museum voor bewegingen die met uitsterven bedreigd worden. Heitmann is gefascineerd door het efficiëntie-denken.Voortschrijdende technologie stelt de mens in staat haar leefwereld verregaand te ‘optimaliseren’. Zal de mens uiteindelijk zichzelf optimaliseren? Zullen bewegingen die in onze controlemaatschappij nutteloos of inefficiënt zijn verdwijnen? Kunnen we die menselijke beweging vastleggen?