In het werk Déguster l’augmenté integreert Erika Martins gegevens rechtstreeks in de oppervlakken van voedsel. Drie desserts worden aangevuld met animatie, beleving en geluidsbeleving. Een gecomprimeerde hap eetbare cultuur met de smaak van je eigen passie, zoals muziek het vertellen van verhalen en de klantervaring verandert. Om een ​​andere gepersonaliseerde ervaring te creëren, verandert het idee van hoe voedsel te eten en te consumeren. Met Déguster l’augmenté probeert de kunstenaar onze relatie met voedsel en technologie te heroverwegen om de grenzen van de mogelijkheden in de wereld van morgen te verleggen. Dit werk werd voor het eerst gerealiseerd als een bachelorproject bij ECAL.

Orizzonti Tremanti
Olafur Eliasson transformeert de Manica Lunga met een nieuwe serie van zes meeslepende kunstwerken die lijken op wigvormige optische apparaten. Binnen elke installatie worden complexe vloeiende vormen in beweging gezien die een panoramische ruimte van 360 graden doorkruisen die breder lijkt dan fysiek mogelijk is. Dit zijn optische illusies die worden geproduceerd dankzij spiegels en lichtprojecties.

In een oogwenk
In een oogwenk is een groep artiesten te zien die mysterieus in de lucht zweeft en de beperkingen van de natuurkunde trotseert alsof ze bevroren zijn in tijd en ruimte. Het werk maakt gebruik van noties van het lichaam als materiaal, en op zijn beurt de materialiteit van het lichaam, waarbij de grenzen van fysieke en cognitieve mogelijkheden worden getest terwijl de kijker probeert te begrijpen wat we zien. De conceptueel gedreven praktijk van Zhen, een productieve en experimentele kunstenaar, omvat een breed scala aan media en maakt vaak gebruik van humor, ironie en verfijnde bedrog.

Een natuurlijke geschiedenis van netwerken / Soft Machine
A Natural History of Networks / SoftMachine is een elektrochemische algoritmische machine die een alternatief computationeel en technologisch materiaalregime onderzoekt, gebaseerd op Gordon Pask’s experimenten met elektrochemische leermechanismen [↓ 1] en huidig ​​onderzoek naar biomimetica, programmeerbare materie en vloeibare ruimtetijdgestuurde metalen actuatoren . Binnenin creëert een op maat gebouwd elektrochemisch experimenteel apparaat (SoftMachine) een dynamische vloeibare microkosmos die een continue evolutie van vormen, structuren en materiële verhalen uitvoert. De voorstelling heeft tot doel nieuwe verbeeldingen van het machinale, het kunstmatige en het materiële uit te lokken. Een radicale technologie die traditioneel discreet mechanisch denken verbindt met zachte/vloeibare materialen die zelfgeorganiseerd gedrag mogelijk maken via hun specifieke materiële agentschappen.

Babyflutter
Baby Flutter is een verzameling kunstwerken die Harris’ fascinatie voor vlinders en hun prachtige vormen verkent. Binnen de interactief bestuurde stukken wordt elke individuele vlinder tot leven gebracht door middel van innovatieve technologieën die een unieke betrokkenheid van de kijker mogelijk maken. Op basis van zijn reizen en ervaringen heeft Harris zijn favoriete tien vlinders geselecteerd, één voor elk van de LCD-schermen. Sommige zijn inheems in specifieke regio’s die hij heeft bezocht, terwijl andere vaak over de hele wereld worden aangetroffen. Elke soort is geherinterpreteerd als een ‘levend’ portret, met hun specifieke kenmerken. Als een kijker het kunstwerk nadert, veranderen de vlinders van rusthouding in vliegmodus, waarbij ze de bewegingen van de kijker volgen in een poging om hun prachtige vleugels in slow motion-vlucht te laten zien.

Led n°1
Biografie Pe Lang in zijn werkplaats in de buurt van Zürich. De Zwitserse kunstenaar Pe Lang, geboren in 1974, heeft een achtergrond in elektronica, computerprogrammering en experimentele muziek. Door de rol van de waarnemer te benadrukken en ons uit te nodigen om het begrip technologie te heroverwegen, daagt Pe consequent het idee van een vaste, onveranderlijke realiteit uit door de grenzen van de mogelijkheid te verkennen.

Solaris
olaris 2020 is een led-gordijn ter grootte van een muurschildering die een spectaculair, lichtgevend ecosysteem afschermt dat bevolkt is met bloemen van kwallen. Gemaakt met een computerprogramma dat vaak wordt gebruikt in videogameplatforms, presenteert de screening een digitale simulatie van een unieke mariene omgeving – een geheel door land omgeven lichaam van zout en regenwater dat meer dan 11.000 jaar geleden is gevormd, gelegen voor de kust van Kalimantan, Indonesië. Deze kwallensoorten zijn vrij van roofdieren en kunnen gedijen in warme wateren. Ze hebben zich anders ontwikkeld, waardoor wetenschappelijke gemeenschappen een levend laboratorium hebben voor het bestuderen van de mogelijke effecten die klimaatverandering kan hebben op mariene systemen.

Plexus
pour Kaori Ito
Soms is dans gewoon wonderschoon. Een visueel hoogtepunt is de installatieperformance Plexus van regisseur Aurélien Bory en danseres Kaori Ito. Bory schiep met Plexus ‘een portret in dans’ van Ito. De Japanse danseres en choreografe studeerde klassieke dans in Tokio en moderne dans in de VS. Ze stond eerder in Julidans NEXT, het talentenpodium. Bory ontwierp een installatie van vijfduizend nylondraden die Ito omsluiten als een marionet.Beperkt door die ruimte verkent Ito haar mogelijkheden. Ze zweeft, danst, valt, draait rond. Haar spel is poëtisch en dromerig, maar tot in de perfectie uitgevoerd.

In de zacht aanwezige performance van Marline van der Eijk verstrijkt de tijd wél heel duidelijk. De performance, zeker wanneer die niet met filmbeelden wordt vastgelegd, is natuurlijk bij uitstek het medium waarin de tijd een onderdeel, zeg maar gerust een gereedschap is. Met enige zorg wordt de bezoeker een klompje ijs in de vorm van een hand aangeboden om enige tijd in eigen handen te koesteren. Maar wat doe je met zo’n ijskoud smeltend handje? Het koesteren in hartelijkheid en vriendschappelijkheid? Daardoor zal het des te harder smelten. Daartegenover is het vrijwel onmogelijk deze handreiking van Van der Eijk te weigeren.

Reinoud Oudshoorn gebruikt perspectief, afkomstig uit de illusionaire taal van de schilderkunst en gebruikt die in zijn beelden. Op die manier wil hij een brug slaan tussen de ruimtelijke illusie van het platte vlak en de concrete realiteit van het driedimensionale beeld Oudshoorn’s beelden ontstaan vanuit het staren en kijken naar een wit vlak, dat geleidelijk in een ruimte verandert. Daaruit komen tekeningen voort. De keuze voor een materiaal hangt samen met de gekozen tekening en met de technische mogelijkheden: ijzer verwijst naar grafiet, hout is interessant vanwege de lijnen van de nerf, matglas geeft diepte. Een schilderij is hem teveel een illusie en een driedimensionaal beeld teveel realiteit.