highlike

WIM VANDEKEYBUS & ULTIMA VEZ

MENSKE

WIM VANDEKEYBUS & ULTIMA VEZ

source: ultimavez
Wim Vandekeybus a opté pour un casting mixte de dix danseurs / acteurs, et huit nationalités différentes pour un mélange haut en couleurs de langues et de cultures. Six d’entre eux sont des visages connus dans la compagnie, les quatre autres y font leur entrée.

Après le très physique Spiegel, Menske sera une symbiose de la danse, du théâtre, de la musique et de la scénographie. Vandekeybus pousse ses interprètes aux frontières de leur imagination et de leurs facultés, toujours avec une intensité stupéfiante, le goût de la poésie et un imaginaire puissant.

Cette fois, la musique est Made in Belgium : c’est le mille-pattes Daan qui a investi le studio
.
.
.
.
.
.
.
source: desingelbe

Attendez-vous aussi impatiemment le nouveau Wim Vandekeybus? Une nouvelle explosion d’énergie et d’imagination? Le chorégraphe était photographe dans une autre vie. Il travaille donc à partir d’images et non de structures. Il ne s’agit pas chez lui du mouvement à l’état pur, mais bien de son contenu et de sa nécessité. Il explore notre relation au temps et à l’espace. Ici, comme dans les premières années de son œuvre, il met moins l’accent sur le risque et l’instinct. À présent, il joue avec des signes et des significations sortis tout droit de l’imaginaire. Il en appelle à vos émotions et expériences. Pour sa nouvelle production, Wim Vandekeybus revient à un de ses thèmes de prédilection: le rêve. Une fenêtre sur nos désirs insoupçonnés?.
.
.
.
.
.
.
.
source: desingelbe
Wacht u ook in spanning op de nieuwe Wim Vandekeybus? Op een volgende explosie aan energie en verbeelding? De choreograaf was in een vroeger leven fotograaf. Hij werkt dan ook met beelden, niet met structuren. Het gaat bij hem niet louter om beweging, maar om de inhoud ervan en de noodzaak erachter. Hij onderzoekt hoe we omgaan met tijd en ruimte. Daarbij ligt de nadruk minder, zoals in de beginjaren van zijn oeuvre, op het risico en het instinct. Nu speelt hij met tekens en betekenissen die vanuit het imaginaire naar boven komen. Hij appelleert aan uw emoties en ervaringen. Voor zijn nieuwe productie grijpt Wim Vandekeybus terug naar een geliefkoosd thema: de droom. Een venster op onze onvermoede verlangens?
.
.
.
.
.
.
.
source: realtimeartsnet

Even the standing room only tickets have sold out, and the raging mass of disappointed kids looks like they may start a riot: the atmosphere before Ultima Vez’s performance is akin to a rock concert. Choreographer superstar Wim Vandekeybus’s company has toured the world with their trademark vocabulary of acrobatic, extreme, often violent movement, soaked in multimedia and energetic music. Menske (meaning approximately ‘little human’), their latest work, has all the typical flaws and qualities of classic Vandekeybus. On the conservative end of political intervention, Menske is an explosive concoction of brash statements about the state of the world today, a sequence of rapidly revolving scenes of conflicting logic: intimist, blockbuster, desperate, hysterical. The broad impression is not so much of a sociological portrait, but of a very personal anguish being exorcised right in front of us, as if Vandekeybus is constantly switching format in search of eloquence. Visually, it is stunning, filmic: a slum society falling apart through guerrilla warfare, in which girls handily assume the role of living, moving weapons. A woman descends into madness in an oneiric hospital, led by a costumed and masked group sharpening knives in rhythmic unison. A traumatised figure wanders the city ruins dictating a lamenting letter to invisible ‘Pablo.’ Men hoist a woman on a pole her whole body flapping like a flag. “It’s too much!” intrudes a stage hand, “Too much smoke, too much noise, too much everything!” And the scene responsively changes to a quiet soliloquy. At which point, however, does pure mimesis become complicit with the physical and psychological violence it strives to condemn? Unable to find its way out of visual shock, Menske never resolves into anything more than a loud admission of powerlessness.
.
.
.
.
.
.
.
source: ultimavez
The choreographer and film-maker Wim Vandekeybus likes new things, especially new forms and new media for his creations.
‘I like to challenge my obsessions by imposing new rules on them,’ he says. The easy way is never an option: ‘I like things difficult, so as to be able to enjoy it afterwards and to be able to say that it was all worthwhile.’
Which is why, after 25 years of Ultima Vez, Vandekeybus still loves creating performances. ‘Sometimes I can’t face the start of the process. There’s always that stress and sleepless nights with five ideas running around in my head at the same time, but then the production’s own world takes shape and it instantly becomes captivating and fun again.’
Wim Vandekeybus was born in Herenthout on 30th June 1963. His father was a vet. After secondary school Vandekeybus went to Leuven University, where he commenced studies in psychology. He was endlessly fascinated by the relationship between body and mind and this has continued to play a part in his later choreographic works. However, he was disappointed by what he saw as the overly objective scientific content of his studies and so dropped out before completing them.
In 1985 he turned in a completely new direction. He auditioned for Jan Fabre and was given a part in his production The Power of Theatrical Madness. Two years later he set up Ultima Vez. ‘After Fabre I wanted to do a performance of my own, but no one believed I would be able to manage it. It was a really tough and lonely period.’ That first production was called What the Body Does Not Remember and it became immediately a success on the international circuit. Vandekeybus won a Bessie Award (New York Dance and Performance Award) for this innovative work.
Now, after almost thirty productions and a lot of film and video works, Vandekeybus keeps on looking for what is new and innovative. ‘I need the form to be different every time,’ he says. ‘Which is why I sometimes make a very musical piece like NieuwZwart, then one man in combination with a film as in Monkey Sandwich, a production for youngsters from which I eliminate myself (Radical Wrong), stage a piece of classical mythology (Oedipus/Bêt Noir) or make an analytical piece in which photography plays a major part (booty Looting).’ He concludes with ‘I want to take innovation so far that in ten years’ I will have invented a new medium.’
The use of this abundance of media is in part due to his collaboration with a changing cast of dancers, circus performers, actors, musicians and other artists from a wide range of disciplines. Music and sound, for instance, weave their way through his oeuvre like a thread. Peter Vermeersch, Thierry De Mey, David Byrne, Marc Ribot, Eavesdropper, David Eugene Edwards, Daan, Arno, Mauro Pawlowski, Roland Van Campenhout and Elko Blijweert are among those who have written music for his productions. It is usually composed during the rehearsal period, so that the performance and the music can grow in parallel. But photography and script are also given a role of equal importance. In booty Looting Danny Willems took photos: he moved around amongst the performers with his camera and projected the resulting pictures live. The actors Jerry Killick and Birgit Walter have appeared in more than one Ultima Vez production. The author Peter Verhelst has already provided written material four times (Scratching the Inner Fields, Blush, Sonic Boom, NieuwZwart) and Vandekeybus has made use of Jan Decorte’s adaptation of the Oedipus story, Bêt noir, no less than three times before he appeared to have done all he could with it.
In spite of this broad palette, Vandekeybus productions are always unmistakably his. One could not imagine them without the tremendous energy and dynamism one sees on the stage. His theatrical idiom has been determined equally by the ever-increasing and constantly changing multidisciplinary approach and the refusal to compartmentalise.
.
.
.
.
.
.
.
source: historiadadancaufpelblogspot
Wim Vandekeybus, nasceu em 30 de Junho de 1963, na Bélgica, bailarino, diretor, coreógrafo, ator, fotógrafo e cineasta, é um dos nomes mais destacados na dança contemporânea européia, consolidou-se como um dos mais importantes criadores de sua geração.
Quando estudava psicologia na Universidade de Louven, já era envolvido com o teatro, fotografia e filme, mas nunca havia se aprofundado nestas áreas.
Em 1985, fez um teste na Companhia de Jan Fabre, começou numa peça de cinco horas de duração, que tinha 14 atores no palco, sendo que Vandekeybus participou como ator e bailarino.
Mas como Fabre costumava trabalhar com bailarinos clássicos, o que não era o caso de Vandekeybus, ele resolveu se desligar da Companhia e começou a participar de workshops na Espanha e na Itália.
Foi em Madri no ano de 1986, com 12 jovens colaboradores, que Vandekeybus fundou a Companhia Última Vez, sendo que na época, ainda não havia desenvolvido um bom vocabulário de dança, então, escolheu partir do chão e usá-lo para desenvolver a movimentação que viria a distingui-lo, como uma movimentação: violenta, veloz, poderosa e sensual. Suas movimentações eram pautadas em torno do risco, como nas lutas orientais, a força do outro servia para construir a relação dos bailarinos com o chão.
O movimento de Vandekeybus tem muito a ver com a sua infância, filho de um veterinário criado no campo, que observava as reações instintivas e a confiança dos animais na sua força física.
Embora a sua formação seja em cinema, a sua obra se desenvolve sobretudo na área da dança, pois sem formação convencional em dança, Vandekeybus lançou novos parâmetros de linguagem ao recusar a dança pura como recurso principal. Além disso, procura estabelecer “confrontos e encontros” entre dança, teatro, cinema, literatura e pessoas.
Wim Vandekeybus se projetou em 1987, quando seu grupo apresentou sua primeira produção, What the Body Does not Remember (O que o Corpo não Lembra). Valendo-se de reações precisas e instintivas, o elenco do espetáculo arremessava pedras no ar e escapava de ser atingido por elas, desde que um bailarino tirasse o outro do lugar ou agarrasse, em tempo, o bloco de rocha em queda.
Tanto no cinema como na dança, a obra de Wim Vandekeybus desenvolve-se no seio das paixões humanas, no caos, evocando poderosamente o corpo para criar movimentos que hoje marcam na quase totalidade a sua obra: violento, enérgico, poderoso e sensual.
Dos 14 filmes, todos relacionados com as suas danças, nove são sobre seus espetáculos e cinco foram feitos para fazer parte deles.
Companhia Última Vez
Foi criada em 1986, e desde o início de sua Cia, com sede em Bruxelas, Wim Vandekeybus criou mais de vinte espetáculos, têm vários filmes e curtas-metragens. Sua ligação com o cinema permeia a sua produção em dança.
Desde a sua fundação, tem desenvolvido uma intensa programação internacional de dança contemporânea. Embora que por muitos anos incidiu essencialmente sobre a produção, promoção e difusão do trabalho de Wim Vandekeybus (dança, teatro, cinema), cada vez mais o grupo vem integrando muitas outras atividades e possui estrutura autônoma e independente, porém, conta com uma rede de co-produtores e parceiros para concretizar os seus projetos.
Os artistas da companhia são selecionados através de inúmeras audições em todo o mundo. Na audição, experiência ou formação em dança não são os critérios mais importantes, pois Vandekeybus está mais interessado na personalidade dos bailarinos e intérpretes, que trazem ao longo de suas carreiras, uma linguagem muito pessoal do mundo e do movimento.
Para comemorar vinte anos da Cia em 2006, Wim Vandekeybus compôs Spiegel, um espetáculo com cenas de seus primeiros trabalhos e das mais recentes produções.

Algumas citações de Wim Vandekeybus ao longo de sua carreira
“Sou um destruidor de formas”.
“Acho necessário destruir o que parece seguro, para ter a chance de recomeçar sempre”.
“A violência presente nas minhas obras vem desse meu desejo de ir até ao desconhecido. Desconstruir as formas habituais de contar histórias e de dançar. Quero ser puxado para a frente, mas também para trás, para o passado”.
“Para mim, o que interessa é manter ativa a possibilidade de mudança. A energia e a força precisam aparecer junto com a vulnerabilidade e a fragilidade. Intimidade e ternura exploradas como um outro tipo de risco”.
“Para mim, a dança é sobretudo um meio para comunicar certas experiências, mas de uma forma abstrata, sem juízos de moral, onde cada pessoa pode encontrar qualquer coisa sua e pode se surpreender“.
“O cinema quer dizer algo com o movimento, e a dança, também. O cinema é um pouco mais livre no seu modo de dizer, e isso me intriga. Continuo apaixonado pela diferença entre as duas linguagens e acho que o cinema me ajuda a ver que a minha dança, não é exatamente o que se chama de ‘dança contemporânea’, pois talvez seja mais como o movimento em um viés cinematográfico”.
“Os títulos dos meus espetáculos costumam ser frases e são muito importantes. Algumas frases eu invento, outras vêm de coisas que leio ou escuto. Às vezes surgem como um estalo. Mas são frases abertas. Gosto de trabalhar com os títulos, não gosto de nomes abstratos”.
.
.
.
.
.
.
.
source: sylphideses
“Me gusta desafiar mis obsesiones imponiendo nuevas normas sobre ellos“ ”La forma más fácil nunca es una opción” “Me gustan las cosas difíciles, con el fin de ser capaz de disfrutar de ella después y ser capaz de decir que todo valió la pena.“
Wim Vandekeybus nació en Herenthout el 30 de junio de 1963. Su padre era un veterinario. Después de la escuela secundaria Vandekeybus fue a la Universidad de Lovaina, donde inició los estudios de psicología. Se quedó fascinado por la relación entre el cuerpo y la mente y esto ha seguido desempeñando un papel en sus obras coreográficas posteriores. Abandonó la carrera por el contenido excesivamente académico de la Psicología.
En 1985 hizo una prueba para la compañía de Jan Fabre y realizando un papel en la producción de The Power of Theatrical Madness. Dos años más tarde creó su propia compañía bajo el nombre de Última Vez. Su primera producción llamada What the Body Does Not Remember se convirtió inmediatamente en un éxito en el circuito internacional. Vandekeybus ganó un Premio Bessie por este trabajo innovador.
Ahora, después de casi una treintena de producciones y una gran cantidad de obras de cine y vídeo, Vandekeybus sigue buscando maneras de ampliar su característico imaginario.
La utilización de esta abundancia de medios de comunicación es, en parte, debido a su colaboración con un elenco cambiante de bailarines, artistas de circo, actores , músicos y otros artistas de una amplia gama de disciplinas. Música y sonido, por ejemplo, tejen su camino a través de su obra como un hilo. Peter Vermeersch , Thierry De Mey, David Byrne y un largo ecétera. Los actores Jerry Killick y Birgit Walter han aparecido en más de una producción de Ultima Vez . El autor Peter Verhelst ha proporcionado ya material escrito cuatro veces.
A pesar de esta amplia gama de colores, las producciones de Vandekeybus siempre son inconfundiblemente reconocibles. Uno no podría imaginar una obra suya sin la tremenda energía y dinamismo que crea en el escenario. Su lenguaje teatral se ha determinado igualmente por el enfoque multidisciplinario cada vez mayor y en constante cambio y su negativa a compartimentar.